ΚΡΑΤΟΣ = SS ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
από Ανοιχτή Συνέλευση Ⓐναρχικών
23/12/2022
Ρουφιάνοι, μπάτσοι, κράτος και κεφάλαιο, δολοφόνησαν τον Κώστα
Φραγκούλη: πισώπλατη εκτέλεση από τις μαφίες, με πρόσωπο-στολή-κάλυψη
από τις δικαστικές αγκάλες του ίδιου μηχανισμού. Δεν ήταν τα 25 ευρώ.
Δεν ήταν επειδή ήταν ρομά. Είναι η ίδια η ουσία της εξουσίας
συμπυκνωμένη πάνω στη σφαίρα που χτύπησε ένα παιδί άοπλο: ωμή και βίαιη,
παγερή κι άχρωμη, χτυπά ό,τι θυμίζει την εναντίωση και την αμφισβήτηση.
Η πολυτέλεια του χρήματος κι η αριστοκρατία της δύναμης, φέρνουν τους
ίδιους πολέμους, για τους ίδιους λόγους, από τη δολοφονία με αφορμή την
πράξη μη πληρωμής σε βενζινάδικο, μέχρι την παροχή ενέργειας σε οπλικά
συστήματα, για τη συνέχεια της σφαγής στον πόλεμο Αμερικής-Ρωσίας κι όχι
μόνον. Η εξουσία μάς δολοφονεί διϊστορικά όλους/ες/α. Μόνον έτσι μπορεί
να επιβιώσει. Ο θάνατός μας, η ζωή της. Εμείς όμως θέλουμε να ζήσουμε.
Και θα ζήσουμε. Ελεύθερα
Αλληλεγγύη
Αντιφασισμός / Αντιεθνικισμός / Αντιρατσισμός
Ρατσιστική – Φυλετική Βία
Πορείες / Συγκεντρώσεις / Μικροφωνικές
Κρατική καταστολή – Κοινωνικός έλεγχος
Προσοχή προσοχή
Δολοφόνοι με στολή
ΚΡΑΤΟΣ = SS ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Η ολομέτωπη επίθεση του δολοφόνου κράτους-κεφαλαίου στην κοινωνία,
αναδιαρθρώνεται και μέσα από ασκήσεις πειθαρχίας κι εσωτερίκευσης του
καθεστωτικού αφηγήματος, καταρχάς, πάνω στο αίμα των πιο ευάλωτων
κομματιών της κοινωνίας: η πρακτική «μηδενικής ανοχής» στις καταδιώξεις
την τελευταία τριετία, αποτιμά ήδη στο ταμείο της, δύο νεκρούς ρομά, τον
Νίκο Σαμπάνη, 18 ετών στο Πέραμα που γαζώθηκε με τουλάχιστον 36 σφαίρες
από 7 μπάτσους της ομάδας ΔΙΑΣ όταν δε σταμάτησε σε έλεγχο κι ακολούθησε
καταδίωξη, και τον Κώστα Φραγκούλη, 16 ετών στη Θεσσαλονίκη, που
εκτελέστηκε επίσης εν ψυχρώ από ΔΙΑΣ, για την «κλοπή» 20 ευρώ καυσίμου
από τους παγκόσμιους κλέφτες πετρελαίου.
Σε μια περίοδο κατά την οποία εντείνεται όλο και πιο πολύ, η
«ποινικοποίηση» της ζωής και της αντίστασης σε κάθε της μορφή, από την
ελεύθερη συνάθροιση και συνάντηση στον δημόσιο χώρο εν μέσω συνθήκης
covid, μέχρι τη συλλογικοποίηση των αγώνων μας στον δρόμο με τον νόμο
απαγόρευσης των διαδηλώσεων και το αντεργατικό νομοσχέδιο, τον νέο νόμο
για το μεταναστευτικό με την ακόλουθη επίταση απελάσεων και push-backs
και το αντιπεριβαλλοντικό αναπτυξιακό νομοσχέδιο, καθώς και την αλλαγή
του άρθρου 187ΠΚ για τα πλημμελήματα, «παρανομοποιούνται» όλο και πιο
πολύ σε βάση ταξική, τα πιο καταπιεσμένα από τη φτώχεια και την
εκμετάλλευση κομμάτια της κοινωνίας, από τους/τις/τα μετανάστες/ριες/α
μέχρι τους/τις/τα ρομά.
Το κράτος δολοφονεί -πλέον και- με ναζιστικά προκρούστεια ωμότητα, ό,τι
περισσεύει από το μοντέλο υποτέλειας και κανονικότητας: ρομά,
μετανάστες/ριες/α, ποινικούς/ές «χαμηλών κλιμακίων», τροφίμους/ες
ψυχιατρείων και γηροκομείων, φυλακισμένους/ες/α, εργάτ(ρι)ες, τρανς
υποκείμενα, αντιφρονούντες/σες/α κάθε λογής. Πάνω στο αίμα κολασμένων,
μπάτσοι-δολοφόνοι οικοδομούν φάμπρικα προαγωγών ειδικών φρουρών,
δικαστές-μεγαλοδικηγόροι-δολοφόνοι οικοδομούν καριέρες και
θησαυροφυλάκια στο «δίκαιο» μαγαζάκι του νόμου, δημοσιογράφοι-ρουφιάνοι
οικοδομούν χρυσά μέγαρα «πληροφορίας», πολιτικοί-δολοφόνοι οικοδομούν
κομματικά ανάκτορα. Η ταξική διάρθρωση μέσα στην αναδιάρθρωση κράτους
και κεφαλαίου, παραμένει πάντα χαραγμένη με τεράστιες απώλειες. Το αίμα
κυλάει…
Στρατιωτικοποιημένες επιχειρήσεις εισβολής σε κοινότητες της υπαίθρου
και της πόλης, από τα ΜΑΤ στα Άγραφα και τους ΔΡΑΣΗ στη γειτονιά των
Εξαρχείων μέχρι τα ΕΚΑΜ στην κοινότητα κατειλημμένων προσφυγικών και τα
ΟΠΚΕ στους καταυλισμούς των ρομά στη δυτική Αττική, αποδεικνύουν πως ο
κοινωνικός-ταξικός πόλεμος έχει αναβαθμίσει εξαιρετικά τα μέσα της
επίθεσής του στην κοινωνία, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια ενδεχόμενη
διακρατική μετεξέλιξή του στο συνοριακό έδαφος και διασώζοντας ακόμη μια
φορά τον μηχανισμό κράτους και καπιταλισμού, με την πολιτική του
σφαγείου.
Είναι καιρός να αναβαθμίσουμε κι εμείς, λοιπόν, τη συλλογική μας άμυνα.
Είναι καιρός, λοιπόν, να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε ατομικά και συλλογικά
και διασυλλογικά, τις απαντήσεις που δε δώσαμε.
Φυσικά, οι δολοφόνοι κι οι κλέφτες κυκλοφορούν είτε ανάμεσά μας είτε
περιφρουρημένοι, και μάλιστα, τιμώμενοι σε θρόνους αξιωμάτων της
εξουσίας. Ο νόμος είναι το δικαιϊκό εργαλείο της αστικής τάξης για τη
συντήρηση του μηχανισμού και της εξουσίας της, προβλέποντας εγγενώς
αφενός, την προστασία των δολοφόνων-υπαλλήλων της κι αφετέρου, την
πάταξη του ταξικού εχθρού της, και δε θα μπορούσαμε ποτέ να προσβλέπουμε
στα ψίχουλα της «δικαιοσύνης» του καθεστώτος. Φυσικά, οι ένοπλοι φρουροί
των ολιγαρχών χαίρουν προστασίας μετά τις εν ψυχρώ δολοφονίες, άλλοτε
επευφημούμενοι από τους ρουφιάνους-συναδέλφους τους ως «ήρωες» και
τυγχάνουν επίσκεψης από τον κάθε Θεοδωρικάκο στην «κράτησή» τους, άλλοτε
επαινούμενοι από το σύνολο του κρατικού μηχανισμού με το extraδάκι των
600 ευρώ, για να εκτελούν εν ψυχρώ, με πιότερη ζέση και για να
μπουκάρουν στις κοινότητες και τα σπίτια, με πιότερη εκβαρβάρωση.
Φυσικά, τα πλέγματα μπατσομαφίας trafficking και τα κυκλώματα
παιδοβιαστών από τον Γεωργιάδη μέχρι τον Λιγνάδη και τον Μίχο και τα
αφεντικά του, προστατεύνται και ξεπλένονται αγαστά από τους ολιγάρχες
μαζί με τους μεγαλοδικηγόρους (βλ. ρουφιάνο Κούγια με ειδίκευση στα
χρόνια, στην υπεράσπιση μπάτσων-δολοφόνων-βιαστών) και τους δικαστές
-άλλωστε, ο αντιπροέδρος του ΣΤΕ, Παναγιώτης Ευστρατίου, υπήρξε ο ίδιος,
βιαστής νεαρών αγοριών ρομά και μεταναστών, συνοδεία χρήσης ουσιών, στην
Ηλιούπολη. Φυσικά, η δικαιοσύνη τους κι η δημοκρατία τους, είναι τόσο
σηψαιμικές και γενοκτονικές, όσο και το ευρύτερο καθεστώς του οποίου
αποτελούν τους θεματοφύλακες, με σκοπό την υποδούλωσή μας.
Και δυστυχώς, την τελευταία δεκαετία, από την απαρχή της κρίσης,
συνηθίσαμε σε σημεία τον θάνατο, καθώς ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος
μέχρι τις πλησιέστερες συνοριακές χαρακιές, μαίνεται σταθερά, με τη
μαζική δολοφονία χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών, με τις χιλιάδες αυτοκτονίες
και τις εκατοντάδες γυναικτονίες, με την άφεση στην ηττοπάθεια και την
εκτροφή του κοινωνικού κανιβαλισμού. Αν συνηθίζαμε να λέμε, να μη
συνηθίσουμε τον θάνατο, ίσως είναι καιρός να αρχίζουμε να συζητούμε για
το πώς θα αντισταθούμε στον θάνατο, συλλογικά, αποτελεσματικά κι
έμπρακτα.
Αν δεν προσδιορίζουμε κατάφωρα ως φασιστικό ένα καθεστώς που κοστολογεί
κι εργαλειοποιεί τη ζωή, ανθρώπινη και μη, ανάλογα με τα συμφέροντα και
τους σχεδιασμούς του, τότε πότε θα τολμήσουμε να αναμετρηθούμε κατάματα
με τον ολοκληρωτισμό που σπέρνει τον κοινωνικό κανιβαλισμό ως διάχυτο
φασισμό ανάμεσά μας; Αν η ζωή κοστίζει όσο ένα κλεμμένο όχημα ή 20 ευρώ
πετρελαίου, όσο οι συμφωνίες χρήσης της δημόσιας γης από εταιρείες κι οι
μίζες από τη φύτευση ανεμογεννητριών, όσο οι αγωγοί φυσικού αερίου κι οι
πολεμικοί εξοπλισμοί, τότε η ρήξη με το υπάρχον κι η σύγκρουση προς την
απελευθέρωση, δεν είναι η μόνη αξιοβίωτη προοπτική;
Οι κοινότητες ρομά στα χρόνια, εξεγείρονται συνταρακτικά με οργή και
πόνο, οδοφράγματα και συγκρούσεις, σε πολλές από τις περιπτώσεις
δολοφονιών και προστασίας κατόπιν των ένστολων δολοφόνων που κυκλοφορούν
και με bonus καριέρας, κατά την τυπική διαδικασία. Τόσο όμως η σταθερή
καταστολή του κράτους με τους πραίτορές του αλλά και με τη μαφία που
εκμεταλλεύεται σε ένα βαθμό με αλισβερίσια και με πλέγματα οικο-νομικών
συνεξαρτήσεων, κομμάτια των ρομά στο όνομα της ανάγκης επιβίωσης, όσο κι
καταστολή της κάθετης ταξικής διαστρωμάτωσης των κοινοτήτων τους,
δημιουργεί σταθερά στα χρόνια, ανάχωμα στην ελεύθερη κι αδιαμεσολάβητη
έκφραση της οργής αλλά και στη σύνδεσή της με άλλα αγωνιζόμενα
υποκείμενα στο πλαίσιο της ταξικής πάλης απέναντι στον εχθρό. Μόνο μέσα
από την υπέρβαση και τη διάρρηξη των συνοριακών αυτών αναχωμάτων ανάμεσα
στις κοινότητες κάθε λογής, είναι δυνατό να ανοίξει ο δρόμος προς τη
συνύπαρξη των αντιστάσεων και την ακηδεμόνευτη συνάντηση όλων μας στον
δρόμο, για το γκρέμισμα και τη δημιουργία μαζί. Καθώς σταθερή
κατασταλτική πρακτική του κράτους και του καπιταλισμού είναι ο
διαχωρισμός, τα σύνορα κι η διάσπαση του αγωνιζομένου υποκειμένου, έχει
σημασία να διερευνήσουμε ουσιαστικούς, αποτελεσματικούς και με διάρκεια
στην πράξη, τρόπους αλληλοπροσέγγισης κι αλληλέγγυας συνύπαρξης
πολύμορφων κοινοτήτων στον δρόμο προς μια ανεξούσια κοινωνία.
Το κράτος θα εκτελέσει το διαφορετικό, αν δεν πετύχει την αφομοίωσή του,
αν δεν το κάνει κτήμα του, αν δεν επιβάλει τις προδιαγραφές ενσωμάτωσης
μέσα στη νομική-νομιμόφρονα νόρμα πραγμάτων. Η μυωπικού τύπου οπτική που
στηρίζει χαρακτηριστικά τη ζωή στην προέλευση του υποκειμένου βάσει της
στερεοτυπικής κοινωνικής του ιδιότητας/ταυτότητας, αδυνατεί να δει πως
οι εξουσίες ξεπερνούν-αδιαφορούν για τα φυλετικά πεδία, διότι στρέφουν
την ματιά τους στον βαθμό συνεργασίας κι υποταγής, με σκοπό το πέρασμα
του ατόμου στη δική τους μεριά, αποκτώντας την εξουσιαστική περικεφαλαία
της ιεραρχικής δύναμης κι απολαμβάνοντας έτσι προνόμια και κρατικά
εδέσματα. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι τρόποι και το κράτος ξέρει πολύ καλά
πώς να το κάνει, πάντα με ανταλλάγματα και πονηρά αγκαλιάσματα, προς την
κατεύθυνση στρατολόγησης στην πλευρά του δεσπότη.
Ρουφιάνοι, μπάτσοι, κράτος και κεφάλαιο, δολοφόνησαν τον Κώστα
Φραγκούλη: πισώπλατη εκτέλεση από τις μαφίες, με πρόσωπο-στολή-κάλυψη
από τις δικαστικές αγκάλες του ίδιου μηχανισμού. Δεν ήταν τα 25 ευρώ.
Δεν ήταν επειδή ήταν ρομά. Είναι η ίδια η ουσία της εξουσίας
συμπυκνωμένη πάνω στη σφαίρα που χτύπησε ένα παιδί άοπλο: ωμή και βίαιη,
παγερή κι άχρωμη, χτυπά ό,τι θυμίζει την εναντίωση και την αμφισβήτηση.
Η πολυτέλεια του χρήματος κι η αριστοκρατία της δύναμης, φέρνουν τους
ίδιους πολέμους, για τους ίδιους λόγους, από τη δολοφονία με αφορμή την
πράξη μη πληρωμής σε βενζινάδικο, μέχρι την παροχή ενέργειας σε οπλικά
συστήματα, για τη συνέχεια της σφαγής στον πόλεμο Αμερικής-Ρωσίας κι όχι
μόνον.
Η εξουσία μάς δολοφονεί διϊστορικά όλους/ες/α. Μόνον έτσι μπορεί να
επιβιώσει.
Ο θάνατός μας, η ζωή της. Εμείς όμως θέλουμε να ζήσουμε. Και θα ζήσουμε.
Ελεύθερα
Ανοιχτή Συνέλευση Ⓐναρχικών
anoixti_syneleusi_anarhikwn@riseup.net
[ορισμένες μόνο -δημοσιευμένες- περιπτώσεις κρατικών δολοφονιών ρομά,
την τελευταία 15ετία:
Δεκέμβρης 1996. Σε «επιχείρηση» της αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά για
τον εντοπισμό φυγόδικου, ο 32χρονος αστυφύλακας Δ. Τρίμης εκτέλεσε με
αυτόματο Μ5 τον 45χρονο μικροπωλητή Τάσο Μουράτη, ο οποίος βρισκόταν
ακινητοποιημένος στο έδαφος, μπροστά στα μάτια ενός από τα τρία παιδιά
του. Ο μπάτσος-δολοφόνος αφέθηκε φυσικά ελεύθερος, κατά την τυπική
διαδικασία.
16 Γενάρη 2000. Ο 24χρονος Θ. Βασιλόπουλος δολοφονήθηκε από αστυνομικό
στον Ασπρόπυργο.
24 Οκτώβρη 2001. στο Ζεφύρι, ο αστυνομικός τής ομάδας Ζ, Γ. Τυλιανάκης,
κάνει σήμα στο αυτοκίνητο που οδηγεί ο 21χρονος Μαρίνος Χριστόπουλος. Ο
Μαρίνος Χριστόπουλος επιστρέφει χαρούμενος στο σπίτι του, αφού το μικρό
του παιδί -το ένα απο τα δύο- που είχε γεννηθεί με κάποιο ζήτημα υγείας,
ήταν πια καλά κι έβγαινε από το νοσοκομείο. Eίχε πάει να πάρει γάλα για
τα παιδιά του, ενώ το μεγαλύτερο ήταν μαζί του στο αυτοκίνητο. Κοντά στο
σπίτι του, ο μπάτσος τού κάνει σήμα κι ο Χριστόπουλος, επειδή δεν είχε
δίπλωμα, φοβήθηκε. Δε σταματά και τότε, ο Τυλιανάκης, χωρίς να υπάρχει
καμία απειλή, στάθηκε στη μέση του δρόμου, με ανοιχτά τα πόδια, σημάδεψε
εν ψυχρώ και πισώπλατα τον οδηγό ενώ το αμάξι έχει προχωρήσει, και
πυροβόλησε. Η μια σφαίρα πέτυχε τον 21χρονο Χριστόπουλο στον αυχένα από
πίσω και τον σκότωσε. Αμέσως, τα ΜΜΕ άρχισαν να δημοσιεύουν «ειδήσεις»
για «καταδίωξη κι ανταλλαγή πυροβολισμών». Ο Μαρίνος Χριστόπουλος δεν
είχε ποτέ απασχολήσει τις αρχές. Ο Τυλιανάκης το 1999, κι ενώ ήταν εκτός
υπηρεσίας -στην προσωπική φρουρά του Σ. Βαλυράκη όταν ήταν υπουργός
Δημόσιας Τάξης-, έκρινε πως κάποιος οδηγούσε επικίνδυνα, τον ξυλοκόπησε
άγρια και τιμωρήθηκε με διοικητικό πρόστιμο. Ο μπάτσος-δολοφόνος
συνελήφθη μετά την εκτέλεση, αλλά φυσικά αφέθηκε ελεύθερος με
περιοριστικούς όρους κι επέστρεψε και στην υπηρεσία του, από την οποία
τελικά αποτάχθηκε το 2002. Στη δίκη υποστήριξε πως το όπλο …
εκπυρσοκρότησε. Κρίθηκε ένοχος με ελαφρυντικά, τον πρότερο έντιμο βίο
και την καλή συμπεριφορά μετά την τέλεση της πράξης και γλίτωσε τα
ισόβια. Καταδικάστηκε σε 13 χρόνια, αλλά και πάλι δεν πήγε στη φυλακή
χάρη στην απόφαση του δικαστηρίου η ποινή να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα
ως την εκδίκαση της έφεσής του. Στο εφετείο, η ποινή μειώθηκε κατά τρία
χρόνια.
5 Γενάρη 2011. Η μικρή 7χρονη Έρικα που έλεγε τα κάλαντα στο Μενίδι,
παρασύρθηκε και δολοφονήθηκε βάρβαρα από διερχόμενο αστυνομικό
μοτοσυκλετιστή ΔΙΑΣ. Εκατοντάδες ρομά βγήκαν στους δρόμους ενάντια στη
δολοφονία, την ίδια μέρα, για να βρεθούν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ και τα
δακρυγόνα, ενώ λίγες ώρες μετά, φυσικά, ο μπάτσος-δολοφόνος φυσικά
αφέθηκε ελεύθερος σαν να μην τρέχει τίποτα, κατά την τυπική διαδικασία.
22 Οκτωβρίου 2021. Στο Πέραμα, κατόπιν καταδίωξης, ο Νίκος Σαμπάνης, 18
ετών, πατέρας τριών παιδιών από τον Ασπρόπυργο, εκτελείται με σφαίρες
στο στήθος και τον λαιμό, από 7 ΔΙΑΣ που γαζώνοντας με τουλάχιστον 36
σφαίρες ημιαυτόματων όπλων, τραυματίζουν επίσης σοβαρά με σφαίρες στην
πλάτη και την κοιλιά, τον ανήλικο Ε.Μ. που καθόταν στο πίσω κάθισμα -ο
ανήλικος οδηγός Ε.Ζ. κατόρθωσε να διαφύγει. Αδέσποτες σφαίρες χτύπησαν
τοίχους σπιτιών στη γειτονιά Νεόκτιστα του Περάματος. Οι
μπάτσοι-δολοφόνοι δώδεκα μέρες μετά τη δολοφονία, έσπευσαν να δώσουν το
αυτοκίνητο-πειστήριο για ανακύκλωση. Οι μπάτσοι-δολοφόνοι δεν τέθηκαν σε
διαθεσιμότητα και φυσικά, αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους,
κατά την τυπική διαδικασία.
17 Νοεμβρίου 2021. Η 8χρονη Όλγα, δολοφονήθηκε με βαρβαρότητα στο
Κερατσίνι, όταν εγκλωβίστηκε παίζοντας, από την πόρτα βάρους ενός τόνου
σε εργοστάσιο του κεφαλαίου, μπροστά στα παγερά αδιάφορα μάτια των
εργαζομένων βάρδιας και των αφεντικών.
5 Δεκέμβρη 2022. Ο Κώστας-Κάλο Φραγκούλης, 16 ετών, φεύγοντας από
πρατήριο καυσίμων στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να πληρώσει, καταδιώκεται από
αστυνομικούς ΔΙΑΣ και δολοφονείται με σφαίρα στο κεφάλι. Φυσικά, ο
μπάτσος-δολοφόνος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, κατά την
τυπική διαδικασία.]
