Εκδήλωση για τη ΒΙΟΜΕ στο Πάρκο Ναυαρίνου
Αθήνα: Ανάληψη ευθύνης – Εμπρηστική επίθεση σε αντιπροσωπία της Volkswagen
Η μελλοντική δυστοπία μιας πλήρως ελεγχόμενης ζωής από το τις εξυπνες πόλεις, το 5G, που το ψυγείο σου επικοινωνεί με το κινητό ή με μια λάμπα του δρόμου, και τα σουπερμάρκετ σου προσφέρουν ό,τι ζητάς στα (αντι)σόσιαλ μίντια είναι ήδη εδώ. Τα πάντα συνδέονται όλο και περισσότερο και τα πάντα παρακολουθούνται. Είναι ένα μέλλον που οι άνθρωποι θα ελέγχονται από την τεχνητή νοημοσύνη του μεγάλου κεφαλαίου – τα big data και το machine learning. Ό,τι πληροφορία συλλέγει το κεφάλαιο, τη μοιράζεται με το κράτος. Η τεχνολογία σημαίνει καταστολή, εκβιασμό και απόλυτο κοινωνικό έλεγχο.
Παράλληλα, ο οικολογικός πόλεμος για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που ονομάζεται πράσινη ενέργεια, δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα μορφή σκλαβιάς σε άλλες ηπείρους, που επιτρέπει στο δυτικό καπιταλισμό να είναι όσο το δυνάτον πιο ανεξάρτητος από το ρώσικο αέριο ή τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες. Όλα αυτά είναι άλλο ένα νέο μεγάλο στάδιο του καπιταλισμού – ο πράσινος καπιταλισμός. Είναι η εκμετάλευση της κλιματικής κρίσης και του βιολογικού αφανισμού από το κεφάλαιο και το κράτος.
Όταν η κυβέρνηση ΝΔ πήρε την εξουσία, ξεκίνησε μια ανευ προηγουμένου αναβάθμιση των κατασταλτικών μηχανισμό σε νούμερα και τεχνικό εξοπλισμό. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούνται ως λύση σε κάθε “πρόβλημα”: την πανδημία, τα πανεπιστήμια, τις διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες κάθε τύπου, τον εξευγενισμό της Αθήνας. Οι μπάτσοι είναι το νούμερο ένα φάρμακο για τα πάντα.
Όλα τα παραπάνω συμπυκώνονται στο μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης της ΝΔ και Volkswagen με στόχο να μετατρέψει την Αστυπάλαια στο πρώτο smart island, ενα εργαστήριο που οδηγεί τους κατοίκους στο να γίνουν πειραματόζωα του δυστοπικού μέλλοντος. Το συμβόλαιο ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 2021, και έχει ως στόχο τη σταδιακή πλήρη αντικατάσταση των συμβατικών οχημάτων του νησιού με ηλεκτρικά. Το πρόγραμμα παρουσιάζεται από τα καθεστωτικά μίντια ως ένα τεχνολογικό άλμα που θα οφελήσει το περιβάλλον και τους κατοίκους. Στην πραγματικότητα βέβαια το μνημόνιο συνεργασίας δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμη τρόπο αύξησης της κερδοφορίας και της καταστολής εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των κατοίκων. Η VW θα έχει τη δυνατότητα να τεστάρει αυτόνομα οχήματα στο νησί, με όρους εκτός της αυστηρής νομοθεσίας της ΕΕ κερδίζοντας το πάνω χέρι ενάντια στον ανταγωνισμό. Παράλληλα υπάρχει συζήτηση για την εγκατάσταση εκατοντάδων ανεμογεννητριών στο νησί, μετατρέποντας το σε κόμβο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και διαλύοντας τελείως το φυσικό περιβάλλον. Τέλος, μια από τις πρώτες κινήσεις του προγράμματος ήταν η δωρέα ηλεκτρικών οχημάτων από τη VW στα δολοφονικά τάγματα εφόδου των μπάτσων και του λιμενικού σώματος.
Η συνεργασία μεταξύ της αιμοσταγούς κυβέρνησης της ΝΔ και της VW δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Η VW έχει μια μακρά ιστορία υποστήριξης φασιστικών και καταπιεστικών καθεστώτων. Από την ναζιστική Γερμανία την δεκατία του 1930, στις στρατιωτικές δικτατορίες στη Βραζιλία και την Αργεντινή, στην Ισπανία του Φράνκο, η VW ήταν και είναι πάντα στην πρώτη γραμμή του κεφαλαίου που κερδοφορεί πάνω σε συνθήκες σκληρής καταπίεσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους, τα ξημερώματα της 10ης μαίου, επισκεφτήκαμε την αντιπροσωπία της VW στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η παρέμβαση μας είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή αρκετών καινούριων ηλεκτρικών οχημάτων και την καταστροφή της πρόσοψης της αντιπροσωπίας, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο περαστικούς ή κατοίκους της περιοχής. Θεωρούμε ως αναπόστασπαστο κομμάτι της αναρχίας την αναγνώριση όσων κερδοφορούν πάνω στην καταπίεση, την εξαθλίωση και την εκμετάλευση και χρέος μας τους επιστρέφουμε τη βία που προκαλούν.
Αφιερώνουμε την δράση μας στους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου, Φώτη, Ιάσωνα, Πάνο και Λάμπρο που διώκονται για την επίθεση στην τροχαία Πειραιά.
Αλληλεγγύη στους τραυματισμένους συντρόφους Boris και Serge από την μαχητική οικολογική υπεράσπιση στα εδάφη του γαλλικού κράτους.
Αλληλεγγύη στη Mónica Caballero και τον Francisco Solar που η δίκη εναντίων τους ξεκινά σε λίγες ημέρες.
Για ένα μαύρο Μάη, στη μνήμη του συντρόφου Mauricio Morales, που έπεσε στη μάχη πριν 14 χρόνια.
Αναρχικοί/ες
Πηγή: Athens Indymedia
[κατάληψη Σινιάλο] Ακολουθεί αντιεκλογικό κείμενο
Βρισκόμαστε ήδη στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου και το πολιτικό παιχνίδι των εντυπώσεων μοιάζει ίδια και απαράλλαχτα βαρετό μέσα στα χρόνια. Υπάρχουν, βέβαια, μερικά πράγματα που έχουν αλλάξει αλλά αφορούν περισσότερο ζητήματα χρήσης των μέσων μαζικής επικοινωνίας παρά την ίδια την ουσία της «δημοκρατίας». Το 1968 λέγανε ότι «η διαφήμιση είναι πολιτική» (τα πάντα ήταν τότε πολιτική) και σήμερα λέμε: «η πολιτική είναι διαφήμιση».
Μιλάμε, βέβαια, για εκείνη την ουσία της «δημοκρατίας» που δεν έχει, σχεδόν από καταβολής του αστικού κράτους, ούτως ή άλλως, καμία σχέση με τις εξιδανικευμένες αναφορές του αρχαίου μας παρελθόντος. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ακόμη και σε κείνες τις εξιδανικευμένες αναφορές μέσα στην ανθρώπινη ιστορία η έννοια της ισονομίας υπονομευόταν από την δύναμη των ισχυρών, η ανισότητα στην εκμετάλλευση ήταν δεδομένη και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί ήταν πάντα ιστορικά παρόντες με διάφορες μορφές. Στις μέρες μας, όμως, μιλάμε για μια «δημοκρατία» όπου η έννοια ακόμη και της στοιχειώδους ελεύθερης επιλογής για την πολιτική διαχείριση είναι απούσα.
Γενικευμένη άγνοια για την λειτουργία του καθεστώτος, επιτηδευμένος αποπροσανατολισμός από τα ιστορικά δεδομένα, διαρκείς και πολλαπλοί εκβιασμοί από την λεγόμενη real politik, εμπόριο ελπίδων και υποσχέσεων, κατοχυρωμένη ασυδοσία και οργανωμένη ασυλία από την καταστρατήγηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, με την υπεράσπιση των προσωπικών συμφερόντων να θεωρείται αρετή, την εξατομίκευση πλεονέκτημα και την εξαπάτηση πολιτική μαγκιά.
Θα λέγαμε ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου μιας αλλοτριωμένης κοινωνίας. Ότι όλα αυτά αποτελούν την αντανάκλαση αυτών που συνιστούν πια την ίδια την κοινωνική συνείδηση. Ή μάλλον των ατομικών συμφερόντων που, ενώ συγκρούονται στον καθημερινό κοινωνικό ανταγωνισμό, υποτάσσονται σε ιδεολογίες (ψευδείς συνειδήσεις) για να καταλήξουν, εντέλει, στον πολιτικό οπαδισμό φενακισμένων ομαδοποιήσεων.
«Ταξική πάλη υπάρχει και χωρίς ταξική συνείδηση» είχε γράψει ο Μαρξ, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι σύγχρονες κοινωνικές ομαδοποιήσεις έχουν συγκροτηθεί με μια τέτοια ποιότητα συλλογικοποίησης, όπου η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας επιτίθεται στα ίδια της τα ταξικά συμφέροντα. Διαπιστώνοντας ότι η μόνη συνειδητή τάξη είναι η κυρίαρχη.
Έτσι, ενώ η διαφθορά και η εξαπάτηση είναι εδώ και καιρό κοινωνικά δεδομένη για τον κόσμο της κεντρικής -αλλά και της περιφερειακής- πολιτικής εξουσίας, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα. Κι αυτό, γιατί η ίδια η εξουσία έχει εγκλωβίσει την κοινωνική συνείδηση στο γεγονός ότι αυτό αποτελεί την μόνη υπαρκτή και εφικτή εκδοχή διακυβέρνησης. Δεν υπάρχει άλλο σύστημα που να λειτουργεί πέρα από τον καπιταλισμό στην οικονομία και την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην πολιτική. Ο κυνισμός αυτής της παραδοχής επιδιώκει διαρκώς να συνδέσει τον κόσμο της εξουσίας με τον κόσμο των κυβερνώμενων μέσα από την γενικευμένη κοινωνική νομιμοποίηση του κανιβαλιστικού δόγματος «η ζωή σου, ζωή μου».
Το πανηγύρι των εκλογών δεν είναι παρά μια διαδικασία ολοκλήρωσης ενός μεγάλου «πάρε δώσε» μεταξύ ομάδων μεγάλων και μικρών συμφερόντων, πολιτικών υπαλλήλων, κομματικών επιτρόπων και μιας κοινωνίας που, καθοδηγούμενη αυτή τη φορά να αλλάξει ρόλο στο πλαίσιο των εκάστοτε ασκήσεων αλλοτρίωσης, εκπίπτει σε «μάζα» ψηφοφόρων.
Πιστεύουμε ότι η «δημοκρατία» δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Αποτελούσε ανέκαθεν περισσότερο μια κατεύθυνση διαδικασίας πολιτικής και κοινωνικής πραγμάτωσης παρά γεγονός αυτό καθαυτό. Ήταν και είναι το τελευταίο προπύργιο της εκάστοτε θεσμισμένης εξουσίας προκειμένου να χειραγωγεί και να εγκλωβίζει τους εξουσιαζόμενους μέσα σε έναν χυλό προσχημάτων υποτιθέμενης ισονομίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ανεξάρτητα από τον επιθετικό προσδιορισμό που θα προσλάβει.
Έτσι, πέρα από την σημερινή αστική κοινοβουλευτική της μορφή, έχει εμφανιστεί και τον περασμένο αιώνα ως «λαϊκή δημοκρατία». Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας μορφής είναι το γεγονός ότι στις εκλογές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας το 1989, λίγους μόλις μήνες πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το Κομμουνιστικό Κόμμα υπό τον Χόνεκερ είχε πάρει 99,5%!
Στην ακραία εκδοχή και προκειμένου να εγκλωβιστεί η κοινωνική ριζοσπαστικότητα και η όποια διατυπωμένη απόπειρα αυτοθέσμισης συναντάμε την επίκληση της «άμεσης δημοκρατίας». Πρόκειται για έναν όρο που, εξαντλώντας την θετική πρόσληψη της έννοιας της αμεσότητας, θέλει να συγγενέψει μέσα σε μια γενική ασάφεια με την αναρχική, αντιεξουσιαστική και ελευθεριακή πρόταση για την κοινωνική οργάνωση. Ενσωματώνοντάς την, εντέλει, σε μια διευρυμένη δημο”κρατική” αντίληψη που δεν διαπραγματεύεται, ωστόσο εν τοις όροις, την αναγκαιότητα της κρατικής συγκρότησης.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύ υλικό μέσα σε αυτό το προεκλογικό ιδεολογικό εμπόριο για να ασχοληθούμε με την αποδόμηση των επιμέρους ρητορειών, των εξαπατήσεων, των κραυγαλέων αντιφάσεων, των επιτηδευμένων ασαφειών από μεριάς των διεκδικητών της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης. Επιλέγουμε, ωστόσο, να τοποθετηθούμε πάνω στην ίδια την αυταπάτη της αστικής δημοκρατίας για να ακυρώσουμε την αναγκαιότητα της όποιας πολιτικής διαμεσολάβησης. Μια αυταπάτη που περιφέρει τα ιδεολογικά της κουρέλια ενδεδυμένα με ακριβά κουστούμια επιλεγμένα από εντεταλμένους ενδυματολόγους.
Από την άλλη μεριά, μια αποχή από το εκλογικό πανηγύρι δεν έχει πολιτική αυταξία. Χωρίς τον αγώνα για την αποδόμηση των «δημοκρατικών» προσχημάτων, την απελευθερωτική αυτοοργάνωση, την επιβεβαίωση της ανάγκης για κοινότητες αγώνα, τον πόλεμο ενάντια στην εξατομίκευση, την καταστροφή αυτού του παρηκμασμένου κόσμου της εξουσίας, όλα θα αλλάζουν με σκοπό να μένουν απολύτως ίδια. Γιατί αυτοί που θα τα αλλάζουν θα είναι οι κυρίαρχοι…
[Περιστέρι-AΛΣΠ]-24/5- Άνοιγμα δανειστικής βιβλιοθήκης και κινηματικού βιβλιοπωλείου
