Για την εισβολή των εμπορευματικών σχέσεων στο δημόσιο χώρο

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να (προσδι)ορίσει κανείς έναν «χώρο». Ένας από αυτούς είναι ο ορισμός του δια μέσου των υλικών μορφοποιήσεων που αναγνωρίζονται στο εσωτερικό του ή περιμετρικά αυτού (για παράδειγμα, μια πόλη προσδιορίζεται από τους δρόμους ή τα σημεία εκείνα που αποτελούν τα φυσικά σύνορά της).

Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση δεν είναι ανεξάρτητη από τις διαδικασίες –ατομικές ή συλλογικές- που αποτυπώνουν τις σχέσεις που αναπτύσσονται (ή δεν αναπτύσσονται) σε ένα χώρο και νοηματοδοτούν τις υλικές μορφοποιήσεις τροφοδοτώντας τις με περιεχόμενα.

Η νοηματοδότηση αυτή αποτελεί κύριο διακύβευμα των πόλεων για τις καπιταλιστικές σχέσεις. Αν θεωρηθεί ότι η υλική αποτύπωση των σύγχρονων πόλεων χωρίζεται σε τρεις ζώνες (Ιδιωτική, Δημόσια, Κρατική), τότε είναι αυτονόητο ότι, στην κοινωνία που καθορίζεται από την Εμπορευματική παραγωγή, όλες αυτές οι ζώνες πρέπει να συμβάλλουν και στην απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία του Κεφαλαίου μέσα στην πόλη.

Αν αφήσουμε στην άκρη τους Κρατικούς χώρους (Κρατικά κτίρια, Αστυνομικά τμήματα, Δημαρχεία, Εφορίες και λοιπές κρατικές υπηρεσίες) ως χώρους πολιτικής διαχείρισης των καπιταλιστικών σχέσεων, η σχέση ανάμεσα στο Δημόσιο χώρο και τον Ιδιωτικό αποτελεί το σημείο τριβής πάνω στο οποίο συμπυκνώνονται οι δυνάμεις και οι επιδιώξεις διείσδυσης του Κεφαλαίου μέσα στο μητροπολιτικό πεδίο.

Θεωρώντας τον Δημόσιο χώρο ως την χωρική αποτύπωση της «δημόσιας σφαίρας», του πεδίου εκείνου δηλαδή μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η διαλεκτική των ανθρώπινων σχέσεων δίχως να υπόκειται σε κανενός είδους εμπορευματική σχέση, γίνεται αντιληπτό ότι ο χώρος αυτός εξ ορισμού έχει ελάχιστα να προσφέρει στο διαρκές καπιταλιστικό διακύβευμα της σχέσης μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Και γι’ αυτό το λόγο δέχεται την επιτηδευμένη απαξίωση της Κυριαρχίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Δημόσιος χώρος θα εγκαταλειφθεί, θα απονεκρωθεί, θα ερημοποιηθεί και τελικά θα απαξιωθεί στην κοινωνική συνείδηση ως ένα έδαφος που απλώς υπάρχει για να «διασχίζεται» μέσα στις αχανείς μητροπολιτικές ροές. Και μάλιστα, θα διασχίζεται «τρέχοντας» αφού πρώτα θα έχει εμποτιστεί από το Φόβο της μη-ασφάλειας που καλλιεργείται και διαχέεται από τους κυρίαρχους μηχανισμούς και τα Μ.Μ.Ε.

Αυτή η πραγματικότητα της απαξίωσης και απονέκρωσης μετατρέπει το Δημόσιο χώρο σε βορά του «αναπτυξιακού» Κεφαλαίου που έρχεται να τον «αξιοποίησει» με την πρόφαση της διευκόλυνσης των πληθυσμών, της κάλυψης κοινωνικών αναγκών, του καλλωπισμού της πόλης, της μετατροπής του σε ένα «ασφαλές» περιβάλλον.

Οι πεζόδρομοι και οι πλατείες γεμίζουν τραπεζοκαθίσματα, τα πάρκα γεμίζουν καφετέριες και εμπορικά κέντρα που «πουλάνε με θέα το πράσινο», οι αλάνες μετατρέπονται σε πολυόροφα πάρκινγκ αυτοκινήτων κ.ο.κ. Πρόκειται για την επέλαση του Κεφαλαίου που έρχεται να αναδιατάξει και να επανανοηματοδοτήσει το Δημόσιο τοπίο, αφαιρώντας τα χαρακτηριστικά ελευθερίας του και τροφοδοτώντας το με περιεχόμενα που το ορίζουν εκ νέου στη βάση των καπιταλιστικών προσταγών. Έτσι, ο Δημόσιος χώρος λαμβάνει έναν χαρακτήρα ημι-δημόσιο ή καλύτερα ημι-ιδιωτικό, αφού ο μετασχηματισμός που πραγματοποιείται έχει τόσο επιθετικά χαρακτηριστικά που επικαθορίζει τελικά όποια σχέση αναπτύσσεται στο εσωτερικό του.

Ένας μετασχηματισμός που παίρνει σάρκα και οστά από τη διάχυτη αλλοτρίωση των ανθρώπων, τα αδιέξοδα των σχέσεων που σκορπίζονται στη μαζική διασκέδαση και κουλτούρα, την απαξίωση της πραγματικής επικοινωνίας, της δημιουργικότητας, της έμπνευσης…

Στο Αιγάλεω, η λεηλασία των Δημόσιων χώρων αποτελεί φαινόμενο των τελευταίων ετών και συνοδεύτηκε από την ευρύτερη επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου (ΜΕΤΡΟ, ΙΚΕΑ), το ρίζωμα του τριτογενούς τομέα στην περιοχή και τη μετατροπή της σε εμπορικό θύλακα των Δυτικών Προαστίων. Παρ’ όλο που, από πολύ νωρίτερα, εκτάσεις του Μπαρουτάδικου καταπατήθηκαν και μοιράστηκαν σε κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς (Καφετέρια ΑΛΕΑ, ΤΕΙ Αθήνας, σχολεία, γήπεδα τοπικών ομάδων), τα τελευταία χρόνια έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη (για τα δεδομένα της πόλης) εισβολή του Ιδιωτικού μέσα στο Δημόσιο τοπίο.

Αγίας Λαύρας, Αγίου Κωνσταντίνου, Χρυσοστόμου Σμύρνης, Μοσχονησίων, Μάκρης, πλατεία Εσταυρωμένου, πλατεία Λέλας Καραγιάννη, πλατεία Δαβάκη, πλατεία Γρηγορίου Λαμπράκη, πλατεία Ελευθερίας, Μπαρουτάδικο, Πατινάζ είναι λίγοι μόνο από τους πολλούς δημόσιους χώρους (πεζόδρομοι, πλατείες, πάρκα) που τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει σε ένα ιδιότυπο ημι-ιδιωτικό καθεστώς με την πλήρη αρωγή των δημοτικών αρχών που εκδίδουν άδειες με χρηματικά ανταλλάγματα. Αυτά τα μαγαζιά –που έχουν γεμίσει ασφυκτικά με τραπεζοκαθίσματα κάθε σπιθαμή γης- βγάζουν φράγκα πουλώντας «δημόσιο» που με τη σειρά τους έχουν νοικιάσει από τους αρχοντίσκους της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Και το θέμα δεν είναι μόνο αυτό.

Η επέλαση και εγκαθίδρυση των τραπεζοκαθισμάτων της mainstream ή εναλλακτικής διασκέδασης και μαζικής κατανάλωσης είναι επιθετικές σε τέτοιο βαθμό που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο διαφορετικής χρήσης των συγκεκριμένων χώρων. Είναι ενδεικτικό ότι αρκετά από τα σημεία που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι αδύνατο ακόμα και να τα διασχίσει κανείς.

Κι ολοένα η κατάσταση χειροτερεύει. Όσο η ιδιώτευση και το ιδιωτικό στοιχείο κερδίζουν χώρο από τα συλλογικά πεδία ελευθερίας, τόσο αργά αλλά σταθερά το Αιγάλεω θα μετατρέπεται σε μια μισητή πόλη. Τόσο αργά αλλά σταθερά θα πληθαίνει γύρω μας η Ασφυξία… Μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να πάρουμε τις Ζωές και την πόλη στα δικά μας χέρια…

[Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Carex Flacca της κατάληψης Σινιάλο τον Ιούλη ’14]

Η πορεία για την Ευτυχία

200 περίπου άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αντανακλαστικής πορείας σχετικά με την κυνική δολοφονία της Ευτυχίας Ποποδάκη από τη ΔΕΗ. Το κάλεσμα έγινε από το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος Αγρός, τις καταλήψεις Παπουτσάδικο και Σινιάλο και τον Θερσίτη. Η πορεία ξεκίνησε στις 8μμ από τον σταθμό Μετρό της Αγίας Μαρίνας. Επί της Ιεράς Οδού και έξω από το Δρομοκαϊτειο μας περίμεναν οι καθαρίστριες του ιδρύματος που βρίσκονται εδώ και καιρό σε διαρκή κινητοποίηση για να αποτρέψουν τις μαζικές απολύσεις στον κλάδο τους. Στη συνέχεια, μέσω της πολυσύχναστης οδού Καραϊσκάκη στο Χαϊδαρι η πορεία κατευθύνθηκε προς την εγκατάσταση της ΔΕΗ (Επαύλεως 6 & Θερμοπυλών) πίσω από το καινούργιο δημαρχείο της περιοχής. Εκεί βρίσκονται τα γραφεία αναφοράς των περιοχών Αιγάλεω, Χαϊδαρίου και Περιστερίου (έχουν γίνει επανειλημμένως παρεμβάσεις από τις λαϊκές συνελεύσεις των περιοχών πριν αυτές απομαζικοποιηθούν) αλλά και τα τεχνικά συνεργεία της εταιρίας που ανάμεσα στα άλλα καθήκοντα τους είναι και οι πιο εξειδικευμένες διακοπές ηλεκτροδότησης. Λίγα μέτρα πριν το κτίριο της ΔΕΗ και επί της οδού Θερμοπυλών δύο διμοιρίες των ΜΑΤ παρατάχθηκαν προκειμένου να εμποδίσουν την πορεία να προσεγγίσει. Μετά από 10 λεπτά και αφού υπήρξαν λεκτικές τριβές με τα “όργανα της τάξεως” η πορεία μέσω των οδών Θερμοπυλών και Πλαταιών επέστρεψε στον σταθμό μετρό Αγία Μαρίνα.

Η συγκεκριμένη πορεία είχε -σχεδόν αυτονόητα- θετική αποδοχή και η αίσθηση των συντρόφων/ισσών που μοίραζαν τα κείμενα ήταν ότι ο κόσμος, στην συντριπτική του πλειονότητα, τοποθετούσε την δική του αδράνεια σε πρώτο πλάνο. Η στάση της αστυνομίας, από την άλλη μεριά, υπό την ηγεσία Κικίλια φαίνεται να κάνει κατασταλτικές ασκήσεις μηδενικής ανοχής μέσα στις γειτονιές. Αυτές, ωστόσο, οι αποφάσεις “ειδικού ρίσκου” μπορεί να παίρνονται εύκολα αλλά εφαρμόζονται δύσκολα…

Συνεχίζουμε

IMG_7358

IMG_7366

IMG_7370

IMG_7374

IMG_7386

IMG_7391

IMG_7396

Θερινό Cine-Σινιάλο: Πρόγραμμα προβολών – Καλοκαίρι 2014

cinesinialo2014

Για τέταρτη χρονιά, στήνουμε το ελεύθερο ανοιχτό θερινό CineΣινιάλο στην πλ. Παπανικολάου έξω από τον χώρο της κατάληψης. Ακολουθεί το πρόγραμμα των προβολών:

Τρίτη 22/07/14 Future suspended, The Politics of Knives, Impossible biographies (3 προσεγγίσεις για την ελλάδα της “κρίσης” από την ομάδα Crisis-cape)

Πέμπτη 24/07/14 στΑγώνες (Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι, Χαλκιδική, Ασωπός, Πήλιο: αγώνες για το νερό)

Τρίτη 28/07/14 Revolution OS (Ντοκιμαντέρ για τη φιλοσοφία του ανοιχτού λογισμικού, linux)

Πέμπτη 31/07/14 Η πλάνη της τεχνικής (Ο Ζακ Ελλύλ για την Τεχνική σαν ένα σύνολο μέσων, μεθόδων και οργάνωσης της γνώσης με συγκεκριμένο προσανατολισμό)

Τρίτη 05/08/14 Pina (Η διαδικασία δημιουργίας των έργων της χορογράφου Πίνα Μπάους)

Πέμπτη 07/08/14 PickUpTheMick (Έμφυλη προσέγγιση της hip hop κουλτούρας)

Τρίτη 12/08/14 The flickering flame (Μια ταινία του Ken Loach για τους εργατικούς αγώνες) 

Τρίτη 19/08/14 Koyaanisqatsi (Ζωή χωρίς ισορροπία)

Πέμπτη 21/08/14 Powaqqatsi (Ζωή σε μεταμόρφωση)

Τρίτη 26/08/14 Φασισμός ΑΕ (Οικονομοκεντρική -αλλά εμπεριστατωμένη στην αποσπασματικότητά της- προσέγγιση για τον φασισμό στην Ελλάδα)

Πέμπτη 28/08/14 The Architecture of Doom (Η αισθητική των Ναζί που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα)

Τρίτη 02/09/14 Dirty wars (Τα βρόμικα μυστικά του πολέμου κατά της τρομοκρατίας)

Πέμπτη 04/09/14 Fog of war (11… αποκαλυπτικά μαθήματα “διακυβέρνησης” από τον ΜακΝαμάρα, υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60 και πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας τη δεκαετία του ’70)

cine

Για να μη συνηθίσουμε το θάνατο – Πορεία τη Δευτέρα 28/07 στις 19:00

Layout 1

 

 

 

Την Τετάρτη 23 Ιούλη στα Χανιά, η ΔΕΗ κόβει απροειδοποίητα το ρεύμα στην παραπληγική 56χρονη Ευτυχία Ποποδάκη καταδικάζοντάς την σε έναν μαρτυρικό θάνατο για μια οφειλή 800 ευρώ. Οι δικαιολογίες θα περισσέψουν για μια ακόμη φορά προκειμένου να αποπροσανατολιστεί η κοινωνική δυσφορία. Υπάρχει, ωστόσο, μια προφανής δολοφονία της Ευτυχίας από έναν «οργανισμό κοινής ωφελείας» για ένα ευτελές χρέος, τη στιγμή που οι οφειλές μεγαλοβιομηχάνων, μεγαλοεργολάβων -αλλά και άλλων κρατικών οργανισμών- προς την ίδια τη ΔΕΗ αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ χωρίς να «ανοίγει ρουθούνι». 

Κι έτσι, είτε με ωμές και παραδειγματικές δολοφονίες όπως αυτή της Ευτυχίας, είτε με καταναγκαστικές αυτοκτονίες για να αποφευχθεί η ανέχεια, είτε με καταδίκες άρρωστων ανθρώπων σε θάνατο χωρίς φάρμακα και περίθαλψη, ο κατάλογος των «θυμάτων της κρίσης» όλο και μεγαλώνει με το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων να αγκαλιάζει τα φτωχά προάστια, τις ρημαγμένες από την ανέχεια γειτονιές, τους φτωχοδιάβολους της επικράτειας. Η ιστορία, ωστόσο, έχει καταδείξει ότι ανεξάρτητα από το εκάστοτε πρόσχημα η προοπτική της εξουσίας είναι ο θάνατος.

Όσο κι αν προσπαθεί η κυρίαρχη δημαγωγία να πείσει τις υποτελείς τάξεις ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, η πραγματικότητα την αμφισβητεί πεισματικά. Από τη μία οι «ευαίσθητοι» φορείς υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καθεστωτική αριστερά προσπαθούν να εγκλωβίσουν την κοινωνική δυσφορία σε διορθωτικούς θεσμούς, ισχυριζόμενοι ότι δεν φταίει η αστική δημοκρατία αλλά η κακή της εφαρμογή. Από την άλλη το κράτος δολοφονεί υπηκόους του στο όνομα του «ξεπεράσματος της κρίσης», εξοντώνει μετανάστες στα θαλάσσια σύνορα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την υπεράσπιση του «εθνικού κορμού», θάβει ζωντανούς σε φυλακές υψίστης ασφαλείας όσες και όσους αντιστέκονται, σπέρνει τον εφιάλτη του φασισμού ανάμεσα στους φτωχούς.

Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει απλώς καλύτερος. Πρέπει να ανατραπεί από τα θεμέλιά του. Στην εξατομίκευση απαντάμε με αλληλεγγύη. Στις ιεραρχίες απαντάμε με αυτοοργάνωση. Στην απάθεια και τη μοιρολατρία απαντάμε με αντίσταση και αγώνα. 

Θέλουνε να συνηθίσουμε το θάνατο

Θέλουμε η ζωή μας να περάσει από πάνω τους

Κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
Αυτοδιαχειριζόμενος Αγρός (πάρκο Τρίτση)
Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Θερσίτης (Ίλιον)

Για το σφράγισμα της κατάληψης Οκτάγωνο στην Πάτρα

 sfragisma-page-001

ceb5cebacebaceadcebdcf89cf83ceb7-2-17-07-14-cebfcebacf84ceb1ceb3cf89cebdcebf

http://oktagwno.squat.gr/

Στις 25 Φλεβάρη 2014 Αρκετοί φοιτητές απο το πανεπιστήμιο, θέλοντας να καλύψουν βασικές τους ανάγκες και στην  λογική της επανοικειοποίησης των άδειων και εγκαταλελειμμένων από το Πανεπιστήμιο χώρων κατέλαβαν  ένα κτίριο απέναντι από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Πατρών στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης. Η κατάληψη “κυλικείο Οκτάγωνο” λειτουργώντας μακριά από λογικές ιεραρχίας, ατομικισμού και κέρδους αλλά και ενάντια σε κάθε συνθήκη εμπορευματοποιημένων σχέσεων (αφεντικό – εργαζόμενοι – πελάτες) πρότασσε τις οριζόντιες διαδικασίες, τις σχέσεις αλληλεγγύης και την πολιτική ζύμωση.

Τη Δευτέρα 7 Ιουλίου η κατάληψη βρέθηκε για δεύτερη φορά σφραγισμένη και όλες οι υλικές υποδομές, που βρίσκονταν σε μόνιμη βάση εγκατεστημένες, “εξαφανίστηκαν”. Το συμβάν αυτό έρχεται σε συνέχεια της επίθεσης που δέχθηκε η κατάληψη, τόσο με την διακοπή της ηλεκτροδότησης, όσο και με το πρώτο σφράγισμα που έλαβε χώρα καταμεσής των διακοπών του Πάσχα.

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με πληθώρα απειλών και εκφοβισμών  που συνέβησαν σε αγαστή συνεργασία των πρυτανικών αρχών και της επιχείρησης PatrasCatering. Η εν λόγω επιχείρηση  έχει νοικιάσει και διαχειρίζεται παρακείμενο κτίριο που λειτουργεί ως καφετέρια – εστιατόριο. Και προφανώς ένας χώρος που λειτουργεί με αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και προάγει την λογική της συλλογικής διαχείρισης της ζωής, της διασκέδασης  χωρίς κέρδος, αλλά και την αντίσταση ως μέσο καθημερινής πράξης, δεν μπορεί να γίνει ανεκτός από τα αφεντικά και τις πρυτανικές αρχές.

Εμείς, ως αυτόδιαχειριζόμενος χώρος “επί τα πρόσω”, θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στην “κατάληψη Οκτάγωνο” όπως και σε κάθε άλλο κατειλημμένο και αυτοδιαχειριζόμενο χώρο που βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής. Χώρους που δημιουργούν δυνατούς δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων, προωθούν την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, προάγουν τη ζύμωση και την αντίσταση ενάντια στις συνθήκες ζωής που επιβάλει η κυριαρχία και στο ζοφερό μέλλον που επιφυλλάσει για τους υπηκόους της. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους  αυτοδιαχειριζόμενους  χώρους (στέκια και καταλήψεις) υπάρχουν και συνεχίζουν να αγωνίζονται αλλά και σε όλους εκείνους που έχουν υποστεί την καταστολή του κράτους και των μηχανισμών του, αναγνωρίζοντας πως οποιαδήποτε επίθεση πραγματοποιείται σε έναν από εμάς αποτελεί επίθεση εναντίον όλων μας και σαν τέτοια πρέπει να λάβει άμεσα την απάντηση που της αξίζει.

Ο αγώνας και η αντίσταση, η ζωή και η ελευθερία, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη είναι προτάγματα κι αξίες που δεν υποχωρούν μπροστά στην καταστολή. Αντίθετα, όσοι και όσες τα φέρουν συσπειρώνονται και δυναμώνουν ακόμα περισσότερο όταν βιώνουν τα αποτελέσματα της. Γιατί δεν είναι οι τοίχοι και τα ντουβάρια, αλλά η αντίσταση, η αλληλεγγύη, η συλλογικοποίηση και η αυτοοργανωμένη δράση που τροφοδοτούν τον αγώνα για ζωή, ισότητα, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Κι αυτά δεν θα μας τα πάρουν ποτέ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος “επί τα πρόσω”

Πάτρα, 26 Ιούλη 2014

http://epitaprosw.espivblogs.net/