Αθήνα: Ανάληψη ευθύνης – Εμπρηστική επίθεση σε αντιπροσωπία της Volkswagen

Η μελλοντική δυστοπία μιας πλήρως ελεγχόμενης ζωής από το τις εξυπνες πόλεις, το 5G, που το ψυγείο σου επικοινωνεί με το κινητό ή με μια λάμπα του δρόμου, και τα σουπερμάρκετ σου προσφέρουν ό,τι ζητάς στα (αντι)σόσιαλ μίντια είναι ήδη εδώ. Τα πάντα συνδέονται όλο και περισσότερο και τα πάντα παρακολουθούνται. Είναι ένα μέλλον που οι άνθρωποι θα ελέγχονται από την τεχνητή νοημοσύνη του μεγάλου κεφαλαίου – τα big data και το machine learning. Ό,τι πληροφορία συλλέγει το κεφάλαιο, τη μοιράζεται με το κράτος. Η τεχνολογία σημαίνει καταστολή, εκβιασμό και απόλυτο κοινωνικό έλεγχο.

Παράλληλα, ο οικολογικός πόλεμος για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που ονομάζεται πράσινη ενέργεια, δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα μορφή σκλαβιάς σε άλλες ηπείρους, που επιτρέπει στο δυτικό καπιταλισμό να είναι όσο το δυνάτον πιο ανεξάρτητος από το ρώσικο αέριο ή τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες. Όλα αυτά είναι άλλο ένα νέο μεγάλο στάδιο του καπιταλισμού – ο πράσινος καπιταλισμός. Είναι η εκμετάλευση της κλιματικής κρίσης και του βιολογικού αφανισμού από το κεφάλαιο και το κράτος.

Όταν η κυβέρνηση ΝΔ πήρε την εξουσία, ξεκίνησε μια ανευ προηγουμένου αναβάθμιση των κατασταλτικών μηχανισμό σε νούμερα και τεχνικό εξοπλισμό. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούνται ως λύση σε κάθε “πρόβλημα”: την πανδημία, τα πανεπιστήμια, τις διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες κάθε τύπου, τον εξευγενισμό της Αθήνας. Οι μπάτσοι είναι το νούμερο ένα φάρμακο για τα πάντα.

Όλα τα παραπάνω συμπυκώνονται στο μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης της ΝΔ και Volkswagen με στόχο να μετατρέψει την Αστυπάλαια στο πρώτο smart island, ενα εργαστήριο που οδηγεί τους κατοίκους στο να γίνουν πειραματόζωα του δυστοπικού μέλλοντος. Το συμβόλαιο ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 2021, και έχει ως στόχο τη σταδιακή πλήρη αντικατάσταση των συμβατικών οχημάτων του νησιού με ηλεκτρικά. Το πρόγραμμα παρουσιάζεται από τα καθεστωτικά μίντια ως ένα τεχνολογικό άλμα που θα οφελήσει το περιβάλλον και τους κατοίκους. Στην πραγματικότητα βέβαια το μνημόνιο συνεργασίας δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμη τρόπο αύξησης της κερδοφορίας και της καταστολής εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των κατοίκων. Η VW θα έχει τη δυνατότητα να τεστάρει αυτόνομα οχήματα στο νησί, με όρους εκτός της αυστηρής νομοθεσίας της ΕΕ κερδίζοντας το πάνω χέρι ενάντια στον ανταγωνισμό. Παράλληλα υπάρχει συζήτηση για την εγκατάσταση εκατοντάδων ανεμογεννητριών στο νησί, μετατρέποντας το σε κόμβο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και διαλύοντας τελείως το φυσικό περιβάλλον. Τέλος, μια από τις πρώτες κινήσεις του προγράμματος ήταν η δωρέα ηλεκτρικών οχημάτων από τη VW στα δολοφονικά τάγματα εφόδου των μπάτσων και του λιμενικού σώματος.

Η συνεργασία μεταξύ της αιμοσταγούς κυβέρνησης της ΝΔ και της VW δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Η VW έχει μια μακρά ιστορία υποστήριξης φασιστικών και καταπιεστικών καθεστώτων. Από την ναζιστική Γερμανία την δεκατία του 1930, στις στρατιωτικές δικτατορίες στη Βραζιλία και την Αργεντινή, στην Ισπανία του Φράνκο, η VW ήταν και είναι πάντα στην πρώτη γραμμή του κεφαλαίου που κερδοφορεί πάνω σε συνθήκες σκληρής καταπίεσης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, τα ξημερώματα της 10ης μαίου, επισκεφτήκαμε την αντιπροσωπία της VW στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η παρέμβαση μας είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή αρκετών καινούριων ηλεκτρικών οχημάτων και την καταστροφή της πρόσοψης της αντιπροσωπίας, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο περαστικούς ή κατοίκους της περιοχής. Θεωρούμε ως αναπόστασπαστο κομμάτι της αναρχίας την αναγνώριση όσων κερδοφορούν πάνω στην καταπίεση, την εξαθλίωση και την εκμετάλευση και χρέος μας τους επιστρέφουμε τη βία που προκαλούν.

Αφιερώνουμε την δράση μας στους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου, Φώτη, Ιάσωνα, Πάνο και Λάμπρο που διώκονται για την επίθεση στην τροχαία Πειραιά.

Αλληλεγγύη στους τραυματισμένους συντρόφους Boris και Serge από την μαχητική οικολογική υπεράσπιση στα εδάφη του γαλλικού κράτους.

Αλληλεγγύη στη Mónica Caballero και τον Francisco Solar που η δίκη εναντίων τους ξεκινά σε λίγες ημέρες.

Για ένα μαύρο Μάη, στη μνήμη του συντρόφου Mauricio Morales, που έπεσε στη μάχη πριν 14 χρόνια.

Αναρχικοί/ες

Πηγή: Athens Indymedia

Γερμανία, Βερολίνο: Εμπρησμός κατασκευαστικού οχήματος της εταιρείας Hentschke Bau GmbH

Το βράδυ της Τρίτης, τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε κατασκευαστικό μηχάνημα της εταιρείας Hentschke Bau GmbH στο Adlershof του Βερολίνου. Ήδη πριν μερικά χρόνια, κάποια συντρόφια είχαν αναλάβει την ευθύνη για διάφορες επιθέσεις σε υποδομές της συγκεκριμένης εταιρείας, η οποία ευθύνεται επίσης για την ανέγερση της φυλακής στο Zwickau (https://chronik.blackblogs.org/?p=10502). Η προσοχή μας στράφηκε στη συγκεκριμένη εταιρεία επίσης επειδή ο ιδιοκτήτης της, Jörg Drews, σχετίζεται με το φασιστικό κόμμα AfD.

Η κυρίαρχη ιδεολογία υποδεικνύει πως είναι απαραίτητο οι άνθρωποι να διατηρούνται υπό διαρκή φόβο, ώστε να μην αντιστέκονται στην πατριαρχική και αποικιακή καταπίεση, και πειθήνια να ενταχθούν στην καπιταλιστική ρουτίνα, ώσπου τελικώς να είναι πλήρως χειραγωγίσιμοι και τυποποιημένοι. Ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά είναι τα σημάδια εκείνων που, ακόμη και τις στιγμές της σχεδόν ολοκληρωτικής τους απομόνωσης, αντικρύζουν κατάματα τον φόβο και δεν το βουλώνουν, στα πλαίσια του αγώνα τους για έναν κόσμο αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και αυτοοργάνωσης. Όπως διαβάζουμε απ’ τα λόγια του Ιταλού κρατουμένου Alfredo Cospito, ο οποίος βρισκόταν σε απεργία πείνας για πάνω από 6 μήνες απ’ τον περασμένο Οκτώβριο, μαχόμενος ενάντια στο καθεστώς 41bis που του επιβλήθηκε:

«Απλά δεν μπορώ να ζήσω σε ένα απάνθρωπο καθεστώς όπως αυτό του 41 bis, όπου δεν μπορώ να διαβάζω ελεύθερα ό,τι θέλω, βιβλία, εφημερίδες, αναρχικά περιοδικά, περιοδικά τέχνης και επιστήμης, λογοτεχνία και ιστορία. Η μόνη ευκαιρία που έχω για να βγω είναι να αρνηθώ την αναρχία μου και να πουλήσετε ότι είμαι κάποιος άλλος. Ένα καθεστώς όπου δεν μπορώ να έχω καμία ανθρώπινη επαφή, όπου δεν μπορώ πλέον να δω ή να χαϊδέψω ένα φύλλο γρασιδιού ή να αγκαλιάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Ένα καθεστώς όπου οι φωτογραφίες των γονιών σου κατάσχονται. Θαμμένος ζωντανός σε έναν τάφο σε έναν τόπο θανάτου. Θα συνεχίσω τον αγώνα μου μέχρι τέλους, όχι λόγω “εκβιασμού”, αλλά επειδή αυτό δεν είναι ζωή.»

Αν και η απεργία πείνας έληξε και χαιρόμαστε που γνωρίζουμε πως ο Alfredo είναι ζωντανός, αυτό δε σημαίνει ότι θα πάψουμε ν’ αγωνιζόμαστε ενάντια στην κοινωνία του εγκλεισμού. Απεναντίας, ο αγώνας του για αξιοπρέπεια, καθώς κι οι πολυάριθμες επιθέσεις στις οποίες τα συντρόφια μας διακινδύνευσαν την ελευθερία τους, έγραψαν λόγια αλληλεγγύης, και κατ’ αυτόν τον τρόπο συνδέθηκαν μεταξύ τους παγκοσμίως, μας ενέπνευσαν. Με τη δύναμη που εξαπολύθηκε από την απεργία πείνας, συνεχίζουμε στην ατραπό της επίθεσης εναντίον όλων όσων ενσαρκώνει ο κόσμος του εγκλεισμού και της τιμωρίας.

Φυλακισμένοι για περισσότερο από 1,5 χρόνο θα βρεθούν και όσοι παραπέμπονται ενώπιον του Ανώτερου Περιφερειακού Δικαστηρίου της Δρέσδης στην αποκαλούμενη δίκη «Antifa Ost». Ενώ η Lina βρίσκεται προφυλακισμένη ήδη απ’ τον Νοέμβριο του 2020, η ετυμηγορία που αναμένεται τους ερχόμενους μήνες θα μπορούσε να επιβάλει ποινές φυλάκισης και στους άλλους τρεις κατηγορουμένους. Οι πράξεις για της οποίες κατηγορούνται εντάσσονται στο αντιφασιστικό συνεχές, στην αφαίρεση των περιθωρίων κίνησης των φασιστών και των νεοναζί, και στη μάχη ενάντια στις ιδεολογίες τους κατά της ζωής κάθε στιγμή. Ενόψει των φασιστικών καθεστώτων που αναδύονται σε πολλά μέρη –είτε μέσω της κυβέρνησης Meloni (Fratelli d’Italia) στην Ιταλία, είτε μέσω της συνεχούς συνεργασίας με τις γερμανικές αρχές για τον εξοπλισμό και τη διατήρηση δεξιών δικτύων, με την ταυτόχρονη κρατική μάχη ενάντια σε αναρχικές και αντιφασιστικές δομές– η καταστροφή της περιουσίας μιας από τις εταιρείες τους αποτελεί μονάχα μια μικρή συνεισφορά από την πλευρά μας στον αγώνα αυτόν.

Ακόμα κι αν ασκούμε κριτική στο ότι η βία –αναγκαία υπ’ αυτήν την έννοια– δε δέχθηκε ανοιχτή υπεράσπιση στη δίκη, ή στο ότι οι προκλήσεις που ελλοχεύουν λόγω της ίδιας της χρήσης αυτής της βίας σχετικά με την πατριαρχική και μιλιταριστική αντίληψη χρειάζονται μια ακόμη βαθύτερη εξέταση, αυτό δεν αλλάζει την αλληλέγγυα στάση μας. Σκεφτόμαστε όλους εκείνους που, στο πλαίσιο της δίκης «Antifa Ost», όχι μόνο βιώνουν το αμείλικτο της καταστολής με τρόπο παραδειγματικό απέναντι στο αντιφασιστικό κίνημα, αλλά έρχονται αντιμέτωποι και με μια διπλή προδοσία. Σε όσους κάθονται στο εδώλιο της Δρέσδης, σε όσες πλήττονται από τη σεξουαλική βία και όχι μόνο: σας ευχόμαστε κουράγιο, σας στέλνουμε δύναμη κι ελπίζουμε ότι όλο αυτό δε θα σας φιμώσει.

Σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, πάντα για την αναρχία.

Μια αγκαλιά στα δυο συντρόφια των οποίων το ταξίδι στο Adlershof τέλειωσε πριν 2 μήνες στη Gesa – δεν είστε μόνοι.

Λευτεριά σε όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες!

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Σαντιάγο, Χιλή: Ανάληψη ευθύνης για την εκρηκτική έξοδο για την ημέρα των paco στο Universidad Academia de Humanismo Cristiano και διεθνές κάλεσμα για τον Μαύρο Μάη

Λάβαμε τις παρακάτω εικόνες και το κείμενο στα Ισπανικά, το μεταφράσαμε στα Ελληνικά και δημοσιεύουμε:

Την Πέμπτη 27 Απριλίου ως συνάφειες εισβάλαμε στην κανονική λειτουργία της πανεπιστημιακής αγωγής του UAHC για να γιορτάσουμε την ημέρα των paco [1] με τον τρόπο που μας αρέσει περισσότερο: με βία στο δρόμο. Στήσαμε ένα οδόφραγμα από συντρίμμια για να διακόψουμε την κυκλοφορία στην Condell για να καλέσουμε τους μπάσταρδους να τους πολεμήσουμε με βόμβες μολότοφ. Ενώ περιμέναμε, βάλαμε φωτιά στον στύλο του ηλεκτρικού ρεύματος μιας κάμερας παρακολούθησης στην οδό Obispo Salas και Condell. Σε αυτό το πλαίσιο, η απάντηση των ratis [2] δεν άργησε να έρθει – κράνη, καραμπίνες, αλεξίσφαιρα γιλέκα και μια ασπίδα καλύφθηκαν δειλά έξω από την πύλη τους για να εκφοβίσουν και να προκαλέσουν τη δράση μας. Δυστυχώς, δεν τσιμπήσαμε το δόλωμα και περιμέναμε την επίθεση της αστυνομίας για να μπορέσουμε να αντεπιτεθούμε με πιο βέλτιστο τρόπο, όχι ως ένδειξη δειλίας απέναντι στους ratis (πάντα πηγαίναμε κατευθείαν εναντίον τους, προκαλώντας τους ακόμα και με μερικές μολότοφ στο έδαφος και πέτρες), αλλά γνωρίζοντας ότι αν τους επιτεθόμασταν άμεσα θα εξαπολύαμε επίθεση με πυροβολισμούς και ο πανικός θα μπορούσε να προκαλέσει χειρότερο ατύχημα δεδομένου του πλήθους του κόσμου που βρισκόταν στο δρόμο.

Σε αυτό το πλαίσιο, η αναμονή για την επίθεση της αστυνομίας διήρκεσε σχεδόν δύο ώρες, γεγονός που επιδείνωσε το ηθικό αρκετών από εμάς. Κατά τη διάρκεια αυτής της αναμονής, ένας πολίτης-αστυνομικός μας απείλησε με ανόητο και αφελή τρόπο με σκοπό να μας χτυπήσει. Ακολούθησε μια σύντομη συμπλοκή, η οποία κατέληξε στο να τεθεί εκτός λειτουργίας το πολύτιμο αυτοκίνητό του χάρη σε μια μολότοφ που έβαλε φωτιά στο κάθισμα του οδηγού του αυτοκινήτου. Δεν έχουμε κανέναν ενδοιασμό να επιτεθούμε στα υλικά αγαθά όσων προσπαθούν να λειτουργήσουν ως αστυνομικοί χωρίς να φορούν στολή- το αξίζουν και με το παραπάνω.

Μετά από δύο ώρες μακράς και κουραστικής αναμονής, η αύρα που βρισκόταν στην Condell και Providencia άρχισε να προχωράει, ενώ μία άλλη αύρα προχωρούσε επίσης από την Rancagua και την Condell, προσπαθώντας να κάνει μια στρατηγική “παγίδας”. Ήταν σε αυτό το σημείο που ρίξαμε μερικές μολότοφ, οι οποίες προκάλεσαν την προέλαση των ratis, καλύπτοντας τους εαυτούς τους με την αύρα για να προχωρήσουν στην εκτέλεση περίπου 9 πυροβολισμών, οι οποίοι άφησαν ένα άτομο από το πανεπιστήμιο τραυματισμένο στο κρανίο του.

Μετά από αυτή την επίθεση, συνεχίσαμε την αντιπαράθεση με βόμβες μολότοφ στην περιοχή του πανεπιστημίου. Ήταν εκείνη τη στιγμή που η αύρα έριξε νερό κατευθείαν στο πρόσωπο ενός φοιτητή.

Πέρα από κάθε άχρηση θυματοποίηση, γνωρίζουμε ότι ενόψει της προκλητικής προβολής μας θα κάνουν το αδύνατο να μας δουν φυλακισμένα/νεκρά. Είμαστε περήφανοι εχθροί της εξουσίας και είμαστε συνεπείς με αυτό, η ζωή μας είναι πάντα ανοιχτή στη δυνατότητα φυλάκισης ή θανάτου. Επιπλέον, γνωρίζουμε επίσης ότι αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν με αυτόν τον τρόπο, διότι η πολύτιμη κυβέρνηση της προοδευτικής αστικής τάξης έχει δώσει απεριόριστες εγγυήσεις στις δυνάμεις της τάξης, όλα αυτά κάτω από τη νεο-φαστική ρητορική της «ασφάλειας των πολιτών». Ο ετοιμοπόλεμος νόμος δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αποδεικνύει την πολιτική κρίση του προοδευτισμού και την απεριόριστη ένωση ολόκληρης της πολιτικής τάξης. Ο προοδευτικός τομέας δεν κατάφερε να καταστείλει την ανατροπή κάτω από τους μηχανισμούς της κοινωνικής δημοκρατίας (ανάκαμψη, εκδημοκρατισμός, πολιτική λαϊκή, κλπ.) Και έδωσε έδαφος στη ρητορική του τιμωρητικού λαϊκισμού, που τους αφήνει μόνο μία επιλογή για να διασφαλίσει τη φήμη τους: Αυτο-διαιώνιση υπό την απειλή όπλου.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας, ταυτόχρονα αντιπαραθέσεις συνέβησαν στο Liceo Barros Borgoño (με ένα compa που τρέχει από τους μπάτσους), Liceo 1 (με αρκετούς κρατούμενους), Inba, Liceo de Aplicación, πρώην παιδαγωγό (πού οι μπάτσοι επιτέθηκαν στο πανεπιστήμιο), μεταξύ άλλων εγκαταστάσεων που είχαν επίσης καταληφθεί μετά τις ταραχές. Σε σχέση με όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας, αξίζει να προβληματιστούμε για τα μέσα επίθεσης που χρησιμοποιούμε ενόψει της ένοπλης απειλής της αστυνομίας στο πλαίσιο της ετοιμοπόλεμης συμπεριφοράς. Γνωρίζουμε ότι η αστυνομία πάντα μας πυροβολούσε τυχαία, ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να παραμείνει απλώς ένα ασήμαντο σύνθημα που λέει ότι «όλες οι σφαίρες θα επιστραφούν» ενώ στέκεται με αδράνεια. Είναι η βεβαιότητά μας ότι αυτές οι σφαίρες δεν επιστρέφουν μόνες τους και ότι, όταν το περιμένουν λιγότερο, τις επιστρέφουμε με αγριότητα και ότι σε εκείνες τις στιγμές παρουσιάζουν όλη τους τη δειλία όταν μας βλέπουν οπλισμένοι … ναι, αυτό αποτελεί επίσης απειλή. Είναι καιρός να μελετήσουμε νέα μέσα, νέους στόχους, να πληρούν τις προϋποθέσεις για την επίθεση, να χτυπήσουν σκληρότερα και αγριώτερα και να είναι απρόβλεπτα και αόρατα στα μάτια της εξουσίας. Με έναν αυτοκριτικό τρόπο πιστεύουμε ότι εάν πρέπει να κάνουμε εμπρηστικές εξόδους, δεν μπορούμε μόνο να οπλίσουμε τους εαυτούς μας με βόμβες μολότοφ, μπογιές ή πέτρες. Είναι απαραίτητο η επίθεση μας να θέτει σε κίνδυνο τις άθλιες ζωές τους και να αισθάνονται τη γεύση του αίματος στο στόμα τους. Αρκετά με την ανύψωση πανό περιμένοντας να σταματήσουν να πυροβολούν και να μας σκοτώνουν και ας πάρουμε τα όπλα όχι μόνο στις περιφερειακές περιοχές της πόλης, αλλά και στην καρδιά της μητρόπολης. Χωρίς ηγεσία, χωρίς πλατφόρμες, χωρίς πρωτοπορίες, χωρίς ηγέτες, ανεπίσημα και μεταξύ των ομοειδών ατόμων να απελευθερώσουν τον αναρχικό πόλεμο εναντίον όλων των υφιστάμενων. Για τους λόγους αυτούς και πολλά άλλα, ζητάμε τον πολλαπλασιασμό των αναρχικών αστικών ανταρτών δράσεων σε όλο τον κόσμο, κάνοντας μια διεθνιστική έκκληση για ένα μαύρο Μάιο στη μνήμη του συντρόφου Mauricio Morales και σε αλληλεγγύη με την Mónica Caballero και το Francisco Solar ως προφορική δίκη τους πρόκειται να Ξεκινήστε στις 19 Μαΐου. Σας αφήνουμε αυτά τα λόγια για να εξαπλωθούν γύρω από όλα τα μαύρα νήματα του κόσμου, αφιερωμένα σε όσους έχουν αυτιά για να τα ακούσουν, τα μυαλά για να προβληματιστούν και οι καρδιές να αναλάβουν δράση και να εκραγούν σε εξέγερση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΠΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ MÓNICA, FRANCISCO, MAWUNKO, TOMÁS, ΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ SUSARON ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ GENDARMERÍA!

ΔΕΙΞΤΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ FRANSCISCA SANDOVAL ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ-ΔΙΑΚΙΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ!

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ALFREDO COSPITO!

ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ!

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΜΑΗ ΓΕΜΑΤΟ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!

[1] Ως paco στα Χιλιανά αναφέρονται στους μπάτσους, ειδικά στους carabinero, οι αντίστοιχοι ματατζήδες της Χιλής. Η ημέρα του paco είναι ουσιαστικά η ημέρα εορτασμού της αστυνομίας από το Χιλιανό κράτος, που προέρχεται από τις ημέρες της στρατιωτικής χούντας, όπου γίνονται στρατιωτικού-τύπου παρελάσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Αυτή την μέρα, αναρχικοί και άλλοι επαναστάτες διαδηλώνουν και προκαλούν ταραχές στους δρόμους.

[2] Ratis είναι σλανγκ για τους μπάτσους, ειδικά για τους μπάτσους της PDI (Policía de Investigaciones de Chile) που είναι κάτι σαν την Χιλιανή εκδοχή του FBI.

 

 

Ιταλία: Ενημέρωση για την δίκη των Gianluca και Evelin στην Γένοβα

Η αναμφισβήτητη κρίση που διέρχεται σήμερα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εκδηλώνεται με μια οικονομία που βασίζει τον πλούτο της στον πόλεμο, στη ληστεία και τη λεηλασία του πλούσιου σε εμπορεύματα παγκόσμιου Νότου και στην όξυνση της ταξικής πάλης.

Ενώ είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός αναζητά συνεχώς “εναλλακτικές” λύσεις που θα εξασφαλίσουν τη συνέχισή του, συχνά επιτυγχάνοντας να τις βρει και δημιουργώντας έτσι νέες τσέπες κέρδους για την αγορά, είναι επίσης αλήθεια ότι η κρίση των πόρων και ιδιαίτερα η σημερινή κλιματική κρίση δεν θα παραχωρήσουν για πολύ καιρό εναλλακτικές λύσεις σε αυτή την παρασιτική παρουσία.
Η κρίση των εμπορευμάτων δεν επηρεάζει μόνο την παραγωγή δευτερογενών καταναλωτικών αγαθών στην τεχνολογία, τον πόλεμο και την ψηφιακή βιομηχανία, αλλά και πρωτογενείς πόρους όπως το νερό. Αυτό οδηγεί όχι μόνο σε αλλαγή των γεωπολιτικών ρυθμίσεων, αλλά και σε εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτών, όπως αναδεικνύει το παράδειγμα των ταμιευτήρων στη Γαλλία ή των ορυχείων στη Γερμανία. Αντικειμενικά, ακόμη και στην Ιταλία, πέρα από τις προφανείς αδυναμίες των πρωτοβουλιών της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, το “κυνήγι του μεταλλεύματος” ή τα υπολειμματικά αποθέματα φυσικού αερίου επιτείνουν την εξορυκτική μηχανή των αδίστακτων πολυεθνικών που καταστρέφουν εδάφη για να αυξήσουν τα κέρδη τους, με την εύνοια των κρατικών παραχωρήσεων.

Αλλά η κρίση της παραγωγής είναι μια πιθανή προοπτική σήμερα, γι’ αυτό και τα κράτη οργανώνονται σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν τα συμφέροντά τους και να αποτρέψουν ριζοσπαστικούς αγώνες και μορφές εσωτερικού ανταρτοπόλεμου.

Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται η αυταρχική στροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιταλία και αλλού, η οποία είναι εμφανής αφενός στην υιοθέτηση οικονομικών και “κοινωνικών” πολιτικών που στοχεύουν στην ολοένα και μεγαλύτερη ταξική εκμετάλλευση και αφετέρου στην αυστηροποίηση της καταστολής κατά των πολιτικών εγκλημάτων.

Την τελευταία περίοδο η αυταρχική στροφή που έχει πάρει το κράτος έχει χαρακτηρίσει σαφώς και έντονα την αποκλειστικά πολιτική ανάγνωση των κοινωνικών γεγονότων και αγώνων εισχωρώντας ακόμη και στις δικαστικές σφαίρες. Έχει καθορίσει έντονα τη χρήση της καταστολής με την εφαρμογή τιμωρητικών μέσων που παραμένουν αντικειμενικό πρόβλημα για τους πολιτικούς κρατούμενους, όπως το 41 bos, η εχθρότητα και τα εγκλήματα που αυθαίρετα επανερμηνεύονται, αναδιατυπώνονται και χρησιμοποιούνται εκδικητικά ως σφαγή και συνεταιριστικά εγκλήματα.

Ιδιαίτερα όσον αφορά τη φυλακή, αυτό το πολιτικό και θεσμικό κλίμα βρήκε αντίσταση και αντιπαράθεση με τη μάχη του αναρχικού συντρόφου Alfredo Cospito, ο οποίος αμφισβήτησε τον αλεξικέραυνο χαρακτήρα αυτών των πολιτικών ελιγμών. Αφυπνίζοντας αδρανείς συνειδήσεις, κατάφερε να πυροδοτήσει ένα κίνημα αγώνα που μετέτρεψε την πράξη της απεργίας πείνας του Alfredo σε δυνητική ενέργεια, διαδίδοντας τα αποτελέσματά της. Ο αγώνας του Alfredo ενάντια στο 41 bis και την εχθρική ισόβια φυλάκιση κατάφερε να μπλοκάρει αυτό το κατασταλτικό σπιράλ, γκρεμίζοντας το τείχος της σιωπής και της αδιαφορίας. Ένα εξαιρετικό σημείο εκκίνησης, διότι ο αγώνας δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο. Η διεθνής κινητοποίηση πέτυχε την απομάκρυνση του Αλφρέντο από την ποινή της εχθρικής ισόβιας κάθειρξης, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα μια άποψη ενάντια στη φυλάκιση, μαζί με τους επαναστάτες κρατούμενους. Αυτό παραμένει επίσης πολύ σημαντικό σήμερα, γιατί καθιστά μάταιες τις προσπάθειες που εμψυχώνουν αρκετές πρόσφατες αντι-αναρχικές επιχειρήσεις, δηλαδή την ποινικοποίηση της θεωρητικής και πρακτικής αρχής της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους.

Η ίδια αρχή που ποινικοποιείται εκ νέου στην έρευνα κατά την οποία ένας αναρχικός σύντροφος κατηγορείται για κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών υλών και απόπειρα κατασκευής εκρηκτικών μηχανισμών, μετά από μια κατασταλτική επιχείρηση του Μαρτίου 2022 από τη DIGOS [Γενική Διεύθυνση Ερευνών και Ειδικών Επιχειρήσεων] και τη ROS [Ειδικές Επιχειρήσεις Καραμπινιέρων] στη Γένοβα. Η επιχείρηση οδήγησε στις 16 Μαρτίου 2022 στη σύλληψη και των δύο στη Ρώμη, στην επακόλουθη απελευθέρωση για τον έναν σύντροφο και στην κατ’ οίκον κράτηση με όλους τους περιορισμούς που εξακολουθούν να ισχύουν για τον άλλο σύντροφο.

Η δίκη, σύμφωνα με την τακτική διαδικασία, ανοίγει το πρωτοβάθμιο στάδιο της δίκης με ακρόαση στις 16 Μαΐου στις 9 π.μ. στο δικαστήριο της Γένοβας, όπου θα μιλήσουν οι μάρτυρες του εισαγγελέα. Οι επόμενες ακροάσεις έχουν προγραμματιστεί για τις 7 και 8 Ιουνίου για τους συμβούλους υπεράσπισης και τη συζήτηση, ενώ η απόφαση σε πρώτο βαθμό είναι πιθανό να εκδοθεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.

Η αδιαφορία για την αδικία και η υπεκφυγή, ή η απομόνωση των ίδιων των εκμεταλλευόμενων, αφήνει περαιτέρω έδαφος για το χάσμα που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στο έδαφος των κοινωνικών συγκρούσεων – ένα περαιτέρω κενό που παραχωρεί πολιτικό χώρο στις επιδεινούμενες συνθήκες εργασιακής εκμετάλλευσης, στην καταπίεση της πατριαρχίας, στις ρατσιστικές πολιτικές ή λογικές που θεωρούν τους μετανάστες χρήσιμη εργατική δύναμη και τη Γη θησαυροφυλάκιο για το κεφάλαιο προς λεηλασία.

Η αλληλεγγύη με τους επαναστάτες κρατούμενους είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που επιστρέφουν στον αποστολέα τις απόπειρες ρευστοποίησης των επαναστατικών αγώνων στη λήθη του παρελθόντος και τις αόριστες επιθυμίες να σπρώξουν το σήμερα μέσω της καταστολής και της κρατικής βίας, στην εκ των προτέρων αποστασιοποίηση των μελλοντικών γενεών.

Ως εκ τούτου, επαναλαμβάνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους φυλακισμένους και τους συντρόφους που αντιμετωπίζουν την καταστολή.

ΔΎΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΎΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΎ ΠΟΛΈΜΟΥ!

ΑΓΏΝΑ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ!

PDF: Aggiornamenti sul processo di Genova a Gianluca ed Evelin

Πηγή: La Nemesi

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Ιταλία: Anna Beniamino – “Η Πατρίδα του Μπεκαρία; Μια Πατρίδα Νεκροθαφτών”

Η Πατρίδα του Μπεκαρία; Μια Πατρίδα Νεκροθαφτών

Τόσοι πολλοί άνθρωποι σκάβουν για ένα πτώμα, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να είναι ο δήμιος. Ταυτόχρονα, είναι γεμάτη από νεκροθάφτες, έτοιμους να πετάξουν φτυάρια λάσπης προετοιμάζοντας τον τάφο για τον αναρχικό. Ένα μπερδεμένο και ατημέλητο μπαλέτο γύρω από την αγχόνη με πολλούς παίκτες: «μηδενική ανοχή», θεσμικό παιχνίδι ευθυνών, κοινό εξαρτώμενο των αλλαγών του σκοπού, το φάσμα της αναρχίας που συγκρατεί την κυβέρνηση, ή μάλλον το κράτος, «κινήσεις ματ» κι έπειτα οι «μαζικές δολοφονίες» για τις οποίες αναρχικοί συνεννοούνται με τους μαφιόζους, μαζί με την επί σκηνής εμφάνιση του PD (δημοκρατικού κόμματος).

Ένα κακογραμμένο και κακοπαιγμένο θέατρο, μια αναμέτρηση αδαών «ειδικών», επαγγελματιών και κατά συρροή ψευτών, χαμηλής δημοσιογραφίας, νωθρότητας και δειλίας που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτει ποιες είναι οι δυνατότητες ενός ατόμου που αγωνίζεται μόνος του ενάντια στον κρατικό μολώχ. Παρεμπιπτόντως, ένας μολώχ, κατά τον ισχυρισμό των ίδιων του των εμπνευστών, πρέπει να είναι πολύ εύθραυστος, αν μερικά γραπτά σε τοίχους, μερικές σπασμένες βιτρίνες και μερικά καμένα αυτοκίνητα είναι αρκετά για να τον θέσουν σε «κίνδυνο».

Από όποια πλευρά και να το δείτε, ο αγώνας ενός αναρχικού που πετάχτηκε σε καθεστώς βασανιστηρίων έχει σπάσει την επικρατούσα αφήγηση. Παρά τη γελοία απόπειρα να πιστωθεί ότι συμπράττει με (ή, ακόμα χειρότερα, διατάχθηκε από…) τη Μαφία, παρά τη γελοία προσπάθεια να παραποιηθούν οι πράξεις και τα λόγια του, φαίνεται ότι επικρατεί μια μικρή κριτική αίσθηση και ότι η προσπάθεια υπονόμευσης της αξιοπιστίας και της ακεραιότητάς του επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα: την ανάδειξη της γραμμικής συνοχής των αντιεξουσιαστών και των επαναστατών που συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις ιδέες και τις πρακτικές τους χωρίς να αποσπώνται από τα πυροτεχνήματα της μεταμοντέρνας πολιτικής των μέσων ενημέρωσης. Και αυτό είναι που ενώνει, ενώ η καταστολή θα διαιρούσε.

Μετατοπίζοντας την εστίαση μακριά από το προπέτασμα καπνού που έχει σηκωθεί, το οποίο αναγκάζει κάποιον να ανταποκριθεί σε σκουπίδια χαμηλής ποιότητας, θα αρκούσε κανείς να στηριχτεί στους ακρογωνιαίους λίθους της αντιεξουσιαστικής σκέψης: το να μιλάνε για σύνδεση μεταξύ αναρχικών και της Μαφίας (όπως και του συμπεράσματος αυτού ότι ο ανταγωνισμός στους δρόμους υποστηρίζει τους «μαφιόζους») είναι οξύμωρο, όπως θα ήταν να μιλήσουμε για μια σύνδεση μεταξύ αναρχικών και κράτους, οι οποίοι, σε περίπτωση που κάποιος το είχε ξεχάσει, έκαναν πάντα την απόρριψη της πολιτικής εκπροσώπησης ένα προπύργιο ενάντια στην αντιπροσωπευτική ολίσθηση και στη διακίνηση της οποίας αποτελεί θεμέλιο. Ακριβώς γιατί η αντίθεση στη φυλάκιση και τα βασανιστήρια δεν σημαίνει καθαγιασμό των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα, οι οποίοι είναι συχνά υποδουλωμένοι υποτελείς (ή/και στους οποίους εφαρμόζονται επίσης οι) στις ίδιες πολιτικές και αυταρχικές δυναμικές.

Ο αναρχισμός είναι ένοχος για το ότι παραγκωνίστηκε και κακομεταχειρίστηκε από την επίσημη ιστοριογραφία ή καταβροχθίστηκε στη δίνη του πολιτισμού του ψηφιακού αναλφαβητισμού του 21ου αιώνα, ωστόσο η συμβολή του στην ανάπτυξη των εντάσεων και της επαναστατικής πορείας των δύο τελευταίων αιώνων ήταν θεμελιώδης, αν και συχνά υπήρξε υπερβολικά εκτεθειμένος στον κίνδυνο της εργαλειοποίησης, των εσωτερικών εκκαθαρίσεων ή της αυτοδιάλυσης, ανίκανος να κάνει τα κεκτημένα αποτελέσματα να αποδώσουν καρπούς μακροπρόθεσμα.

Ωστόσο, ο αναρχισμός έχει την αρετή του mala erba (να αναπτύσσεται), είναι επίμονος και δύσκολο να ξεριζωθεί, κάτι το οποίο υποτροπιάζει πιο δυνατά, αν κάποιος προσπαθήσει να τον εξαλείψει. Αυτό είναι που βιώνουμε. Η ευμετάβλητη ικανότητα να ενώνει και να διχάζει, η ρευστότητα και η αδυναμία προβλεψιμότητάς του έχουν δώσει τη δυνατότητα να εγείρει ένα από τα πιο ακανθώδη, πιο λογοκριμένα και παραποιημένα ζητήματα: τα καθεστώτα των φυλακών και των βασανιστηρίων. Χρειάζεται να συζητηθούν τόσα πολλά, άμεσα και με προοπτική.

Τώρα υπάρχει ένας άνθρωπος να υποστηρίξετε, μέχρι το τέλος, αφού πάρα πολλοί παίζουν χωρίς όρια με την ίδια του τη ζωή.

Άννα,

5 Φεβρουαρίου 2023

(IT) La patria di Beccaria? Una patria di becchini

(EN) The homeland of Beccaria? A homeland of gravediggers

(ES) ¿La patria de Beccaria? Una patria de sepultureros

Πηγή: Ραδιοφράγματα