espivblogs.net

Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας.
Φρίντριχ Νίτσε

Το εμπόριο ελπίδων ξέμεινε από εμπόρευμα και άρχιζε να διαφημίζει εκβιασμούς. Ένας εκβιασμός που βασίζεται στον αργό θάνατο μέσω συνέχισης της εξοντωτικής πολίτικης της λιτότητας ή της καμικάζι επιστροφής στην δραχμή με ότι αυτό συνεπάγεται. Η νοσταλγία για τον ακμάζοντα καπιταλισμό των δυο προηγούμενων δεκαετιών συνεχίζεται και εκφράζεται με την ενεργοποίηση ακροδεξιών αντανακλαστικών. Κάποια από τα τελευταία τρόμαξαν μόλις συνειδητοποίησαν τι λογικές νομιμοποίησαν, δίχως αυτό να σημαίνει πως κατανόησαν πλήρως την κοινωνική συνθήκη. Μια κοινωνική συνθήκη οπού ο ακροδεξιός λόγος έχει διαχυθεί: επικίνδυνες οροθετικές «πουτανες» –μονό οι «ξένες» φυσικά- και θυματοποίηση των ελλήνων «πουτσαραδων», ξενοφοβία, απαίτηση στρατοπέδων συγκέντρωσης, πατριδολαγνεια, αναζήτηση ηγετών η και φύρερ ακόμα…
Η αγωνιά και αγανάκτηση από μόνη της, δεν είναι τίποτα. Αν ενεργοποιούν τέτοια αντανακλαστικά είναι και επικίνδυνες. Η μιζέρια από την όποια κυοφορήθηκαν, έβαλε στο βάθρο την εθνικοσοσιαλιστική βαρβαρότητα σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Άραγε πόσο διαφέρει ο γερμανός φιλήσυχος πολίτης της ναζιστικής Γερμανίας από τον έλληνα μικροαστό του σήμερα; Ο πρώτος δεν τολμούσε να παραδεχτεί την ύπαρξη και το μέγεθος της φρίκης που εκτυλισσόταν μπροστά του , ενώ ο δεύτερος αναζητά την επιστροφή σε κάποιο καταναλωτικό μεγαλείο και αναπαράγει τον προαναφερόμενο ακροδεξιό λόγο
Αποτελεί τεράστιο ζήτημα άλλωστε, πόσο μεγάλη είναι η απόσταση μεταξύ τους ,σε ποιο βαθμό ταυτίζονται οι κοινωνικές ανασφάλειες τους και πόσο αίμα απαιτείται για την ασφαλή επιστροφή του φιλήσυχου νοικοκυραίου στους ναούς της κατανάλωσης
Καθώς η κριτική σκέψη βυθίζεται στα τάρταρα της τηλεοπτικής και ιντερνετικης χαβούζας , το φάντασμα της κοινής γνώμης αναδύεται και προστάζει. Μια κοινή γνώμη που ερμηνεύεται κατά το δοκούν, προς τέρψιν ντόπιων και όχι μονο συμφερόντων. Ο κάθε διεκπεραιωτής λόγου και λογικών των οικονομικών ελίτ είναι αυθεντία στο να γνωρίζει τι λέει η κοινή γνώμη και στο τι πραγματικά θέλει. Μια κοινή γνώμη που αποτελείται από διαφορετικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές οντότητες. Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο κοινή, πάρα ένα κατασκευασμένο φάντασμα το οποίο χρησιμεύει ως εργαλείο κοινωνικής χειραγώγησης. Ενώ η κοινή γνώμη μέσω των ΜΜΕ διαφήμιζε τα καλόπαιδα της χρυσής αυγής και εκθείαζε το κάθε τι ελληνικό, οι μιντιακοι κάφροι έπεσαν από τα σύννεφα όταν είδαν το πραγματικό αντίκρισμα αυτής της διαφήμισης. Ωστόσο θα ήταν εύκολο να προβλέψει κανείς ότι σε εποχή οικονομικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης, τα εθνικιστικά μπουλντόγκ θα επιδίωκαν να προσκομίσουν όφελος από την κοινωνική ανασφάλεια και φοβία. Ευτυχώς οι εκφραστές του συστήματος έκαναν ότι μπορούσαν, νομιμοποιώντας «επιτροπές κάτοικων», πογκρόμ, μαχαιρώματα μεταναστών και την «δωρεάν» και «ασφαλή» μεταφορά παππούδων και γιαγιάδων υπό το φόβο των «κακών» μεταναστών. Αυτή ήταν η έκφραση της κοινής γνώμης άλλωστε…
Κάπου σε αυτό το σημείο κτίστηκε και ο μύθος της χρυσής αυγής που θα τους δείξει… Οι αυτόκλητοι σωτήρες του έθνους , οι όποιοι ήρθαν να το σώσουν από τις «υγειονομικές βόμβες», τους εγκληματίες μετανάστες, τους αναρχοκομουνιστές και ότι άλλο μπορεί να αποτελεί την εθνική απειλή . Ο λόγος περί προδοτών του έθνους και όχι μια κριτική στους οικονομικούς και πολιτικούς μηχανισμούς εκείνους, οι όποιοι έχουν εγγενείς τις τάσεις για έλεγχο και φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων προς όφελος μιας οικονομικής ελίτ , ήδη έτρεφε ιδεοληψίες προς τέρψιν ακροδεξιών αντανακλαστικών.
Ας μην γελιόμαστε, την νεοναζιστική βαρβαρότητα την νομιμοποίησαν πρώτα τα ΜΜΕ , και υστέρα τα κόμματα τα όποια διαπίστωσαν ότι το να πουλάς εθνικοφροσύνη και τζάμπα εθνική μαγκιά, είναι αρεστό σε μεγάλη μερίδα πελατών-ψηφοφόρων Όμως η βαρβαρότητα της ναζιστικής Γερμανίας δεν οφειλόταν μονο στην φυσιογνωμία του φυρερ. Η μιζέρια και η νοσταλγία του εθνικού μεγαλείου, η εύκολη στροφή και συγκατάβαση στην επίθεση στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες , η ξενοφοβία, , η αποστροφή του βλέμματος μπροστά στην αναδυομένη φρίκη και έλλειψη κριτικής σκέψης απέναντι στην καταναγκαστική ολότητα οδήγησε επίσης στην θηριωδία του ολοκαυτώματος, των μαζικών εκτελέσεων, των πογκρόμ και στην ανάδυση μιας καλά οργανωμένης θηριωδίας. Η αγνοία δεν μπορεί να είναι άλλοθι. Η νομιμοποίηση τέτοιων θηριωδιών εμπεριέχει και προσωπική ευθύνη. Αν κάποιος δεν θέλει να είναι όχλος πρέπει να έχει και την ευθύνη της προσωπικής του αξιοπρεπείας. Στην αντίθετη περίπτωση δεν θα έχει κανένα άλλοθι απέναντι στη διάχυτη βαρβαρότητα , η οποία εξαπλώνεται με ρυθμούς μαζικής πανδημίας.

cybrigade Ιουνιος 2012