ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΕΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙOΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ
Το βράδυ της Κυριακής 26/1, δύο γυναίκες δέχτηκαν επίθεση στο δρόμο, από έναν άντρα ο οποίος τις έπιασε από τον λαιμό με σχοινί, ενώ λίγες μέρες μετά, ο ίδιος, προσπάθησε να προσεγγίσει και να επιτεθεί σε μια ακόμα γυναίκα.
Το κοινωνικό ζήτημα της έμφυλης βίας δεν περιορίζεται στην κακοποίηση και τους βιασμούς. Επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας, αποδεικνύοντας τον πιο ευνοϊκό τρόπο κοινωνικού ελέγχου και διατήρησης της ανδροκρατικής ιδεολογίας. Το φάσμα της βίας είναι πλατύ και οι αποχρώσεις του άπειρες. Βία λεκτική, βία σωματική, ψυχολογική, οικονομική. Καθημερινή, δημόσια, ιδιωτική. Απορρέει από τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, σχέσεις που για να συντηρηθούν προϋποθέτουν την υποταγή μας.
Η βία, ως μηχανισμός καταστολής αρχίζει από την παιδική μας ηλικία, κανονικοποιείται και ενσωματώνεται σ΄ όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Μεγαλωμένες και εκπαιδευμένες με βάση τον αναπαραγωγικό μας ρόλο, συνηθίζουμε στην απειλή της βίας και προσδιοριζόμαστε σ’ έναν βαθμό απ’ αυτήν. Μας στερεί το δικαίωμα να περπατάμε μόνες το βράδυ, να κοιτάμε τους ανθρώπους στο πρόσωπο, να νιώθουμε ελεύθερες και ασφαλείς. Υπονομεύει την ικανότητα αντίστασής μας στις χιλιάδες καθημερινές της αποχρώσεις. Στα χυδαία- σεξιστικά αστεία, στα πρόστυχα βλέμματα, στα ανεπιθύμητα αγγίγματα.
Η βία, σε όλες τις μορφές της είναι από τους πιο βασικούς μοχλούς της γυναικείας καταπίεσης, με τους βιασμούς να αποτελούν την ακραία έκφρασή της. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι σε μια κοινωνία ταξική, πατριαρχική μπορούμε να ελευθερωθούμε, ούτε πως οι βιασμοί θα λυθούν αποσπασματικά με την τιμωρία των βιαστών. Οι νόμοι αντανακλούν τους συσχετισμούς δυνάμεων που αναπτύσσονται στην κοινωνία και δεν παύουν να αποτελούν θεσμούς της κρατικής εξουσίας που καθρεφτίζουν την αντρική ιδεολογία για ιεραρχία, καταστολή και εξουσία. Οι μηχανισμοί του κοινωνικού ελέγχου εκφράζονται μέσα από την ίδια νομολογία και διαποτίζουν τον κοινωνικό ιστό βρίσκοντας ιδεολογικό στήριγμα στον τύπο, την αντικειμενοποίηση των σωμάτων μας, την εργαλειοποίηση του γυναικείου σώματος, την ταύτιση σεξουαλικότητας και παραγωγικής ικανότητας. Γι’ αυτό η πάλη ενάντια στο σεξισμό και την πατριαρχία ταυτίζεται αναπόφευκτα με την πάλη ενάντια στο κράτος. Σε μια πατριαρχική κοινωνία η βία μπορεί να ασκηθεί μέσα από αυτονόητες συμπεριφορές και να καταλήξει ως το θάνατο. Σε μια πατριαρχική κοινωνία το επάγγελμα, τα ρούχα, οι συμπεριφορές ακόμα και τα συναισθήματα αποκτούν έμφυλο χαρακτήρα, η στεναχώρια είναι γένους θηλυκού, ο θυμός γένους αρσενικού. Σε μια πατριαρχική κοινωνία οι άντρες εξουσιάζουν το χώρο γιατί αισθάνονται ότι τους ανήκει, γιατί θεωρούν πως οι γυναίκες βρίσκονται στη διάθεση τους ακόμα και παρά τη θέληση τους.
Οι βιασμοί δεν είναι ένα φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση. Βιασμοί γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται σ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οπουδήποτε. Όλες τις ώρες. Από οποιονδήποτε. Σε ερημικές τοποθεσίες, σε κεντρικά σημεία, στους εργασιακούς μας χώρους, στους χώρους που διασκεδάζουμε, στους πολιτικούς μας χώρους, στα σπίτια μας. Οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, σεξουαλικά στερημένοι, ψυχοπαθείς. Έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας, είναι δίπλα και ανάμεσά μας. Είναι εξουσιαστές που στοχεύουν στην τιμωρία, στην καταστολή της γυναικείας ύπαρξης. Άλλοτε με μοτίβα ξεκάθαρης έμφυλης βίας, άλλοτε με κανονικοποιημένες συμπεριφορές. Είναι η μεγέθυνση του ανδρισμού όπως αυτή προωθείται από το σύστημα και αναπαράγεται απ’ την οικογένεια, το σχολείο, το στρατό, τα ΜΜΕ. Όπως αυτή προβάλλεται καθημερινά. Η ντροπή για τη σεξουαλικότητα, η ενοχή για τις σεξουαλικές επιθέσεις, οι περιορισμοί στα πλαίσια μιας κοριτσίστικης ανατροφής, η επιβολή μιας ηθικής, αποτελούν μηχανισμούς προσαρμογής στο ρόλο μας. Μέσω αυτών των ιδεολογικών μηχανισμών το σύστημα νομιμοποιεί τη μεταχείριση των γυναικών ως αναλώσιμων, ως μηχανών κοινωνικής αναπαραγωγής, ως σωμάτων προορισμένων για εκμετάλλευση. Υπάρχουν όμως και κοινωνικά στρώματα που το κομμάτι της βίας παραμένει αόρατο. Για λόγους ταξικούς, ομοφοβικούς, ρατσιστικούς. Ακόμα πιο εκτεθειμένοι στην κακοποίηση, την εκμετάλλευση, την έμφυλη βία. Γυναίκες της εργατικής τάξης, οι ΛΟΑΤΚΙΑ +, οι σεξεργάτριες, οι μετανάστες- ριες. Για εμάς η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι μια. Με τους καταπιεσμένους σ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με όποιον τρόπο επιλέγουν να εναντιώνονται στους δυνάστες τους για την απελευθέρωση τους. Στεκόμαστε δίπλα σε όποια έρχεται αντιμέτωπη με κάθε μορφή εξουσίας, θεσμική, θρησκευτική, καπιταλιστική, πατριαρχική.
Η σχέση εξουσίας ανάμεσα στα φύλα είναι μια σχέση που αλληλοδιαπλέκεται με άλλες σχέσεις εξουσίας στον καπιταλισμό και αυτό την κάνει συλλογικό ζήτημα, ζήτημα πολιτικό. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Όπως οποιαδήποτε μορφή εξουσίας ασκείται από μια μερίδα της ανθρωπότητας απέναντι σε άλλη. Μόνο η συνειδητοποίηση μας μπορεί να μας οδηγήσει στην κατάρρευσή της ιδεολογίας που μας εκμεταλλεύεται. Η συνειδητοποίηση ότι οι έμφυλες διακρίσεις διαπερνούν όλες τις πτυχές της ζωής μας, ότι τα σώματα μας δεν αποτελούν ιδιοκτησία, δεν αποτελούν πεδίο μάχης. Η συνειδητοποίηση ότι η βία, η καταπίεση, οι γυναικοκτονίες έξω από τα αστυνομικά τμήματα, οι βιασμοί μέσα στα αστυνομικά τμήματα, η καταστολή μας στο δρόμο, η εντατικοποιημένη καθημερινότητα, η αύξηση του κόστους ζωής αποτελούν συλλογικό βίωμα. Δεν αποτελούν κάτι διαφορετικό παρά μια άλλη μορφή εμφάνισης της όξυνσης του καπιταλισμού που βιώνουμε χρόνια.
Η υπεράσπιση μας δε χωράει σε αιτήματα δημόσιας τάξης. Δε χρειαζόμαστε το κράτος και τους μπάτσους να μας προστατεύουν. Χρειαζόμαστε η μια την άλλη. Χρειαζόμαστε τις συνελεύσεις μας, δίκτυα αλληλεγγύης, συλλογικές λύσεις. Ασφαλείς χώρους σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Χώρους όπου μπορούμε να μιλήσουμε όποτε και όπως θέλουμε χωρίς να πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένοχες.
Ενάντια στην καθημερινή βία και εξαθλίωση που μας επιβάλουν.
Για να μην περάσουν και αυτές οι επιθέσεις στη σφαίρα της λήθης, για να πάψουν να αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά
Να βρούμε τα νήματα που μας ενώνουν με τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, που αγωνίζονται ή σωπαίνουν.
Καμία μόνη
Εξευγενισμός σημαίνει εκτοπισμός – Προβολές και Stencil workshop
ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΣ
Πέμπτη 13/3 20:00 – Προβολή “99 Homes”
Πέμπτη 27/3 20:00 – Προβολή “Vampires VS the Bronx”
Σάββατο 29/3 16:00 – Stencil workshop σε συνεργασία με το καλλιτεχνικό εργαστήρι του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου Ζιζάνια
Αναρχικό στέκι Υπόκεντρο
Αραχώβης 42, Εξάρχεια
ypokentro [at] espiv.net
Μετά από από 15 χρόνια – Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕΙ
https://athens.indymedia.org/post/1634519/
09/03/2025 7:30 μμ.
Μετά από από 15 χρόνια Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕΙ: Σε όλα τα κοινωνικοαπελευθερωτικά-επαναστατικά κινήματα, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που χάνουν τη ζωή τους μαχόμενοι για μια ελεύθερη κοινωνία, γίνονται σημείο πολιτικής αναφοράς όχι μόνο για όσους έζησαν και αγωνίστηκαν μαζί τους, αλλά –κυρίως– για τους επόμενους, για τις νέες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών. Για να παραμείνει όμως ένας αγωνιστής ζωντανός μέσα στην πάροδο του χρόνου, την ευθύνη την έχουν οι σύγχρονοί του. Να τον έχουν τιμήσει όπως του αρμόζει, να τον κρατούν μαζί τους στον αγώνα, να αναφέρονται σε αυτόν. Αυτό το καταφέρνουν τιμώντας τον αγώνα που ο ίδιος έδωσε, τον πολιτικό αγώνα για τον οποίο έχασε τη ζωή του, τα πολιτικά νοήματα, τους πολιτικούς-κοινωνικούς στόχους του και την ιστορική διαχρονικότητα αυτών. […]
Μετά από από 15 χρόνια
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕΙ
Σε όλα τα κοινωνικοαπελευθερωτικά-επαναστατικά κινήματα, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που χάνουν τη ζωή τους μαχόμενοι για μια ελεύθερη κοινωνία, γίνονται σημείο πολιτικής αναφοράς όχι μόνο για όσους έζησαν και αγωνίστηκαν μαζί τους, αλλά –κυρίως– για τους επόμενους, για τις νέες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών. Για να παραμείνει όμως ένας αγωνιστής ζωντανός μέσα στην πάροδο του χρόνου, την ευθύνη την έχουν οι σύγχρονοί του. Να τον έχουν τιμήσει όπως του αρμόζει, να τον κρατούν μαζί τους στον αγώνα, να αναφέρονται σε αυτόν. Αυτό το καταφέρνουν τιμώντας τον αγώνα που ο ίδιος έδωσε, τον πολιτικό αγώνα για τον οποίο έχασε τη ζωή του, τα πολιτικά νοήματα, τους πολιτικούς-κοινωνικούς στόχους του και την ιστορική διαχρονικότητα αυτών.
Το 2010 ήταν μια χρονιά πολιτικό ορόσημο για όλη την κοινωνία και για όσους/όσες αγωνίζονται. Ήταν η χρονιά που η χώρα βυθίστηκε σε μια άνευ προηγουμένου –στην σύγχρονη ιστορία της– κρίση. Μια κρίση που ξεκίνησε ως κρίση χρηματοπιστωτική, την οποία πυροδότησε η κατάρρευση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης στις ΗΠΑ το 2007, επεκτάθηκε σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και έπληξε βάναυσα την χώρα ως κρίση χρηματοπιστωτική και κρίση χρέους. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό την αιγίδα του Γ. Παπανδρέου, από τα τέλη του 2009 ετοιμαζόταν να παραδώσει τη χώρα στην μακροχρόνια εποπτεία υπερεθνικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), ώστε να αποφύγει την παραδοχή ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν είχε χρεοκοπήσει και έτσι να σώσει το εγχώριο τραπεζικό σύστημα και κατ’ επέκταση το ευρωπαϊκό. Το τίμημα γι’ αυτό θα ήταν μια σειρά από συμβάσεις δανεισμού με τους πιο ειδεχθείς όρους για την κοινωνική βάση. Γιατί αυτή θα σήκωνε όλο το βάρος για την αναστήλωση του οικονομικού καθεστώτος και την επιβίωση του πολιτικού συστήματος, το οποίο είχε περάσει στην πλήρη κοινωνική απονομιμοποίηση.
Όλα τα παραπάνω διαφαίνονταν ήδη από το φθινόπωρο του 2007. Άρχισαν να αποκρυσταλλώνονται το 2008 και το 2009 ήταν εμφανώς αναπότρεπτα. Έμενε στα κινήματα να δουν εγκαίρως την καταιγίδα που ερχόταν όχι για να προφυλαχθούν, αλλά για να είναι έτοιμα για τις ευκαιρίες αγώνα που θα δημιουργούσε η κρίση. Τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια της “ανάπτυξης και της ευημερίας” το κεφάλαιο και το κράτος εφάρμοζε οικονομικές πολιτικές που στήριζαν την κεφαλαιακή επέκταση στο χρέος.
Ήταν δεδομένο ότι για την Ελλάδα η φούσκα του χρέους θα έσκαγε οδηγώντας σε μια μεγάλη δημοσιονομική κρίση, όπως είχαμε καταγράψει ως Επαναστατικός Αγώνας το 2005 σε προκηρύξεις με τις οποίες η οργάνωση αναλάμβανε την ευθύνη για τις επιθέσεις στο υπουργείο Απασχόλησης και υπουργείο Οικονομικών.
Όταν το 2007 φάνηκε πως ερχόταν αυτή η ώρα, η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας αφοσιώθηκε πολιτικά και επιχειρησιακά στην προετοιμασία της δράσης μέσα στην επερχόμενη κρίση. Μέσα από μια σειρά ενεργειών και προκηρύξεων το 2008 και 2009 ο Επαναστατικός Αγώνας επικέντρωνε στην αξιοποίηση της όποιας συστημικής αστάθειας και την πολιτική ανάδειξη των ευκαιριών αγώνα με αναλύσεις, με προτάσεις οργάνωσης για το επαναστατικό κίνημα και την κοινωνία, με προτάγματα για ριζική διέξοδο από την τότε κρίση και από την κάθε κρίση.
Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έζησε και έδρασε μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Γιατί τότε ο ίδιος θα μείνει πολιτικά κενός. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, δολοφονήθηκε από σφαίρα μπάτσου στις 10 Μαρτίου του 2010 στη Δάφνη κατά την προσπάθεια απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου για την οργάνωση μιας ενέργειας εν όψει της επιβολής του πρώτου “μνημονίου”, της πρώτης μνημονιακής σύμβασης που επέβαλε η τρόικα και αποδέχτηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου και σύσσωμη η πολιτική και οικονομική εξουσία τον Μάη του ίδιου χρόνου. Μιας ενέργειας που θα ακολουθούσε αυτές που είχαν προηγηθεί μέσα στην ίδια πολιτική κατεύθυνση, εντείνοντας τον αγώνα ενάντια σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας που βυθιζόταν στην κρίση και είχε αρχίσει να παραπέει.
Ο Λάμπρος Φούντας στέκεται ως σήμερα και θα στέκεται για πάντα πάνω από το υπερεθνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα Citibank, έναν από τους πρωτεργάτες της οικονομικής αφαίμαξης των λαών. Στέκεται πάνω από την Eurobank και τις εγχώριες συστημικές τράπεζες. Στέκεται και θα στέκεται ζωντανός πάνω από το χρηματιστήριο, τον ναό της κοινωνικής ληστείας, τον ναό της αρπαγής και της κοινωνικής λεηλασίας. Στέκεται και θα στέκεται για πάντα πάνω από όλους τους κομβικής σημασίας οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς, ενάντια στους οποίους έδρασε ο Επαναστατικός Αγώνας. Στέκεται ζωντανός πάνω από την Τράπεζα της Ελλάδας, το παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, συνεχίζοντας έτσι την κοινή πορεία πολιτικού αγώνα ενάντια στην επιβολή των συμβάσεων δανεισμού. Ο θεσμός αυτός ήταν και παραμένει κεντρικός πυλώνας του καθεστώτος εποπτείας της χώρας, τότε ως ένας της τρόικας, σήμερα εποπτεύοντας την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων. Η ενέργεια αυτή αφιερώθηκε στον σύντροφο και αναλήφθηκε με το δικό του όνομα. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας στέκεται ζωντανός πάνω από όλη την κοινωνία στην οποία αναφέρεται και πάνω από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια.
Ο Λάμπρος Φούντας είναι ζωντανός, όπως ζωντανό είναι το πολιτικό περιεχόμενο και τα μηνύματα της δράσης του. Ο χρόνος είναι παγωμένος και ο ίδιος είναι παντού. Γυρίζει το σήμερα στο 2010 και φέρνει το 2010 με όλες τις σημασίες του στο σήμερα. Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια τί άλλαξε; Η πολύτιμη ευκαιρία αγώνα που το ίδιο το σύστημα μας παραχώρησε με την βαθιά κρίση του, δεν αξιοποιήθηκε. Ο Λάμπρος Φούντας και ο Επαναστατικός Αγώνας έδειχνε την κατεύθυνση. Από τη διαμαρτυρία, από την εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Από την εξέγερση, στην συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος με στόχους και προοπτική για μια νέα κοινωνική οργάνωση. Από την εξέγερση, σε ένα συλλογικό σχέδιο για το ξεπέρασμα του κράτους και του κεφαλαίου.
Τα “μνημόνια” επιβλήθηκαν και αντί για αιτία ανατροπής, έγιναν οδοστρωτήρας που έφερε το πολιτικό σύστημα στη σημερινή απολυταρχική του μορφή. Γιατί όταν δεν κερδίζουμε εμείς το πολιτικό έδαφος που αφήνει ελεύθερο μια βαθιά συστημική κρίση, όταν δεν κερδίζουμε ως απελευθερωτικά κινήματα και ως κοινωνία το έδαφος που ανοίγει η απονομιμοποίηση του συτήματος εξουσίας, τότε αυτό θα καταλαμβάνεται από το κράτος, το οποίο, όλο και πιο εξαγριωμένο θα επιβάλλει μια όλο και πιο ανελέητη εξουσία, μια όλο και πιο ωμή καταπίεση.
Όλη η κοινωνία, τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, έζησαν και ζουν τα αποτελέσματα των όσων ευκαιριών χάθηκαν τη διετία 2010-2012 και των πολιτικών κατευθύνσεων που πήραν τα κινήματα τα χρόνια που ακολούθησαν. Και ο πολιτικός αυτός χώρος που προτάσσει μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης, έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες σε αυτή την περίοδο. Γιατί καμία γενικευμένη κοινωνική εξέγερση και –κυρίως– καμία κοινωνική επανάσταση, καμία ριζική κοινωνική αλλαγή δεν επιτυγχάνεται ποτέ στην ιστορία χωρίς την ενεργή παρουσία ενός επαναστατικού κινήματος.
Μέσα σε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια όλες οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν και εφαρμόζουν την ίδια πολιτική για την διαχείριση –και όχι την αντιμετώπιση– της κρίσης που ξέσπασε το 2010. Ακολουθούν την ίδια πολιτική δημιουργίας πλεονασμάτων στα κρατικά ταμεία μέσω της όλο και πιο ανηλεούς εκμετάλλευσης των κοινωνικά αδύναμων, μέσα από περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση, τους μισθούς, τις συντάξεις (οι αυξήσεις που δίνονται ανά καιρούς όλοι γνωρίζουν ότι είναι κοροϊδία αφού η αγοραστική τους δύναμη μειώνεται συνεχώς). Μέσα από περικοπές στην ασφάλεια των δημόσιων μεταφορών, την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Μέσα από την υποστήριξη της αισχροκέρδειας, αφού μέσω αυτής και της υπερφορολόγησης των αδύναμων, αλλά και των έμμεσων φόρων εισέρχονται δισεκατομμύρια στα κρατικά ταμεία που προορίζονται για την αναπαραγωγή του κράτους και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Την ίδια περίοδο το κρατικό χρέος αυξάνεται. Το 2010 που επιβλήθηκαν οι δανειακές συμβάσεις, το χρέος βρισκόταν στο 127% του ΑΕΠ (εισήλθαμε στο 2010 με χρέος 295 δις που μέσα σε λίγους μήνες κλιμακούμενης κρίσης έφτασε στο 142% του ΑΕΠ). Σήμερα το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 400 δις. Η κυβέρνηση της ΝΔ πανηγυρίζει γιατί “μειώνει” το χρέος αυξάνοντάς το και το πετυχαίνει με την διατήρηση του πληθωρισμού και την άρνηση ελέγχου στις τιμές, καθώς ο πληθωρισμός, ως γνωστό, “ροκανίζει” το χρέος. Αν λοιπόν, υπάρχει απορία γιατί η κυβέρνηση αρνείται να κάνει οτιδήποτε για την ακρίβεια, αλλά αντιθέτως κάνει ό, τι μπορεί για να τη συντηρεί, αυτό γίνεται γιατί αυτή είναι η στρατηγική πολιτική της: μέσω πληθωρισμού φαίνεται να μειώνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και παράλληλα αυξάνει τα ποσοστά του ΑΕΠ από την οικονομική αφαίμαξη των χαμηλών κοινωνικά στρωμάτων μέσω της ακρίβειας και της υπερφορολόγησης, αλλά και της ελαχιστοποίησης των δημόσιων δαπανών σε ό, τι αφορά την καθημερινή ζωή και τα προβλήματα των οικονομικά αδύναμων, δηλαδή, της πλειοψηφίας. Και ο κύκλος του δανεισμού και της υπερχρέωσης των επόμενων γενιών συνεχίζεται…
Έτσι η πίστη της οικονομικά άρχουσας τάξης και κατ’ επέκταση, των υπερεθνικών εποπτικών θεσμών στην ελληνική οικονομία παραμένει ακλόνητη. Οι εποπτικοί θεσμοί που ισοβίως θα παρακολουθούν την πορεία της ελληνικής οικονομίας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός (SSM) και το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης (SRB), συγχαίρουν την κυβέρνηση για την υπεραπόδοση της οικονομίας ενώ η τελευταία αυξάνει τα ταμειακά της αποθέματα μέσω φόρων, περικοπών, κατακράτησης των δισεκατομμυρίων από το Ταμείο Ανάκαμψης που παρουσιάζει ως έσοδα. Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο να προσελκύει το ελληνικό κράτος δανειστές που βλέπουν να υπεραποδίδουν τα κρατικά χρέη σε περιβάλλον σταθερότητας. Μιας σταθερότητας προσωρινής που αναγνωρίζεται ως τέτοια και από τα κοράκια του χρέους, τους δανειστές, αφού δεν συνηθίζουν να αγοράζουν μακροπρόθεσμο, αλλά βραχυπρόθεσμο ελληνικό χρέος.
Κι όμως, δεν είναι σχήμα οξύμωρο. Το 2010 έσκασε μια παγκόσμια φούσκα που γεννήθηκε από το μοντέλο ανάπτυξης το οποίο βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία κερδών μέσω του χρέους. Το χρέος εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να παραμένει σημαντικότατη πηγή άντλησης κερδών για το κεφάλαιο. Και ενώ η οικονομική ανάπτυξη καταρρέει για τα περισσότερα κράτη καθώς υπολείπεται του ορίου ασφαλείας για την αναπαραγωγή του καπιταλισμού που είναι το 3%, ενώ το παγκόσμιο χρέος έχει τριπλασιαστεί από το 2010 με το κράτος των ΗΠΑ να πρωτοστατεί ως το πιο υπερχρεωμένο κράτος της εποχής μας, ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται παντού, το χρέος είναι –περισσότερο και από το 2010– η βιομηχανία της ταχύτερης και μεγαλύτερης κερδοφορίας για το κεφάλαιο με σημαντική θέση να κατέχει το κρατικό χρέος. Συνεπώς, μια νέα παγκόσμια κρίση έχει ήδη εκκολαφθεί και αναμένεται να εκδηλωθεί, με τις γνωστές συνέπειες για την κοινωνική πλειοψηφία που θα υποχρεωθεί, για ακόμα μια φορά στην ιστορία, να σηκώσει το βάρος της αναστήλωσης του καπιταλισμού και των κρατών. Να πληρώσει για τα χρέη των πλουσίων, να πληρώσει ώστε το κεφάλαιο να έχει τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε για να αντιμετωπιστούν ριζικά οι αιτίες που γεννούν τις κρίσεις, για να μην ξαναζήσουμε τέτοιες κρίσεις. Για την αντιμετώπιση των πραγματικών αιτιών που δεν είναι άλλες από τις πάγιες και διαχρονικές πολιτικές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της κερδοφορίας των πλουσίων και της αναπαραγωγής του κράτους.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, δηλαδή, η κοινωνική πλειοψηφία ζει μια ζοφερή κατάσταση σε όλα τα επίπεδα της ζωής της. Ζει μέσα στην δίνη μιας χωρίς έλεος οικονομικής αφαίμαξης για την στήριξη του κράτους και την ενίσχυση των πλουσίων. Ζει σε εξαντλητικά ωράρια εργασίας με μισθούς πείνας, χωρίς να μπορεί να καλύψει τις βασικές της ανάγκες και με την στέγαση να γίνεται είδος πολυτελείας. Εργάτες σκοτώνονται στα εργατικά “ατυχήματα”, οι αρρώστιες θερίζουν χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής αντιμετώπισης, με το σύστημα υγείας να είναι διαλυμένο.
Η κοινωνική πλειοψηφία ζει βυθισμένη όσο ποτέ στο άγχος της επιβίωσης και την κατάθλιψη ενός υπαρξιακού κενού που μεγαλώνει όσο δεν βλέπει προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Βλέπει τα παιδιά της να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, να γίνονται μετανάστες. Βλέπει ένα πολιτικό σύστημα να κάνει ό, τι μπορεί για να πετάξει τα παιδιά των φτωχών έξω από τα σχολεία σε όλο και πιο μικρές ηλικίες και να τα σπρώχνει στις πιο επισφαλείς και με μισθούς πείνας δουλειές.
Βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν στα Τέμπη που επικυρώνουν την κυρίαρχη θέση όσων κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο, ότι η ζωή όσων δεν έχουν εξουσία και πλούτο δεν έχει αξία. Βλέπει να καίγονται ζωντανοί στο Μάτι άνθρωποι κάθε ηλικίας για τους ίδιους λόγους. Γιατί είχαν, έχουν και θα έχουν μεγαλύτερη αξία oι αποπληρωμές του χρέους στους τραπεζίτες, η δημιουργία πλεονασμάτων με το ξεζούμισμα των φτωχών για την ενίσχυση του κεφαλαίου, από την ασφαλή ζωή της κοινωνικής βάσης. Γιατί το τίμημα της ύπαρξης του κεφαλαίου είναι η κερδοφορία με κάθε τρόπο και η απαξίωση της ζωής μπροστά στα κέρδη και την εξουσία.
Βλέπει τις ζωές ανθρώπων “τρίτης κατηγορίας”, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, να χάνονται στις ελληνικές θάλασσες και να έχει μετατραπεί η Μεσόγειος σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Βλέπει τους δεκάδες πνιγμένους με την ευθύνη του κράτους και της κυβέρνησης στην Πύλο και μια τρομακτική αδιαφορία να καλύπτει αυτό το έγκλημα. Το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα με την εκμετάλλευση χωρών, με τους πολέμους των κρατών της δύσης, των πολυεθνικών και των συμμάχων τους, με την κλιματική κρίση και την καταστροφή του πλανήτη γεννά τη μετανάστευση και αντιμετωπίζει τους ξεριζωμένους όπου γης ως σκουπίδια, ως απόβλητα του καπιταλισμού. Βλέπει τους διακρατικούς πολέμους να φουντώνουν. Στην Παλαιστίνη –με τις ευλογίες της κυβέρνησης και των δυτικών κρατών συνολικά– βλέπει να πραγματοποιείται μια ανελέητη γενοκτονία για τα συμφέροντα των δυτικών κρατών.
Βλέπει πως οι ζωές όλων όσων δεν κατέχουν εξουσία και χρήμα απαξιώνονται όλο και περισσότερο και τελικά, συντρίβονται στις “μετωπικές συγκρούσεις των τρένων” που προκαλεί η δίψα για κέρδη και εξουσία. Και καθώς είναι πλήρως απαξιωμένες αυτές οι ζωές, να θάβονται κάτω από “τόνους μπάζων” μήπως και ξεχαστεί το έγκλημα.
Το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς εξουσίας είναι ένα καθεστώς καλυμμένου και ενίοτε απροκάλυπτου μίσους για τους ταξικά και κοινωνικά αδύναμους. Γιατί το κράτος γεννήθηκε μέσα από τον ανταγωνισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις διακρίσεις, τους διαχωρισμούς, τη βία του ισχυρού ενάντια στους αδύναμους. Μια ιεραρχημένη κοινωνική δομή είναι αδύνατο να προάγει την ισότητα σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι αδύνατο να μην ανταγωνίζεται την κοινωνική αλληλεγγύη, να μην ιεραρχεί τις ζωές των ανθρώπων.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, η κοινωνική βάση ψάχνει τα νέα της “πατήματα” για να αντισταθεί μέσα από γεγονότα-αιχμή όπως το έγκλημα των Τεμπών, επιχειρώντας να αφήσει πίσω της την ηττοπάθεια που έφερε μια περίοδος αδιεξόδων της κοινωνικής αντίστασης στα “μνημόνια”.
Στους νέους αγώνες ο Λάμπρος Φούντας είναι παρόν. Δεκαπέντε χρόνια μετά ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας στέκεται και δείχνει τον δρόμο. Τον δρόμο της ανάτασης των αντιστάσεων, τον δρόμο της νοηματοδότησης του αγώνα, τον δρόμο ενός αγώνα με βαθύ, ανθεκτικό, ουσιαστικό περιεχόμενο, ενός αγώνα που δείχνει διεξόδους και δεν μένει στην καταγγελία του αδιεξόδου. Δείχνει τον δρόμο της ύψιστης αγωνιστικής κοινωνικής αλληλεγγύης. Δείχνει τον δρόμο της Κοινωνικής Επανάστασης.
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ: ΥΨΩΜΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους & του κεφαλαίου
https://athens.indymedia.org/post/1634516/
09/03/2025 4:53 μμ.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ: ΥΨΩΜΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ & ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας, αναρχικός επαναστάτης και μαχητής της οργάνωσης αντάρτικου πόλης Επαναστατικός Αγώνας, δολοφονείται τα ξημερώματα της 10ης Μάρτη 2010 από τους μπάτσους Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράκη Θεόδωρο, έπειτα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην περιοχή της Δάφνης. Ο Σύντροφος Λάμπρος πυροβολείται πισώπλατα και πέφτει νεκρός κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης με οραματικό και υλικό στόχο τον Αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή, την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Και παρά το γεγονός ότι οι πραιτωριανοί του καθεστώτος δεν γνώριζαν ποιόν πυροβολούσαν, αντικειμενικά καταγράφεται και αποτιμάται στην ιστορική μνήμη ως –ακόμα μια– κρατική δολοφονία!
Οι κοινωνικές/πολιτικές συνθήκες της περιόδου που δολοφονήθηκε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας και ο Επαναστατικός Αγώνας.
Την περίοδο εκείνη ο Ε.Α. –και ενώ είχαν προηγηθεί ενέργειες κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών, της Citibank και της Eurobank– προετοίμαζε μια σειρά από ένοπλες και βομβιστικές επιθέσεις σε οικονομικο-πολιτικούς στόχους και υποδομές που συνδέονταν με την κρίση και τις καταστροφικές λειτουργίες του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος εξουσίας, και ειδικότερα στην Ελλάδα, εξαπέλυαν μια σφοδρή επίθεση ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης με την επιβολή των προγραμμάτων στήριξης (τα γνωστά μνημόνια), εξοβελίζοντας στο περιθώριο και προκαλώντας την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι γνωστό ότι οι προκηρύξεις-αναλύσεις του Επαναστατικού Αγώνα που συνόδευαν τις αναλήψεις πολιτικής ευθύνης των ενεργειών του, υποστήριζαν, ότι μια δομική κρίση του συστήματος έχει ήδη ξεσπάσει και το αδιέξοδο που αυτή θα πυροδοτήσει, θα είναι καταστροφικό. Ο Επαναστατικός Αγώνας διέγνωσε και εξειδίκευε ότι στον ελλαδικό χώρο οι συνέπειες που θα προκαλούσε η έκρηξη της φούσκας του χρέους –πάνω στην διόγκωση του οποίου χτίστηκε η περίοδος της «επίπλαστης ανάπτυξης και της τεχνητής ευημερίας»,– κυοφορεί με σφοδρότητα την επερχόμενη κρίση στην Ελλάδα. Όπως και έγινε τελικά με την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και όπως έγραφε τότε o E.A., η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου θα επέβαλε τα γνωστά «μνημόνια» και τα ολέθρια αποτελέσματά τους θα εξακολουθούμε να βιώνουμε για μισό –τουλάχιστον– ακόμα, αιώνα. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ο Επαναστατικός Αγώνας προετοίμαζε μια καίρια επίθεση/απάντηση ενάντια στις συστημικές διεργασίες οι οποίες αφενός μεν ήταν άμεσα υπεύθυνες για τον εγκλωβισμό της κοινωνίας και του τόπου στις δανειακές συμβάσεις, αφετέρου δε, λειτουργούσαν ως αμορτισέρ για τη συστημική, πολιτική και οικονομική ευστάθεια και σταθερότητα. Με την είσοδο στα «μνημόνια», το ελληνικό κράτος επιχείρησε να διασώσει μέσω επαχθών όρων δανειοδότησης το τραπεζικό σύστημα, υποθηκεύοντας ως λάφυρο στην διεθνή και εγχώρια οικονομική ελίτ τις τύχες και τη ζωή των ανθρώπων, της εργατικής τάξης και των αγέννητων ακόμα παιδιών. Το πρώτο δάνειο (που εκταμιεύτηκε) απορροφήθηκε εξ’ ολοκλήρου από τον ληστρικό τραπεζικό μηχανισμό και την ανακεφαλαιοποίησή του. Οι δεσμεύσεις για την αποπληρωμή των δανείων αλυσόδεσαν στην δίνη ενός μη διαχειρίσιμου χρέους συνολικά τον κοινωνικό πλούτο και τη «δημόσια» περιουσία που υποθηκεύτηκε στο λεγόμενο υπερταμείο, ειδικότερα όταν η κυβέρνηση Σύριζα το 2015 υπέγραψε για τη συνέχιση των προγραμμάτων «στήριξης». Οι απεχθέστεροι και πιο ληστρικοί όροι του 4ου κατά σειρά μνημονίου διαρκείας, έθεσαν υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο του κεφαλαίου όλο τον κοινωνικό πλούτο που βήμα-βήμα ξεπουλιέται και μεθοδικά παραδίδεται στα αρπαχτικά του.
Οι αντικειμενικές αυτές συνθήκες ήταν μια μοναδική ευκαιρία, για να επιχειρηθεί με αφορμή την κοινωνικο-πολιτική αυτή συνθήκη, μια ανατρεπτική προσπάθεια στον ελλαδικό χώρο καθώς οξύνθηκε –πολύ περισσότερο από τις λοιπές καπιταλιστικές μητροπόλεις– ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που ήταν και είναι, σε εξέλιξη.
Σε αυτόν τον κοινωνικο-ταξικό πόλεμο που κλιμακώνεται μέσα στα χρόνια με τη βία, την καταστολή, τη τρομοκρατία και την καταστροφή, ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας πολέμησε δίνοντας ψυχή και σώμα.
Μετά τη δολοφονία του συντρόφου, η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα –στην προετοιμασία της οποίας έπεσε νεκρός από τα πυρά της αστυνομίας–, όπως ήταν φυσικό, δεν πραγματοποιήθηκε. «Αναβλήθηκε» επ’ αόριστον. Ένα μήνα μετά την δραματική απώλεια του Συντρόφου, ακολουθεί μια κατασταλτική εκστρατεία που οδηγεί στην σύλληψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα κι άλλων συντρόφων που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση. Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και δήλωσαν ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Στη συνέχεια και ενώ ήταν σε εξέλιξη η 1η δίκη του Ε.Α. στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού, μετά τη λήξη του 18μηνου, ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα παραβιάζοντας τους περιοριστικούς όρους που τους είχαν επιβληθεί, πέρασαν στην «παρανομία» ακυρώνοντας στην πράξη αυτό καθ’ αυτό το κατασταλτικό χτύπημα για να συνεχίσουν τον αγώνα για τον οποίο δολοφονήθηκε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας.
Για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα ΜΝΗΜΗ και «ΤΙΜΗ» ήταν και είναι η πολιτική επιλογή της συνέχισης του Αγώνα
Η πολιτική επιλογή των δύο συντρόφων να φυγοδικήσουν και να συνεχίσουν τη δράση του Ε.Α., ήταν μία αναγκαία πολιτικά επιλογή που κράτησε τον Επαναστατικό Αγώνα ενεργό, δεν «λύγισε» από τη δραματική απώλεια του δολοφονημένου Συντρόφου Λάμπρου Φούντα, την καταστολή και την αιχμαλωσία στη φυλακή. Η συντρόφισσα Ρούπα και ο σύντροφος Μαζιώτης «τίμησαν» στο ακέραιο τις επιλογές αγώνα του Συντρόφου Λάμπρου Φούντα και της οργάνωσής τους. Στις 10 Απρίλη του 2014 με μια βομβιστική ενέργεια κεντρικής πολιτικής σημασίας ο Ε.Α. έπληξε την Τράπεζα της Ελλάδος-παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το γραφείο του τότε μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Αθήνα, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη της επίθεσης με το όνομα Επαναστατικός Αγώνας-Κομμάντο Λάμπρος Φούντας. Ο Επαναστατικός Αγώνας «χτύπησε» με την ενέργεια αυτή έναν μηχανισμό επιβολής, λεηλασίας και καταστροφής από το υπερεθνικό κεφάλαιο. Έπληξε ταυτόχρονα και τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Πειραιώς (απέναντι από την ΤτΕ) η οποία πρωταγωνιστούσε στη κοινωνική λεηλασία. Η επιλογή για την βομβιστική αυτή ενέργεια πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα που το ελληνικό κράτος, «έβγαινε» για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια στις αγορές για δανεισμό. Επιπρόσθετα, ήταν μια απάντηση-«υποδοχή» στην εκπρόσωπο της επιβολής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονταν στην Ευρώπη –την τότε καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ– που ερχόταν στην Αθήνα την επόμενη μέρα, στις 11/4, για να στηρίξει πολιτικά την ελληνική κυβέρνηση που κατάφερε να επιβάλει δια «πυρός και σιδήρου» στον ελληνικό λαό, το πολιτικό, κοινωνικό και σκληρό αυτό οικονομικό «πείραμα». Γιατί η πολιτική «διάσωσης του ίδιου του συστήματος αλλά και της ελληνικής οικονομίας» αφορούσε (και αφορά) το κεφάλαιο, την υπερεθνική άρχουσα τάξη, τις δομές και τους θεσμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
15 χρόνια μετά από τη δολοφονία του Συντρόφου Λάμπρου Φούντα, οι καταστροφικές εκείνες συνθήκες της περιόδου 2010-2012, όχι μόνο δεν εξέλιπαν, με την επέλαση της πιο ακραίας μορφής νεοφιλελευθερισμού που ακολουθούν ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις αλλά τα καταστροφικά αποτελέσματά τους, και σε συνδυασμό με την επιβολή των δανειακών συμβάσεων, τα βλέπουμε να εκτυλίσσονται ανελλιπώς μέσα στα χρόνια: με τη μεγαλύτερη φτωχοποίηση των ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο, με τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, την αγοραία εκμετάλλευση της φύσης, των περιαστικών χώρων πρασίνου, των δασών, το ξεπούλημα των αιγιαλών, κλπ, την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, τους πλειστηριασμούς κατοικιών από τα αρπακτικά funds, το γενικευμένο πλιάτσικο στο χώρο της υγείας, το ξεπούλημα των κοινωνικών υποδομών και των συγκοινωνιών.
Το απότοκο των οποίων το βλέπουμε με την προδιαγεγραμμένη κρατική δολοφονία στις αμαξοστοιχίες του θανάτου στα Τέμπη, όπου 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους –ενώ τραυματίστηκαν τουλάχιστον 87 και ένας άνθρωπος βρίσκεται σε κώμα– μετά από την σύγκρουση εμπορικής αμαξοστοιχίας με την επιβατική αμαξοστοιχία της Ηellenic train, πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ (της εταρείας αυτής που το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον ν. 4336 του 3ου Μνημονίου, προχώρησε στο ξεπούλημά της στην ιταλική εταιρεία Ferrovie dello Stato Italiane Group). Ένα κρατικό «έγκλημα» που παρά την κοινωνική οργή, αποποιούνται των ευθυνών τους διαχρονικά οι κάθε λογής κρατιστές. Συμπεριλαμβανομένων, εκτός από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, κι όλων των άλλων κρατιστών (πρώην κυβερνήσεων και κομμάτων) και που όλοι αυτοί προσποιούνται τους « αδέκαστους τιμωρούς του εγκλήματος των Τεμπών», προσποριζόμενοι πολιτική υπεραξία κι οφέλη, σκυλεύοντας όμως βέβηλα πάνω στα σκορπισμένα και καμένα κορμιά 57 ανθρώπων που επέβαιναν στα τρένα του θανάτου.
Και όσο το βάθεμα και η διαχείριση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ολοκληρώσεων εξελίσσεται, το κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας τόσο περισσότερο θα καταστρέφει ζωές για τα κέρδη του, θα διεξάγει στρατιωτικές συρράξεις και διακρατικούς πολέμους, θα δημιουργεί γεωπολιτικές εντάσεις και γενικευμένη γεωπολιτική αβεβαιότητα. Μέσα σ’ αυτή τη δυστοπική συνθήκη το ελληνικό κράτος, ειδικότερα, συμμετέχει μέσα από μιλιταριστικούς οργανισμούς –ΝΑΤΟ– ενεργά στις γεωπολιτικές εντάσεις, σε διακρατικούς πολέμους εξοπλίζοντας χώρες (π.χ. Ουκρανία) με πολεμικό υλικό, ή ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ για την κοινή Ευρωπαϊκή «αμυντική πολιτική»/πολεμική μηχανή, σπαταλά εκατομμύρια ευρώ για την «φύλαξη» των συνόρων (FRONTEX, φράχτη/συρματοπλέγματα στον ΕΒΡΟ, κλπ), ενώ φυλακίζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εκατοντάδες μετανάστες και τους επαναπροωθεί, όταν δεν τους πνίγει. Το ελληνικό κράτος συμπορεύεται με φασιστικά καθεστώτα όπως το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ που εξοντώνει τον Παλαιστινιακό λαό, ενώ η Ελλάδα φυλακίζει πολιτικούς πρόσφυγες που διώκονται στις χώρες καταγωγής τους, καταργώντας στην πράξη το πολιτικό άσυλο. Με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Abdurrahman Kaykan (Άπο) που λίγες ημέρες πριν, συνελήφθη από το ελληνικό κράτος με ένταλμα της Interpol, καθ’ υπόδειξη και εντολή του τουρκικού κράτους, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού μέχρι την έκδοση και την απέλασή του στην Τουρκία!!
Αυτό το εκμεταλλευτικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα ταξικής κυριαρχίας πολέμησε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας και η οργάνωσή του, παίρνοντας ξεκάθαρη πολιτικά στάση στον αγώνα για την επαναστατική προοπτική μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή του.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες για την ανατροπή των οποίων αγωνίστηκε ο Σύντροφος, είναι περισσότερο από ποτέ ασφυκτικές. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα σε κάθε γωνιά της γης, σκορπά θάνατο, δυστυχία, καταπίεση, πολέμους, προσφυγιά, καταστροφή. Ο Σύντροφος Λάμπρος επέλεξε να ζήσει, να «σταθεί» και να πολεμήσει ως αναρχικός επαναστάτης από τη μεριά των καταπιεσμένων, στον αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου, για μια εξισωτική ακρατική-αταξική κοινωνία ισότητας, ελευθερίας κι αξιοπρέπειας, δίχως θεούς και αφέντες, ρατσισμό, σεξισμό, έμφυλους διαχωρισμούς, πατριαρχία, για μια πραγματικά απελευθερωμένη ζωή.
Η ζωή, η δράση και η δολοφονία του Συντρόφου Λάμπρου Φούντα έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορία της εγχώριας αλλά και της διεθνούς επαναστατικής και ταξικής πάλης και είναι –για τον α/α και ευρύτερα για τον αντικαπιταλιστικό χώρο– μια πολύτιμη παρακαταθήκη. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα αναρχικού επαναστάτη που θα μας υπενθυμίζει πάντα πως πέρα από τις εξεγερτικές απόπειρες, την ατομική και συλλογική οργή, τις γενικευμένες παραδοχές και αρνήσεις μας, ο αγώνας με στοχοθεσία και στρατηγική για την επαναστατική προοπτική, είναι μονόδρομος.
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ⓐλληλέγγυοι-ες στον Επαναστατικό Αγώνα