Τον Ιανουάριο του 2025 συνελήφθησαν ο διευθυντής της γυναικολογικής κλινικής και καθηγητής μαιευτικής του Πανεπιστημίου Κρήτης Α. Μακρυγιαννάκης στο Ηράκλειο, και ένας χειρούργος γυναικολόγος στα Χανιά, κατηγορούμενοι ως μέλη του κυκλώματος εμπορίας βρεφών και γυναικών στην Κρήτη. Πηγαίνοντας 2 χρόνια πριν, στις 9 Αυγούστου του 2023, συνελήφθησαν 8 μέλη και προφυλακίστηκαν 3 άτομα του κυκλώματος, κέντρο του οποίου ήταν η κλινική Mediterranean Fertility Clinic -γνωστή κλινική γονιμότητας και υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στα Χανιά. Το κύκλωμα δραστηριοποιούνταν τουλάχιστον από το 2018. Τα αδικήματα των κατηγορουμένων, σύμφωνα με τη δικογραφία, αφορούν συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση για εμπορία ανθρώπων, μεσολάβηση σε υιοθεσία ανηλίκου, παραβάσεις του νόμου περί υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, πλαστογραφία-απάτη, ψευδείς ιατρικές πιστοποιήσεις κ.α. Ενώ τα παράνομα κέρδη από τη δράση τους ξεπερνούν τα 8,5 εκατομμύρια ευρώ.
Το κύκλωμα είχε διεθνείς διασυνδέσεις, μεταφέροντας γυναίκες από τη Μολδαβία, την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία με σκοπό να τις εντάξει στις παράνομες δραστηριότητές του ως παρένθετες ή δότριες ωαρίων, σε κάποιες περιπτώσεις έναντι μηνιαίου εισοδήματος 300-600 ευρώ. Να σημειωθεί πως οι γυναίκες αυτές διέμεναν σε σπίτια υπό αυστηρή παρακολούθηση, σε συνθήκες ακραίας εργασιακής εκμετάλλευσης, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα όρια ηλικίας και το λοιπό ιατρικό ιστορικό τους, με σκοπό εν τέλει, να κυοφορήσουν και να παραδώσουν μετά τον τοκετό, έναντι αμοιβής, τα βρέφη. Οι γυναίκες που φαίνεται να έχει εκμεταλλευτεί το συγκεκριμένο κύκλωμα αγγίζουν τις 200, ενώ οι 98 από αυτές αποτελούν θύματα εμπορίας ανθρώπων.
Ακόμα, από την αναζήτηση της υπόθεσης παρατηρεί καμία ότι στην πρώτη αποκάλυψή της, δύο χρόνια πριν, τοπικά και όχι μόνο ΜΜΕ έγραφαν το ένα καταδικαστικό άρθρο μετά το άλλο. Ωστόσο, μετά την πρόσφατη σύλληψη του «Κύριου Καθηγητή», είναι φανερό πως οι τόνοι έγιναν πιο ήπιοι, τόσο που το θέμα γρήγορα ξεφούσκωσε. Οι μέχρι πρότινος οργανωτές παράνομων κυκλωμάτων έγιναν και πάλι γιατροί με κάποια δικαστήρια, και οι εν λόγω μετανάστριες αποτέλεσαν έναν ασαφή αριθμό από μαρτυρίες γυναικών.
Για εμάς όμως, σε αντίθεση με τα ΜΜΕ, η υπόθεση δεν ξεχάστηκε και σίγουρα δεν τελείωσε στα δικαστήρια. Μας έδωσε αφορμή να πούμε δυο-τρία λόγια πάνω στο ζήτημα, για την αναπαραγωγική εργασία υπό παράνομες συνθήκες -με το κράτος να κάνει τα στραβά μάτια-, και για τις τεχνολογίες αναπαραγωγής, το πώς αυτές αφορούν τις γυναίκες της τάξης μας και το πώς σχετίζονται με τον πληθυσμιακό έλεγχο.
Ας το πιάσουμε λοιπόν από την αρχή…
Η παρενθεσία ως εργασία σε παράνομο καθεστώς
Παρόλο που οι παρένθετες μητέρες και οι δότριες ωαρίων αποτελούν εργάτριες της αναπαραγωγής, το κράτος και όσοι βγάζουν κέρδη από τη βιομηχανία αυτή επιμένουν να ντύνουν την εργασία τους με έναν μανδύα φεμινιστικής απελευθέρωσης, αλλά και να την παρουσιάζουν ως “κοινωνικό έργο”, προσπαθώντας να αποκρύψουν με νύχια και με δόντια την υποτιμημένη (εργασιακή) φύση της. Από την ίδια τη νομοθεσία μέχρι τις διαφημίσεις των κλινικών γονιμοποίησης χρησιμοποιούνται επιχειρήματα περί αλτρουισμού και αλληλεγγύης μεταξύ γυναικών, χωρίς να προσδιορίζονται οι ταξικές σχέσεις που συνήθως διέπουν την συναλλαγή που λαμβάνει χώρα. Ποιες ακριβώς γυναίκες “δανείζουν” τη μήτρα τους και ποιες απολαμβάνουν τα προνόμια αυτής;
Πώς γίνεται οι περισσότερες παρένθετες να προέρχονται από κατώτερα κοινωνικά στρώματα ή από άλλες χώρες και συχνά, καμία αληθινή προσωπική σχέση να μην έχουν με την εν τελεί “νόμιμη” μητέρα, και γιατί λοιπόν μια γυναίκα να μπει σε αυτή τη εργώδη διαδικασία για μια άγνωστη; Κάτι σαν να λείπει από την εξίσωση και αυτό είναι ο οικονομικός εκβιασμός ο οποίος αποσιωπάται από τον κρατικό διάλογο. Για εμάς όμως είναι ξεκάθαρο πως η παρενθεσία είναι μια πρακτική η οποία εξυπηρετεί κυρίως τα δυτικά, καπιταλιστικά συμφέροντα, και αντιθέτως δεν θα υπήρχε -τουλάχιστον όχι με τους όρους που υπάρχει σήμερα- χωρίς την ταξική και την φυλετική εκμετάλλευση, χωρίς να μην έχει υπάρξει ποτέ παράνομη. Γιατί μπορούμε έστω να υποθέσουμε τι συνεπάγεται να εργάζεσαι σε ένα καθεστώς παρανομιμοποιημένης εργασίας. Απάνθρωπες και επισφαλείς εργασιακές συνθήκες χωρίς δυνατότητα ελέγχου αυτών από τον οποιοδήποτε φορέα, πιθανές ψυχοσωματικές βλάβες χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πλήρης εξάρτηση της εργαζόμενης από το αφεντικό, κίνδυνος εμπλοκής σε παράλληλα διασυνδεδεμένα κυκλώματα κ.α.
Το να δουλεύεις υπό καθεστώς παρανομίας σημαίνει πολύ απλά να είσαι αόρατη, και το να είσαι αόρατη εξισώνεται με την υποτίμηση της εργασίας σου, το κέρδος του αφεντικού σε βάρος σου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην αντίπερα όχθη έχεις το κράτος να παραφυλάει. Γιατί όταν το κράτος κάνει συνεχώς τα στραβά μάτια, αρνούμενο να αναγνωρίσει και να αποδιαρθρώσει τα μαφιοζοκυκλώματα πάσης φύσεως, τότε συντάσσεται απόλυτα με την συνέχιση αυτών και τα συγκαλύπτει. Και ενώ οι τεχνολογίες αναπαραγωγής τελειοποιούνται ταχύτατα, η νομοθεσία αφήνει όλο και περισσότερα παραθυράκια που προσελκύουν τον διεθνή κατάλογο πελατών, έχοντας εξασφαλίσει την ήδη φθηνή αγορά που έχει δημιουργηθεί.
Περί κυκλωμάτων εμπορίας…
Πιο συγκεκριμένα όμως, ενώ τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα πανηγυρίζει για την ανάπτυξη του αναπαραγωγικού τουρισμού στη χώρα (βλέπε: 1st Health Travel: International Conference, 2023) -λες και δεν μας έφτανε ο ήδη υπάρχων τουρισμός που έχει επιβαρύνει το κόστος ζωής μας- τα παράνομα κυκλώματα πληθαίνουν και φυσικά γίνονται ακρογωνιαίος λίθος της βιομηχανίας αυτής. Το περιστατικό στα Χανιά, μας θυμίζει αντίστοιχες υποθέσεις trafficking γυναικών, θύματα μαστροπείας, και την εμπλοκή τους σε κυκλώματα πορνείας. Μπορεί τα επίπεδα της βίας που υφίστανται οι γυναίκες αυτές σε σχέση με τα κυκλώματα trafficking που αφορούν την βιομηχανία του σεξ να διαφοροποιούνται ή ίσως το να εξαναγκάζεται άμεσα ή έμμεσα μια γυναίκα στην παρενθεσία να είναι πιο εύπεπτο για μια λευκή γυναίκα της δύσης, η ομοιότητα όμως δεν δύναται να παραγραφεί.
Μετανάστριες αναγκάζονται να «νοικιάσουν» τις μήτρες τους και ολόκληρα τα σώματα τους, για την κερδοφορία κάθε λογής νταβατζήδων γυναικολόγων, εμβρυολόγων και όχι μόνο. ‘Oπως κάθε άλλη μαφιόζικη επιχείρηση, όλοι όσοι επιθυμούν να βγάλουν λίγο κέρδος όχι μόνο χωράνε, αλλά είναι και απαραίτητοι για την ομαλή διεξαγωγή της· αναφερόμαστε εδώ σε διακινητές, ενοικιαστές δωματίων όπου διαμέναν οι παρένθετες, δικηγόρους και συμβολαιογράφους για να τους φτιάχνουν τα χαρτιά, κάθε λογής εξωτερικούς συνεργάτες -γιατρούς ή νοσηλευτές και μέλη της τοπικής κοινωνίας που είτε εξαγοράζονται για να κρατήσουν τα στόματα τους κλειστά, είτε επιθυμούν να συμμετέχουν ως πελάτες- πελάτισσες, πατώντας επί πτωμάτων, εκμεταλλευόμενοι την επιτακτική ανάγκη κάποιων γυναικών να επιβιώσουν σε μια εποχή κρίσης στην Ελλάδα.
Τεχνολογίες αναπαραγωγής & περισσότερα πεδία ελέγχου
Δεν ανήκουν όμως όλες οι εργάτριες αναπαραγωγής σε παράνομο καθεστώς. Είτε ανήκεις στην κατηγορία της παρένθετης υπό παράνομες συνθήκες εργασίας, είτε είσαι “νόμιμη” δότρια ωαρίων, το πιθανότερο είναι πως ο δρόμος που σε έχει οδηγήσει στα μονοπάτια αυτά είναι αυτός του εξαναγκασμού. Και αυτό γιατί στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, πολύ συχνά απαιτείται να κάνεις μια και δυο δουλειές για να τα βγάλεις πέρα εσύ και η οικογένεια σου. Πόσο μάλλον αν είσαι μετανάστρια όπου η εύρεση εργασίας φαντάζει απροσπέλαστη, καθιστώντας την παράνομη εργασία ένα πιθανό σενάριο ή ορισμένες φορές και μονόδρομο. Και όταν μετά τη δουλειά ξεθεωμένη γυρνάς σπίτι, που σειρά έχει η φροντίδα των παιδιών και του άντρα σου, το να δώσεις λίγο γενετικό υλικό -υποβάλλοντας το σώμα σου σε αλλεπάλληλους κύκλους ορμονών και σε μικροχειρουργικές επεμβάσεις, με όλες τις πιθανές επιπλοκές που συνεπάγονται- για να βγάλεις ένα μηνιάτικο, αρχίζει να φαντάζει μια ελκυστική λύση. Μην ξεχνάμε λοιπόν, να προσκυνάμε την τεχνολογία για τις «νέες δυνατότητες» που μας χαρίζει αφιλοκερδώς. Επιτέλους μπορούμε να πουλάμε τα ωάρια μας ή να τα καταψύχουμε για να κάνουμε παιδιά στα 50 και στα 60 μονάχα δίνοντας ένα σκασμό λεφτά στους γιατρούς και την δυνατότητα στο κράτος να εμπλέκεται όλο και περισσότερο στην διαδικασία της αναπαραγωγής. Στην τελική, μόνο στο κρεβάτι μας δεν έχει προσπαθήσει να χωθεί ακόμη το κράτος. Αδημονούμε όμως να το δούμε να προσπαθεί, διότι η ενασχόληση με την αναπαραγωγή σημαίνει πληθυσμιακή πολιτική. Δεν μασάμε πλέον τις ρητορικές περί απελευθέρωσής μας από τα δεσμά του σώματος μας, γιατί το να είμαστε εν δυνάμει μητέρες έως τα γηρατειά, διευρύνει το πεδίο παρέμβασης του κράτους πάνω μας, και εν τελεί, οδηγούμαστε σε μεγαλύτερη απώλεια ελέγχου του σώματός μας.
Πίσω στο θέμα μας όμως…
Ο προσφάτως κατηγορούμενος για την εμπλοκή του στο κύκλωμα, διευθυντής της μαιευτικής γυναικολογικής στο ΠΑΓΝΗ και ιδιοκτήτης ουσιαστικά της ιδιωτικής κλινικής αναπαραγωγής Iris Med, ο κ. Μακρυγιαννάκης ή όπως είθισται από τους υφισταμένους του και τους φοιτητές του να αποκαλείται, «ο κύριος καθηγητής», έχει επιλέξει μια ιδιαιτέρως κερδοφόρα δουλειά στην εποχή που ζούμε. Πατάει πάνω στην εθνικιστική πολιτική της χώρας που δεν χάνει ευκαιρία να μας βομβαρδίζει με τρομολαγνικές ειδήσεις για το δημογραφικό, και την «αφάνιση του ελληνικού αίματος» σε περιόδους κρίσης, όπου οι ανάγκες για φτηνά εργατικά χέρια και ενδεχομένως για στρατιώτες, είναι αυξημένες. Την ίδια στιγμή εκείνος διαφημίζει την μπίζνα του ως κοινωφελή επιχείρηση που έχει «ξεγεννήσει» σημαντικό αριθμό ελληνόπουλων, παρέχοντας μια σπιθαμή ηλιαχτίδας στο σκοτεινό μέλλον της χώρας. Οι όχι και τόσο διακριτικές προσταγές του κράτους και των φασιστοκομμάτων να γεννοβολάμε παιδιά, να μην κάνουμε εκτρώσεις και γενικά να πειθαρχούμε στον ρόλο μας ως στοργικές, υπεύθυνες μάνες με αυτοθυσία και άλλες τέτοιες ξεδιάντροπες βλακείες, αποσκοπούν στο να μας κρατάνε δέσμιες των «παραδοσιακών θεσμών του πατρίς-θρησκείας- οικογένειας». Γνωρίζουμε άλλωστε από πρώτο χέρι πως αν δεν πειθαρχείς σε οποιοδήποτε στάδιο της αναπαραγωγικής διαδικασίας, από το σεξ και την εγκυμοσύνη ως την ανατροφή των παιδιών, στην χειρότερη λοιδορείσαι, στην καλύτερη αισθάνεσαι που και που μια υποβόσκουσα ντροπή, που προκύπτει από την «ανεπάρκεια» σου να επιτελέσεις τον επιβαλλόμενο ρόλο σου ως γυναίκα μέσα στην πατριαρχία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όπως είπαμε παραπάνω, τώρα έχουμε και τις εξελίξεις στις τεχνολογίες αναπαραγωγής που όχι μόνο δεν κατάφεραν να μας ελαφρύνουν από τον φόρτο και την κοινωνικο-πολιτική επιταγή της μητρότητας, αλλά πατάνε πάνω στις αρνήσεις μας και μεθοδικά προσπαθούν να τις αμβλύνουν. Γιατί όταν μιλάμε εδώ και χρόνια για τη μητρότητα ως επιλογή και όχι εξαναγκασμό σίγουρα δεν εννοούμε αυτό.
Βασιζόμενος λοιπόν πάνω σε αυτά τα αντανακλαστικά ο εγκληματίας Α. Μακρυγιαννάκης αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα επιχειρηματία-γυναικολόγου, που σπεύδει να εκμεταλλευτεί γυναίκες που του απευθύνονται με το αίτημα της εξωσωματικής γονιμοποίησης με ποικίλους τρόπους, και φυσικά δίχως ηθικούς φραγμούς. Είτε υποβάλλοντας τις σε ατελέσφορους κύκλους εξωσωματικών, είτε από ότι εικάζεται, κλέβοντας τα ωάρια τους για να τα πουλήσει στη μαύρη αγορά.
Η αναπαραγωγική εργασία ξανά στο επίκεντρο
Έτσι, η αναπαραγωγική εργασία για άλλη μια φορά φαίνεται να επανέρχεται στο προσκήνιο, όπως συνήθως, με βάρβαρο τρόπο. Καθώς η πυρηνική-ετεροκανονική οικογένεια αποτελεί βασικό στοιχείο δόμησης μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, οι “νοικοκυρές” – παραδοσιακά οι γυναίκες, ένα βολικό σαβούριασμα διαφόρων υποκειμένων υπό αυτόν τον όρο – είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή και την πειθάρχηση των παιδιών που θα μεγαλώσουν, ώστε να πλαισιώσουν το εν λόγω σύστημα. Η δουλειά αυτή δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη της. Οι γυναίκες βομβαρδιζόμαστε από την γέννα ως τα γηρατειά από τις προσταγές του κράτους, των μίντια, του κοινωνικού μας κύκλου κ.α., να φροντίζουμε την οικογένεια μας, όποιον-όποια περνά από την ζωή μας, με την έννοια της φροντίδας να υποστασιοποιείται στο γυναικείο σώμα και να καθορίζει της επιλογές του. Η βολική γενίκευση του κράτους ότι πρώτα από όλα, όλες όσες γεννηθήκαμε βιολογικά γυναίκες αισθανόμαστε ταύτιση και επιθυμούμε να ζήσουμε ως γυναίκες έτσι όπως αυτό έχει καθοριστεί κοινωνικά και ιστορικά, και κατά δεύτερον πως το πεπρωμένο μας είναι η ανατροφή των παιδιών και των συζύγων μας, είναι στοχευμένη και εξυπηρετεί την συγκάλυψη του γεγονότος πως η μητρότητα είναι εργασία, μια εργασία αφανής και άμισθη. Η μητρότητα είναι και αυτή μια πτυχή της αναπαραγωγικής εργασίας μαζί με τις δότριες ωαρίων, παρένθετες μητέρες, οικιακές βοηθούς, baby sitter κ.α. οι οποίες αποτελούν από τις πιο παραγνωρισμένες εργάτριες του σήμερα και όχι μόνο.
Η βία που εμπεριέχεται σε αυτή την υπόθεση αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα της συγκεκαλυμμένης βίας που υφίστανται οι γυναίκες χρόνια τώρα από το κράτος. Είναι αυτή η βία που ταρακούνησε την κοινωνία της Κρήτης και εξανάγκασε την σκοτεινή πλευρά της εργασίας της αναπαραγωγής να αναδυθεί στην επιφάνεια και να απογυμνωθεί από τις βιολογικές περιβολές που την γυροφέρνουν στο πατριαρχικό σύστημα.
Εν κατακλείδι
Μας σοκάρουν τέτοιες αποκαλύψεις; Δυστυχώς τείνουμε να απαντήσουμε πως όχι. Στηρίζουμε πως εφόσον η ιατρική έχει εξελιχθεί μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα -που χρόνια τώρα αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν μήτρες με πόδια. και τις γυναίκες της τάξης μας σαν ασθενείς δεύτερης κατηγορίας-, τέτοιες πρακτικές μαφίας εξυπακούεται πως συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στον βωμό της κερδοφορίας. Ταυτόχρονα, η αναπαραγωγή όλο και περισσότερο φαίνεται πως αποτελεί κύριο ζήτημα σε εποχές γενικευμένης πολιτικής αστάθειας, συρράξεων και αναδιαμορφώσεων των παγκόσμιων δυνάμεων, έτσι χρήζει αυστηρότερου ελέγχου από τα κράτη. Πέραν αυτού, η αλήθεια είναι πως τους το έχουμε κάνει και δύσκολο. Όσο αρνούμαστε να συμμορφωθούμε με τις προσταγές τους, από την έξοδο από τις κουζίνες το ‘60 – ’70 και το αίτημα για μισθό για την οικιακή εργασία μέχρι τους ποικίλους σεξουαλικούς και φυλετικούς προσανατολισμούς, την εναλλαγή όσων ερωτικών συντρόφων γουστάρουμε, τον επαναπροσδιορισμό των όρων μητρότητας, ανατροφής των παιδιών και της φροντίδας για μας, και πολλά άλλα, τόσο το κράτος αναγκάζεται να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο μας πειθαρχεί.
Για αυτό και το ελληνικό κράτος βγάζει νομοσχέδια για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και διευκολύνει νομοθετικά την επιτέλεση των μεθόδων υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, προσποιούμενο πως ικανοποιεί αιτήματα δικά μας, ενώ στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται τα πολλαπλά έμμεσα πεδία ελέγχου που του προσφέρονται. Ο πληθυσμιακός έλεγχος μέσω της αναπαραγωγής ιστορικά έχει εμφανιστεί με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους: επικαλούμενοι τη μία την υπογεννητικότητα και την άλλη τον υπερπληθυσμό (αν κοιτάξουμε την ευγονική του προηγούμενου αιώνα), είτε με την απαγόρευση των εκτρώσεων στη δύση, είτε με την υποχρεωτική στείρωση στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες, είτε με περιορισμούς σε προσβάσεις φαρμάκων ή ιατρικής περίθαλψης, και θα συνεχίζει να λαμβάνει συνεχώς νέες μορφές. Το κοινό σε όλους αυτούς τους τρόπους όμως, είναι ότι ο έλεγχος της αναπαραγωγής έχει πάντα ταξικά και φυλετικά χαρακτηριστικά, γιατί κάποιες πρέπει να γεννάνε ενώ κάποιες όχι. Ή στην υπόθεση μας, κάποιες να κυοφορούν και να δωρίζουν γενετικό υλικό, και άλλες να τεκνοθετούν παράνομα τα παιδιά αυτά και να τα ανατρέφουν εκείνες υπό την σύμφωνη άποψη της τοπικής κοινωνίας.
Εμείς από την μεριά μας οφείλουμε να μένουμε υποψιασμένες όταν βλέπουμε διαφημίσεις στο ίντερνετ για να καταψύξουμε ή να δωρίσουμε τα ωάρια μας, όταν ακούμε για μεγαλογιατρούς γυναικολόγους που προσφέρουν το έργο τους στην χώρα, όταν ακούμε για νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν και καλά τα αιτήματα μας. Δεν θα αφήσουμε το περιστατικό αυτό να ξεχαστεί. Μέσα στην την πληθώρα των αντιφατικών πληροφοριών των μίντια που για άλλη μια φορά ξεπλένουν τους εμπλεκόμενους και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, δεν λησμονούμε τα εγκλήματα που πραγματοποιούνται στις πλάτες των μεταναστριών και στις πλάτες των γυναικών της τάξης μας. Στεκόμαστε απέναντι από το κράτος και τα μαφιοζοκυκλώματα με τα οποία συνεργάζεται, τις πολιτικές αναπαραγωγής, απέναντι στον πληθυσμιακό έλεγχο, και δίπλα με τις γυναίκες και τα άτομα όλου το κόσμου που μάχονται ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Lass’attack – αυτόνομη γυναικεία ομάδα στο Ηράκλειο Κρήτης
πηγή: https://lassattack.blackblogs.org/2025/03/06/gia_to_kikloma_emporias_vrefon_kai_gynaikon
