espivblogs.net

Χθες το απόγευμα η κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου δέχτηκε επίθεση από την μηχανοκίνητη μοτοπορεία των ναζί της χρυσής αυγής.
Η μοτοπορεία τους είχε ξεκινήσει από το Ν. Ηράκλειο, από τα πρώην γραφεία της οργάνωσης στα βόρεια προάστια, εκεί δηλαδή που εκτελέστηκαν τα δύο μέλη της τον περασμένο Νοέμβριο.
Γύρω στα 100 μηχανάκια με ασπόνδυλα πραγματοποίησαν πορεία ανενόχλητοι (με την διακριτική παρουσία ενός περιπολικού για συνοδεία) και αφού πέρασαν από την Λυκόβρυση και την Πεύκη τραμπουκίζοντας κόσμο που δεν τους άρεσε το παρουσιαστικό τους, πέρασαν και από το Μαρούσι όπου σταμάτησαν ένα στενό πριν την κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου. Εκεί επιτέθηκαν στην κατάληψη με πέτρες και καδρόνια επιδεικνύοντας παράλληλα τον οπλισμό τους , δηλαδή πτυσσόμενα γκλομπ και μαχαίρια.
Οι σύντροφοι που βρίσκονταν στην κατάληψη, αν και σαφώς λιγότεροι αριθμητικά, τριάντα άτομα, κατάφεραν να τους απωθήσουν, μετά από μία πραγματική μάχη που διήρκεσε είκοσι λεπτά. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα που οι φασίστες επιτέθηκαν δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός έστω για τα προσχήματα για να επέμβει. Με την πάροδο του εικοσαλέπτου της επίθεσης και αφού είχαν απωθηθεί από τους συντρόφους της κατάληψης οι φασίστες, εμφανίστηκαν ως διά μαγείας, σε πρώτη φάση μία διμοιρία δέλτα και μετά έξι με επτά διμοιρίες ματ που απέκλεισαν την κατάληψη περιμετρικά του οικοδομικού τετραγώνου.
Οι διαθέσεις της αστυνομίας ήταν σαφείς από την αρχή, να εκκενώσουν δηλαδή την κατάληψη και να συλλάβουν τους συντρόφους αναρχικούς που περιφρούρησαν την κατάληψη . Για αυτό τον λόγο άλλωστε απώθησαν τους αλληλέγγυους που είχαν φτάσει από την γύρω γειτονιά και από άλλες περιοχές του Αμαρουσίου. Αξίζει εδώ να αναφερθεί η στάση της γειτονιάς που από την πρώτη στιγμή προσέτρεξε για βοήθεια στους τραυματισμένους συντρόφους με φάρμακα και πρώτες βοήθειες. Στη συνέχεια κατάφθασαν αλληλέγγυοι Μαρουσιώτες που πρόσκεινται στην αριστερά.
Μετά από κάλεσμα που ανέβηκε στο indymedia για συγκέντρωση στο Μαρούσι έφτασε και άλλος κόσμος από συλλογικότητες και μεμονωμένα άτομα του αναρχικού χώρου, που αν και Αύγουστος επέδειξε για άλλη μια φορά ταχύτατα αντανακλαστικά αλληλεγγύης και μαχητικότητας.
Ο κόσμος που κινητοποιήθηκε ανέτρεψε τα δεδομένα και οι διαθέσεις της αστυνομίας άλλαξαν, έτσι το βράδυ αργά έντεκα παρά τέταρτο άνοιξαν τον κλοιό και απομακρύνθηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις . Αλληλέγγυοι και καταληψίες συναντήθηκαν σε κλίμα πανηγυρικό και με μικρή πορεία από την κατάληψη έφτασαν στον σταθμό του ηλεκτρικού του Αμαρουσίου όπου και διαλύθηκαν.
Δύο διαπιστώσεις συμπερασματικά. Η αλληλεγγύη των αναρχικών, αλλά και των αντιφασιστών της αριστεράς που προσέτρεξαν, κατάφερε να σημειωθεί μια μικρή νίκη, να μην υπάρχουν συλλήψεις συντρόφων αφενός αλλά και να μην εκκενωθεί η κατάληψη.
Το θυματοποιημένο προφίλ που προσπαθούν να περάσουν οι ναζί και το άνοιγμα στην κοινωνία που προσπαθούν για άλλη μια φορά απέτυχε. Τόσο στην τοπική κοινωνία του Αμαρουσίου που άνοιξαν τα γραφεία τους, όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία έδειξαν για άλλη μια φορά τις δολοφονικές διαθέσεις τους . Επίσης φάνηκε ξανά το πόσο αντισυστημικοί είναι, αλλά και πως δρουν κάτω από την απόλυτη κάλυψη και συνεργασία της αστυνομίας.

Εφημερίδα Αζιμούθιο

Οι χίλιες όψεις της κατεχόμενης ζωής των παλαιστινίων και οι προϊούσες αντιστάσεις. Βίντεο των “αναρχικών από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά”, διάρκειας 44′, που προβλήθηκε για πρώτη φορά σε κεντρική εκδήλωση στο Πολυτεχνείο τον Απρίλη του 2008, δημιουργημένο στο πλαίσιο της αντιεμπορευματικής/αντιθεαματικής συλλογικότητας για την αυτοοργανωμένη ανθρώπινη δημιουργία και έκφραση “+τεχνια-“.

Ένα νησί γεμάτο γρανίτη δεν  μπορεί παρά να προσφέρει φτώχεια. Τίποτε δεν μπορεί να καλλιεργηθεί για να προσφέρει αυτάρκεια στους γηγενείς. Ξερολιθιά και πεζούλες παντού από τη μια για να περιφραχτούν οι ιδιοκτησίες και από την άλλη για να στοιβαχτούν οι πέτρες και να ξεχερσωθεί η γη. Αιώνες επί αιώνων φτώχεια. Ο «μυκόνιος γείτων» στην αρχαιότητα σήμαινε τον άνθρωπο που πήγαινε απρόσκλητος σε γιορτές για να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαί. Έχει, όμως, ο καιρός γυρίσματα. Και ο τελευταίος μισός αιώνας είναι «η εκδίκηση του μυκόνιου γείτονος». Το νησί του γρανίτη έγινε top destination για τον παγκόσμιο τουρισμό. Κάθε καλοκαίρι, η Μύκονος βουλιάζει από όλες τις «φυλές του Ισραήλ» χωρίς κανείς να μπορεί επακριβώς να ερμηνεύσει τα αίτια της απαρχής του φαινομένου. Η παγκόσμια gay κοινότητα -με προεξάρχοντες τους πλούσιους ανάμεσά τους- αγκάλιασε το νησί περισσότερο ακόμη κι από την Ίμπιζα κι αυτό αποτελεί πλέον μια σταθερά για κάθε ερμηνεία πρωταρχικής συσσώρευσης του συγκεκριμένου κεφαλαίου. Ως νησί, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι διαφοροποιείται από τα άλλα κυκλαδονήσια με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι η Χώρα είναι παραθαλάσσια κι αυτό αποτελεί μια ιδιαιτερότητα. Η συσσώρευση ανθρώπων και κεφαλαίων από την άλλη έχει σημείο αναφοράς το νοτιοδυτικό μέρος του νησιού που έχει παραλλάξει ονόματα όπως το Πλυντρί σε Paradise και το Καλαμοπόδι στο ακόμη πιο εμπνευσμένο…Super Paradise.

Μια άλλη ιδιαιτερότητα του νησιού που σαφώς και το προσομοιώνει στα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά είναι η σχέση των γηγενών με τη γη. Πέρα από τη Χώρα, η έννοια του χωριού και των οικισμών δεν υπάρχει. Ανέκαθεν οι γηγενείς όταν έλεγαν «χωριό» εννοούσαν τη λεγόμενη «κατοικιά», μια αγροικία δηλαδή μέσα στο χωράφι με όλες τις επιβιωτικές εγκαταστάσεις που ήταν απαραίτητες στην καθημερινή αγροτική ζωή. Αυτές τις κατοικιές τις βρίσκει κανείς διάσπαρτες και στα πιο απίθανα σημεία του νησιού. Ακριβώς αυτή η κουλτούρα είναι που επιτρέπει σε οποιονδήποτε να χτίσει οπουδήποτε και οτιδήποτε θέλει. Το αποτέλεσμα είναι ένα νησί χωρίς οικισμούς αλλά γεμάτο «βίλες» σπαρμένες σε κάθε του σημείο. Η γη πουλιέται συχνά όχι με το στρέμμα, όπως οπουδήποτε αλλού στην αντίστοιχη επαρχία, αλλά με το τετραγωνικό μέτρο… όπως στα αστικά κέντρα.

Για να γίνουν, όμως, αυτά τα μικρά «παλάτια» χρειάστηκαν πολλές εκδουλεύσεις από τις δημοτικές αρχές. Για να μεταφερθεί νερό και ρεύμα στο πιο απόμερο σημείο του νησιού χρειάζονται προσοδοφόρες εργολαβίες και ασκήσεις ατασθαλιών. Η προηγούμενη δημοτική αρχή είναι ήδη υπόδικη για κατασπατάληση δημόσιου χρήματος. Αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε τους μυκονιάτες να ψηφίσουν έναν παραγιό του απερχόμενου δημοτικού άρχοντα επιλέγοντας την φυσική συνέχεια αυτής της κατάστασης.

Και αυτή η κατάσταση είναι που αξιώνει τη μεγάλη ατομική ιδιοκτησία και απαξιώνει οτιδήποτε δημόσιο. Θα περίμενε κανείς στον top destination του παγκόσμιου τουρισμού να υπάρχει ένα στοιχειωδώς αξιόλογο οδικό δίκτυο. Στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του νησιού όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά υπολείπεται της… Ανάφης. Τα δυστυχήματα είναι καθημερινή ρουτίνα και σε αυτό δεν μονοπωλεί το αλκοόλ αλλά «συνεισφέρουν» πολλαπλοί παράγοντες που απορρέουν όλοι από την αισχροκέρδεια. Λεωφορεία για τον «λαουτζίκο» κυκλοφορούν με το σταγονόμετρο δημιουργώντας ιδιότυπους ταξικούς αποκλεισμούς μέσα στο ίδιο το νησί. Επιπλέον, τα ταξί είναι 33 τον αριθμό για όλο το νησί κρατώντας ερμητικά κλειστές τις πόρτες για την έκδοση νέων αδειών συμπεριφερόμενοι, εντέλει, ως δυσεύρετοι και ακριβοθώρητοι άρχοντες. Οι κατσαρίδες είναι το αμέσως μετά τον άνθρωπο πολυσύχναστο είδος στη Χώρα και συνοδεύουν απαραιτήτως τα πανάκριβα κοκτέιλ στην Μικρή Βενετία είτε έρποντας είτε πετώντας…

Όμως, οι «μυκόνιοι γείτονες» δεν έχουν ανάγκη. Παίρνουν εκδίκηση αιώνων στέρησης με τον πιο αντιδραστικό τρόπο που θα τους αναλογούσε. Ο καπιταλισμός έχει καλλιεργήσει την απέχθειά τους για οτιδήποτε κοινό και δημόσιο και εξαργυρώνει την γρανιτένια τους καρδιά. Εξάλλου, ο χρυσός στις τσέπες συνοδεύεται πάντα από γρανιτένιες καρδιές.

Κατά τα άλλα η Δήλος, το μεγαλύτερο δουλοκτητικό κέντρο της Μεσογείου επί 500 περίπου χρόνια που απέχει μισή ώρα από τη Μύκονο, αποτελεί μια εκδρομή για τους τουρίστες απωθώντας την σύγχρονη δουλεία όσο πιο μακριά μπορεί από τα αισθητήρια της κοινωνικής συνείδησης. Μπορεί η gay κοινότητα να γίνεται αποδεκτή, ως πλούσια, αλλά το νησί αποτελεί μια κόλαση για «μαυρούληδες», πακιστανούς, αλβανούς… Επίσης, εν μέσω όλης αυτής της «ομορφιάς», 120 περίπου οικογένειες γηγενών ζουν χάρη στη διανομή τροφίμων από διάφορους φιλάνθρωπους…

[Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Carex Flacca της κατάληψης Σινιάλο τον Ιούλη ’14]

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να (προσδι)ορίσει κανείς έναν «χώρο». Ένας από αυτούς είναι ο ορισμός του δια μέσου των υλικών μορφοποιήσεων που αναγνωρίζονται στο εσωτερικό του ή περιμετρικά αυτού (για παράδειγμα, μια πόλη προσδιορίζεται από τους δρόμους ή τα σημεία εκείνα που αποτελούν τα φυσικά σύνορά της).

Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση δεν είναι ανεξάρτητη από τις διαδικασίες –ατομικές ή συλλογικές- που αποτυπώνουν τις σχέσεις που αναπτύσσονται (ή δεν αναπτύσσονται) σε ένα χώρο και νοηματοδοτούν τις υλικές μορφοποιήσεις τροφοδοτώντας τις με περιεχόμενα.

Η νοηματοδότηση αυτή αποτελεί κύριο διακύβευμα των πόλεων για τις καπιταλιστικές σχέσεις. Αν θεωρηθεί ότι η υλική αποτύπωση των σύγχρονων πόλεων χωρίζεται σε τρεις ζώνες (Ιδιωτική, Δημόσια, Κρατική), τότε είναι αυτονόητο ότι, στην κοινωνία που καθορίζεται από την Εμπορευματική παραγωγή, όλες αυτές οι ζώνες πρέπει να συμβάλλουν και στην απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία του Κεφαλαίου μέσα στην πόλη.

Αν αφήσουμε στην άκρη τους Κρατικούς χώρους (Κρατικά κτίρια, Αστυνομικά τμήματα, Δημαρχεία, Εφορίες και λοιπές κρατικές υπηρεσίες) ως χώρους πολιτικής διαχείρισης των καπιταλιστικών σχέσεων, η σχέση ανάμεσα στο Δημόσιο χώρο και τον Ιδιωτικό αποτελεί το σημείο τριβής πάνω στο οποίο συμπυκνώνονται οι δυνάμεις και οι επιδιώξεις διείσδυσης του Κεφαλαίου μέσα στο μητροπολιτικό πεδίο.

Θεωρώντας τον Δημόσιο χώρο ως την χωρική αποτύπωση της «δημόσιας σφαίρας», του πεδίου εκείνου δηλαδή μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η διαλεκτική των ανθρώπινων σχέσεων δίχως να υπόκειται σε κανενός είδους εμπορευματική σχέση, γίνεται αντιληπτό ότι ο χώρος αυτός εξ ορισμού έχει ελάχιστα να προσφέρει στο διαρκές καπιταλιστικό διακύβευμα της σχέσης μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Και γι’ αυτό το λόγο δέχεται την επιτηδευμένη απαξίωση της Κυριαρχίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Δημόσιος χώρος θα εγκαταλειφθεί, θα απονεκρωθεί, θα ερημοποιηθεί και τελικά θα απαξιωθεί στην κοινωνική συνείδηση ως ένα έδαφος που απλώς υπάρχει για να «διασχίζεται» μέσα στις αχανείς μητροπολιτικές ροές. Και μάλιστα, θα διασχίζεται «τρέχοντας» αφού πρώτα θα έχει εμποτιστεί από το Φόβο της μη-ασφάλειας που καλλιεργείται και διαχέεται από τους κυρίαρχους μηχανισμούς και τα Μ.Μ.Ε.

Αυτή η πραγματικότητα της απαξίωσης και απονέκρωσης μετατρέπει το Δημόσιο χώρο σε βορά του «αναπτυξιακού» Κεφαλαίου που έρχεται να τον «αξιοποίησει» με την πρόφαση της διευκόλυνσης των πληθυσμών, της κάλυψης κοινωνικών αναγκών, του καλλωπισμού της πόλης, της μετατροπής του σε ένα «ασφαλές» περιβάλλον.

Οι πεζόδρομοι και οι πλατείες γεμίζουν τραπεζοκαθίσματα, τα πάρκα γεμίζουν καφετέριες και εμπορικά κέντρα που «πουλάνε με θέα το πράσινο», οι αλάνες μετατρέπονται σε πολυόροφα πάρκινγκ αυτοκινήτων κ.ο.κ. Πρόκειται για την επέλαση του Κεφαλαίου που έρχεται να αναδιατάξει και να επανανοηματοδοτήσει το Δημόσιο τοπίο, αφαιρώντας τα χαρακτηριστικά ελευθερίας του και τροφοδοτώντας το με περιεχόμενα που το ορίζουν εκ νέου στη βάση των καπιταλιστικών προσταγών. Έτσι, ο Δημόσιος χώρος λαμβάνει έναν χαρακτήρα ημι-δημόσιο ή καλύτερα ημι-ιδιωτικό, αφού ο μετασχηματισμός που πραγματοποιείται έχει τόσο επιθετικά χαρακτηριστικά που επικαθορίζει τελικά όποια σχέση αναπτύσσεται στο εσωτερικό του.

Ένας μετασχηματισμός που παίρνει σάρκα και οστά από τη διάχυτη αλλοτρίωση των ανθρώπων, τα αδιέξοδα των σχέσεων που σκορπίζονται στη μαζική διασκέδαση και κουλτούρα, την απαξίωση της πραγματικής επικοινωνίας, της δημιουργικότητας, της έμπνευσης…

Στο Αιγάλεω, η λεηλασία των Δημόσιων χώρων αποτελεί φαινόμενο των τελευταίων ετών και συνοδεύτηκε από την ευρύτερη επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου (ΜΕΤΡΟ, ΙΚΕΑ), το ρίζωμα του τριτογενούς τομέα στην περιοχή και τη μετατροπή της σε εμπορικό θύλακα των Δυτικών Προαστίων. Παρ’ όλο που, από πολύ νωρίτερα, εκτάσεις του Μπαρουτάδικου καταπατήθηκαν και μοιράστηκαν σε κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς (Καφετέρια ΑΛΕΑ, ΤΕΙ Αθήνας, σχολεία, γήπεδα τοπικών ομάδων), τα τελευταία χρόνια έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη (για τα δεδομένα της πόλης) εισβολή του Ιδιωτικού μέσα στο Δημόσιο τοπίο.

Αγίας Λαύρας, Αγίου Κωνσταντίνου, Χρυσοστόμου Σμύρνης, Μοσχονησίων, Μάκρης, πλατεία Εσταυρωμένου, πλατεία Λέλας Καραγιάννη, πλατεία Δαβάκη, πλατεία Γρηγορίου Λαμπράκη, πλατεία Ελευθερίας, Μπαρουτάδικο, Πατινάζ είναι λίγοι μόνο από τους πολλούς δημόσιους χώρους (πεζόδρομοι, πλατείες, πάρκα) που τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει σε ένα ιδιότυπο ημι-ιδιωτικό καθεστώς με την πλήρη αρωγή των δημοτικών αρχών που εκδίδουν άδειες με χρηματικά ανταλλάγματα. Αυτά τα μαγαζιά –που έχουν γεμίσει ασφυκτικά με τραπεζοκαθίσματα κάθε σπιθαμή γης- βγάζουν φράγκα πουλώντας «δημόσιο» που με τη σειρά τους έχουν νοικιάσει από τους αρχοντίσκους της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Και το θέμα δεν είναι μόνο αυτό.

Η επέλαση και εγκαθίδρυση των τραπεζοκαθισμάτων της mainstream ή εναλλακτικής διασκέδασης και μαζικής κατανάλωσης είναι επιθετικές σε τέτοιο βαθμό που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο διαφορετικής χρήσης των συγκεκριμένων χώρων. Είναι ενδεικτικό ότι αρκετά από τα σημεία που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι αδύνατο ακόμα και να τα διασχίσει κανείς.

Κι ολοένα η κατάσταση χειροτερεύει. Όσο η ιδιώτευση και το ιδιωτικό στοιχείο κερδίζουν χώρο από τα συλλογικά πεδία ελευθερίας, τόσο αργά αλλά σταθερά το Αιγάλεω θα μετατρέπεται σε μια μισητή πόλη. Τόσο αργά αλλά σταθερά θα πληθαίνει γύρω μας η Ασφυξία… Μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να πάρουμε τις Ζωές και την πόλη στα δικά μας χέρια…

[Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Carex Flacca της κατάληψης Σινιάλο τον Ιούλη ’14]

200 περίπου άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αντανακλαστικής πορείας σχετικά με την κυνική δολοφονία της Ευτυχίας Ποποδάκη από τη ΔΕΗ. Το κάλεσμα έγινε από το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος Αγρός, τις καταλήψεις Παπουτσάδικο και Σινιάλο και τον Θερσίτη. Η πορεία ξεκίνησε στις 8μμ από τον σταθμό Μετρό της Αγίας Μαρίνας. Επί της Ιεράς Οδού και έξω από το Δρομοκαϊτειο μας περίμεναν οι καθαρίστριες του ιδρύματος που βρίσκονται εδώ και καιρό σε διαρκή κινητοποίηση για να αποτρέψουν τις μαζικές απολύσεις στον κλάδο τους. Στη συνέχεια, μέσω της πολυσύχναστης οδού Καραϊσκάκη στο Χαϊδαρι η πορεία κατευθύνθηκε προς την εγκατάσταση της ΔΕΗ (Επαύλεως 6 & Θερμοπυλών) πίσω από το καινούργιο δημαρχείο της περιοχής. Εκεί βρίσκονται τα γραφεία αναφοράς των περιοχών Αιγάλεω, Χαϊδαρίου και Περιστερίου (έχουν γίνει επανειλημμένως παρεμβάσεις από τις λαϊκές συνελεύσεις των περιοχών πριν αυτές απομαζικοποιηθούν) αλλά και τα τεχνικά συνεργεία της εταιρίας που ανάμεσα στα άλλα καθήκοντα τους είναι και οι πιο εξειδικευμένες διακοπές ηλεκτροδότησης. Λίγα μέτρα πριν το κτίριο της ΔΕΗ και επί της οδού Θερμοπυλών δύο διμοιρίες των ΜΑΤ παρατάχθηκαν προκειμένου να εμποδίσουν την πορεία να προσεγγίσει. Μετά από 10 λεπτά και αφού υπήρξαν λεκτικές τριβές με τα “όργανα της τάξεως” η πορεία μέσω των οδών Θερμοπυλών και Πλαταιών επέστρεψε στον σταθμό μετρό Αγία Μαρίνα.

Η συγκεκριμένη πορεία είχε -σχεδόν αυτονόητα- θετική αποδοχή και η αίσθηση των συντρόφων/ισσών που μοίραζαν τα κείμενα ήταν ότι ο κόσμος, στην συντριπτική του πλειονότητα, τοποθετούσε την δική του αδράνεια σε πρώτο πλάνο. Η στάση της αστυνομίας, από την άλλη μεριά, υπό την ηγεσία Κικίλια φαίνεται να κάνει κατασταλτικές ασκήσεις μηδενικής ανοχής μέσα στις γειτονιές. Αυτές, ωστόσο, οι αποφάσεις “ειδικού ρίσκου” μπορεί να παίρνονται εύκολα αλλά εφαρμόζονται δύσκολα…

Συνεχίζουμε