Tag: εξεγερσιακός αναρχισμός

Θα είσαι πάντα ζωντανός μέσα μας μέσα από τις δράσεις και τις ζωές μας.

«Η ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ»

Ο Alfredo Maria Bonanno, γεννημένος το 1937 στην Κατάνια της Σικελίας, είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς σύγχρονους αναρχικούς, υπεύθυνος για τις εκδόσεις Anarchismo και άλλα εκδοτικά εγχειρήματα. Το 1977 καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση για το βιβλίο του La Gioia Armata (Ένοπλη χαρά). Το βιβλίο αυτό είχε εκδοθεί σε μια ιστορική στιγμή που το Ιταλικό επαναστατικό κίνημα περνούσε ανοιχτά στην επίθεση, ενώ παρόμοιες συνθήκες υπήρχαν και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία, Ελλάδα, Χιλή κ.ά.) και το ζήτημα της βίας ήταν στην καθημερινή ατζέντα. Η συμβολή του έγκειται στον πανηγυρισμό της διάχυτης ταξικής βίας που απελευθερώνει και ικανοποιεί το άτομο, αλλά ταυτόχρονα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση του ένοπλου κόμματος, το οποίο ανάγει την ταξική σύγκρουση σε μιλιταριστική διάσταση, επιβάλλοντας τη διαμεσολάβηση μιας μικρής μειοψηφίας ενόπλων στη διαπλοκή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίζονται με κάθε μέσο ενάντια στην τρέχουσα αναδιοργάνωση του Κεφαλαίου, η οποία εκείνη τη στιγμή φαινόταν αδύναμη.

Σύμφωνα με το πνεύμα του βιβλίου, κάθε αυθεντική απελευθερωτική και καταστροφική δράση πηγάζει από μια λογική ικανοποίησης στον αγώνα και όχι από ένα αυτοθυσιαστικό καθήκον σύμφωνα με τις επιταγές μιας μικρογραφειοκρατίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας διέταξε την καταστροφή των αντιτύπων του βιβλίου που κυκλοφορούσαν, και έστειλε εγκύκλιο στις δημόσιες βιβλιοθήκες για να διαθέσουν τα αντίτυπα που τυχόν είχαν.

Αρκετοί βιβλιοθηκονόμοι διαμαρτυρήθηκαν για αυτή την ναζιστικής έμπνευσης τακτική. Η κυκλοφορία του απαγορεύτηκε γενικά και αντίτυπα κατασχέθηκαν από τα σπίτια αναρχικών αγωνιστών στο πλαίσιο αστυνομικών επιδρομών σε σπίτια.

Λίγο αργότερα, ο συγγραφέας κατηγορήθηκε ως «υποκινητής» της Azione Rivoluzionaria, μιας ένοπλης οργάνωσης του 1976-79, η οποία δρούσε στη βάση «ομάδων συγγένειας» σε όλη την κεντρική Ιταλία, κυρίως εναντίον εφημερίδων και κομματικών γραφείων, και παρόμοιων «χειριστικών μηχανισμών οικοδόμησης συναίνεσης». Το 1979 η οργάνωση ουσιαστικά διαλύθηκε με τη σύλληψη 86 ατόμων και τη σύλληψη των Salvatore Cinieri και Gianfranco Faina. Ο πρώτος πέθανε στη φυλακή σε συμπλοκή με εγκληματίες κρατούμενους όταν υπερασπίστηκε έναν κρατούμενο που ήταν ύποπτος για την υποβολή σχεδίου απόδρασης, ενώ ο δεύτερος αφέθηκε ελεύθερος για να πεθάνει από καρκίνο των πνευμόνων αφού διαγνώστηκε με όγκο κατά τη διάρκεια της κράτησης.

Με την υποχώρηση του κινήματος, το ενδιαφέρον του συγγραφέα στράφηκε στην κριτική των παραδοσιακών συνδικαλιστικών και οργανωτικών δομών, καθώς και στις νέες μητροπολιτικές εξεγέρσεις που επανεμφανίζονται στη Δύση σταθερά από τη δεκαετία του 1980, χωρίς την καθοδήγηση κανενός κόμματος, χωρίς ανοιχτά αιτήματα κ.λπ.

Οι ραγδαίες αλλαγές στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθώς ο καπιταλισμός περνούσε στη μεταβιομηχανική του φάση, δεν αποτέλεσαν για τον Alfredo Bonanno και τους συντρόφους του κανέναν λόγο ανησυχίας, υποχώρησης ή απογοήτευσης. Οι σταθερές ένοπλες και πολιτικές δομές και το προλεταριάτο που ήθελαν να διοικούν έχουν σχεδόν εξαφανιστεί – η κοινή γλώσσα και κουλτούρα μεταξύ των αποκλεισμένων και των ενταγμένων στην τεχνολογική διοίκηση της κοινωνίας έχουν διαβρωθεί ανεπανόρθωτα – η εξέγερση που δεν εκφράζεται πλέον κατανοητά με ταξική συνείδηση ή με την αξιοποίηση καλύτερων συνθηκών γίνεται συνώνυμο της «παράλογης βίας». Αλλά στις εκδόσεις στις οποίες συνέβαλε ο Alfredo Bonanno αυτή την περίοδο, όπως το ProvocAzione και το Canenero, υπάρχει το επίμονα τολμηρό ερώτημα: μήπως αυτές οι εξελίξεις, που κατέστρεψαν τα επαναστατικά κινήματα στην Ευρώπη, θα μπορούσαν πραγματικά να περιέχουν κάτι περισσότερο από μια μικρή «καλή είδηση» για εκείνους που πραγματικά επιθυμούν την αναρχία και την ανατροπή;

Αυτά τα «καλά νέα» βρίσκονται στην υπεροχή της επίθεσης: ο κοινωνικός πόλεμος που – με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση – επέζησε της κατάρρευσης των πολιτικών «αλεξικέραυνων». Ο ανατρεπτικός κρότος του σαμποτάζ, των μίνι-εξεγέρσεων, της καθημερινής άρνησης και της ατομικής απαλλοτρίωσης. Αυτά αποτελούν, όχι μια ιστορική δύναμη, και ακόμη λιγότερο κάποιο είδος «κόμματος της αταξίας», αλλά αντίθετα είναι απλώς μικροσκοπικές αυτοοργανωμένες εξεγέρσεις που χρησιμεύουν για να διευρύνουν και να συγκεκριμενοποιήσουν την απόσταση μεταξύ της εξουσίας και των εχθρών της, υπονομεύοντας αυτό που έχει γίνει ο βασικός στόχος της σύγχρονης παραγωγής: τη συναίνεση και την κοινωνική ειρήνη.

Το σχέδιο της εξουσίας, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, είναι σήμερα αναγκαστικά να αφαιρέσει το «κεντρί» του αποκλεισμού με την ισοπέδωση της ζωής, την παρακολούθηση και τη διαχείριση του απρόβλεπτου από την ύπαρξη. Χωρίς τη γλώσσα, τη δύναμη της σκέψης, το μέσο ερμηνείας της πραγματικότητας, αυτό που χάνεται είναι η δυνατότητα διάκρισης των πραγμάτων. Έτσι, ακόμη και αν είμαι αποκλεισμένος με απόλυτο τρόπο από τα «αγαθά» και τις «ελευθερίες» αυτής της κοινωνίας, μπορεί να μην βλέπω ή να μην αισθάνομαι αυτή την απόσταση ως αυτό που είναι – κάτι αιχμηρό και βίαιο – αλλά ως κάτι απροσδιόριστο, εξουθενωτικό και ίσως ως πηγή απελπισμένης λαχτάρας για μια ψευδαίσθηση που θα «εξανθρωπίσει» την απόσταση (ρατσισμός, εθνικισμός κ.λπ.).

Χωρίς λόγια για να περιγραφεί η «επανάσταση», οι «ταξικοί εχθροί», η «αλληλεγγύη» που στο παρελθόν είχαν ένα κοινό κοινωνικό θεμέλιο και νόημα ακόμη και στους εκμεταλλευτές ενάντια στους οποίους εξαπολύονταν όλα αυτά, η ματαιοδοξία των κενών συμβόλων και των εικόνων που έχουν αντικαταστήσει όλα αυτά, υπερπαράγουν είτε ξέφρενη συμμετοχή στα θέματα και τις μανίες της στιγμής είτε, για όσους πραγματικά αποκλείονται, μια προοπτική που αποτελείται κυρίως από το να σαπίζουν στις σκιές.

Οι αρνήσεις και οι επιθέσεις που ανταποκρίνονται σε αυτή την κατάσταση έχουν σχεδόν εκδιωχθεί από την ικανότητα να μιλούν καν και δεν μπορούν τόσο ξεκάθαρα να συνθέσουν μια συνεκτική επαναστατική συμμαχία. Αλλά επειδή η φαντασία, το πάθος, η νοημοσύνη και η υπερηφάνεια του ανθρώπινου πλάσματος δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς, συνεχίζει να προσπαθεί να εκφραστεί ακόμη και όταν όλες οι οδοί για αυτό έχουν μπλοκαριστεί.

Η επίθεση μπορεί να διακρίνει και να εμπλουτίσει αυτή την απόσταση, καθιστώντας την σαφέστερη, εντονότερη, αντιληπτή. Η απόσταση μεταξύ της υπάρχουσας τάξης και της έγκλειστης ενέργειας εκείνων που ωθείται εναντίον της χωρίς διέξοδο αποδεικνύεται σήμερα ρητά και επιδεινώνεται από την άρνηση και την επίθεση (όλα τα άλλα, όλη η συμμετοχή, η πολιτική ομιλία, η ενασχόληση, έχοντας γίνει κενές περιεχομένου, είναι κατά συνέπεια μέρος της διαδικασίας απαλλοτρίωσης). Αυτό που δημιουργούν οι καταστρεπτικές αντιδράσεις, επομένως, είναι πάνω – κάτω ανεπίλυτες εντάσεις στην απόσταση μεταξύ αυτού του κόσμου και των ανεπιθύμητών του, οι οποίοι με μια σύντηξη αναγκαιότητας και θέλησης, αρνούνται την πρόσκλησή του να εκπνεύσουν χωρίς ντόρο.

Αυτό, μας προειδοποιεί ο Alfredo Bonanno, είναι τελικά το νέο «ταξικό» έδαφος μέσα στο οποίο πρέπει να αγωνιστούν οι αναρχικοί (αν όντως θέλουν ακόμη να αγωνιστούν): μια πολύβουη, δύσχρηστη ζούγκλα ικανοτήτων, αντιλήψεων, ονείρων, βουλήσεων και επιθυμιών που έχουν κάνει εχθρό τους την εξουσία, ή αλλιώς έχουν εκδιωχθεί από την διαδικασία της, και έτσι δεν έχουν να πάνε πουθενά πέρα από την καταστροφή του υπάρχοντος. Οι αναρχικοί δεν βρίσκονται έξω από αυτό κοιτάζοντας μέσα. Είμαστε και εμείς εκεί, κάπου ανάμεσα στο εκρητκτικό μείγμα, για κανέναν άλλο λόγο πέρα από ότι η ιδέα μας δεν έχει θέση σε αυτόν τον κόσμο του εμπορικού παζαρέματος, της επισφαλούς προσαρμογής, και των απόψεων του κουβεντολογίου.

Έτσι, το ερώτημα το οποίο τοποθετεί ο Alfredo Bonanno μέσα σε μπουκάλια και τα ρίχνει στη θάλασσα, είτε για να επιπλέουν ακίνητα στον μαρασμό είτε για να πεταχτούν στις καταιγίδες του 21ου αιώνα είναι το εξής: ποιες μέθοδοι και ποιες προοπτικές μπορούν να επωφεληθούν οι αναρχικοί για να τραβήξουν δυνατά αυτές τις εντάσεις, συμπεριλαμβανομένου των δικών μας, οι οποίες έχουν ανοιχτεί μέσα από την επίθεση, μέχρι το σημείο να ξεσπάσουν;

Αυτό που είναι αδύνατο είναι η ποσοτική, στρατηγική συνοχή των μαζικών ένοπλων και πολιτικών δομών του χθες, αλλά δεν είναι μόνο η οργάνωση υπό αυτές τις αιγίδες, ή η συμμαχία με τα πτώματα αυτών των οντοτήτων που πρέπει να απορριφθούν πλήρως. Είναι ένας ολόκληρος τρόπος αντίληψης, ολόκληρη η αντίληψή τους για την δύναμη η οποία βασίζεται στους αριθμούς, στην αμυντική οργάνωση, στην διαχείριση του παρόντος, κάθε λογής αντιπροσωπείας, πολιτικού ρεαλισμού, αντάρτικης μαχητικότητας – με μια λέξη – στην κοινοτοπιστική μυθολογία του rapport de force.

Αυτές οι έννοιες και προοπτικές πρέπει να αντικατασταθούν από εκείνες ενός ζωτικού παιχνιδιού ανατροπής χωρίς μεσάζοντες, ένα παιχνίδι που παίζεται μεταξύ εκείνων των οποίων ο ατομικός αγώνας ενάντια στην εξημέρωση του παρόντος είναι η μόνη αξιόπιστη καθοδήγηση στο τι και στο πως να αναζητηθεί. Αυτό το παιχνίδι διαδραματίζεται μακριά από προβολείς, θεάματα και όλες αυτές οι μεγαλοπρεπείς αυταπάτες που έχουν μολύνει τραγικά τα ανατρεπτικά όνειρα του παρελθόντος, αλλά είναι ίσως παρόλ’ αυτά ένα παιχνίδι πολύ πιο κοντά στο εξεγερσιακό ενδεχόμενο.

Ο Alfredo Bonanno και οι σύντροφοί του πρότειναν ένα είδος ιπτάμενης μηχανός με δυο φτερά σχεδιασμένα τόσο για να ανεμίζουν, όσο και να σκαρφαλώνουν σε αυτούς τους νέους ανέμους ανατροπής.

Το πρώτο «φτερό» είναι μικρές διάχυτες δράσεις «κονιορτοποιημένες σε όλη την επικράτεια». Αυτό θεωρείται ως μια νέα κατεύθυνση για το αναρχικό κίνημα – μακριά, γενικότερα, από την έλξη εχθρικών συμβόλων και προς την περιστασιακά απροστάτευτη περιφέρεια, όπου οι μεγάλες ροές δεδομένων, ενέργειας και αγαθών συγκροτούν τις ταγγές κοινωνικές σχέσεις στην μεταβιομηχανική κοινωνία.

Το δεύτερο «φτερό» αναφέρεται μερικές φορές ως «ενδιάμεσος αγώνας», δηλαδή ένας αγώνας ενάντια στο εγχείρημα της εξουσίας με ένα ακριβές καταστρεπτικό συμπέρασμα – προσφεύγοντας επομένως στην καλλιέργεια και τον συντονισμό αυτοδιαχειριζόμενων ομάδων επίθεσης μεταξύ όλων αυτών που επηρεάζονται από το αντικείμενο του αγώνα (κάτι ποιοτικά διαφορετικό από τους αναρχικούς συντρόφους που αναπτύσσουν την προβολικότητά τους σε ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο).

Εν τέλει και οι δύο προσανατολισμοί έχουν πρακτικά αλληλο-αναμειχθεί και αλληλοτροφοδοτηθεί, ειδικά στους αντιπυρηνικούς αγώνες στην Ιταλία την δεκαετία του ’80 (ενάντια στους πυλώνες και σε άλλα πλοκάμια που παρείχαν πυρηνικά σχέδια και άλλα στοιχεία της τεχνολογικής αναδιάρθρωσης – και, για δύο χρόνια, μια εφαρμογή της «ενδιάμεσου» μεθόδου ενάντια στην βάση κατευθυνόμενων πυραύλων στο Comiso. Εκεί, και τα δύο φτερά διέγειραν μια σκόπιμη, αυτοσυνείδητη και (επίσης χάρη στον Alfredo Bonanno ιδιαίτερα) καλά-καταγεγραμμένη πτήση.

Και οι δύο μεθοδολογίες, με διαφορετικούς τρόπους, είναι σε μια προοπτική της γενίκευσης, της κοινωνικής μετάδοσης σύμφωνα με τις λογικές και τα χρονοδιαγράμματα της συγγένειας μεταξύ ατόμων και αυτο-οργανωμένων ομάδων. Και τα δύο είναι τα εργαλεία που διαμορφώνονται ειδικά για να είναι χρήσιμα για τους συντρόφους που ασχολούνται με την κατακρήμνιση, την αύξηση, την εντατικοποίηση τωνεξεγερσιακών ανοιγμάτων στο παρόν.

Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του Alfredo Bonanno, περιλαμβάνουν τα: «Αναρχική ένταση», «Ο αναρχισμός και ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας», «Μια κριτική των συνδικαλιστικών μεθόδων», «Για μια αντιεξουσιαστική εξεγερσιακή διεθνής» (το τελευταίο είναι ένα εξαντλημένο φυλλάδιο στα Ελληνικά που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), «Ας καταστρέψουμε την εργασία, ας καταστρέψουμε την οικονομία», «Palestine, mon amour», «Έγκλειστοι», «Από τις ταραχές στην εξέγερση», κείμενα για τον Χέγκελ, τον Στίρνερ, τον συνδικαλισμό, την εργατική αυτονομία, κ.λπ.

Η γνωστή μακροχρόνια δραστηριότητά του τον έκανε επίσης στόχο κατασταλτικών θεσμών. Στις 2 Φεβρουαρίου 1989, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης των Digos (περίπου ισοδύναμο με τους Έλληνες μπάτσους ΕΚΑΜ), μετά από ληστεία ενός εξέχοντος καταστήματος κοσμημάτων, με επιδρομές σε καταλήψεις και αναρχικά σπίτια, συνελήφθη μαζί με τον Giuseppe Stasi και οι δύο καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 68 και 54 μηνών, αντίστοιχα. Και πάλι τη νύχτα της 19ης Ιουνίου 1997, σε μια επιχείρηση-σκούπα από τις Ιταλικές υπηρεσίες ασφαλείας εναντίον αναρχικών καταλήψεων και εκατοντάδων σπιτιών σε όλη τη χώρα, μετά τον βομβαρδισμό του Palazzo Marino στο Μιλάνο, ο Bonanno συνελήφθη μαζί με εκατοντάδες άλλους αναρχικούς.

Στις 2 Φεβρουαρίου 2003, θα καταδικαστεί επίσης σε 6 χρόνια φυλάκισης και πρόστιμο 2.000 ευρώ για ένοπλη ληστεία, στο πλαίσιο της «Δίκης Marini», στην οποία αναρχικοί μαχητές καταδικάστηκαν με βάση το Ιταλικό Θεώρημα Marini, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι αναρχικοί στη χώρα (καταλήψεις, ομάδες αλληλεγγύης για κρατούμενους, μετανάστες κ.λπ.) είναι μέλη μιας «ένοπλης οργάνωσης με στόχο την ανατροπή του Δημοκρατικού Συντάγματος». Για αυτή την οργάνωση, εφευρέθηκε ακόμη και ένα (μέχρι τώρα ανύπαρκτο και γελοίο) όνομα: ORAI – «Επαναστατική Αναρχική Εξεγερσιακή Οργάνωση». Η φήμη του Bonanno ως «θεωρητικού» και καταδικασμένου συντάκτη του έδωσε τη θέση του «ιδεολογικού ηγέτη» αυτής της ανύπαρκτης οργάνωσης, σύμφωνα με τις κατηγορίες. Στην έφεση Δικαστήριο, η ποινή του μειώθηκε σε 3,5 χρόνια.

Τον Οκτώβριο του 2009, ο Alfredo Bonanno συνελήφθη κοντά στα Τρικάλα, μετά τη σύλληψη του αναρχικού Χρήστου Στρατηγόπουλου μετά από ένοπλη ληστεία τραπεζών. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος διατηρεί επίσης αναρχικές δημοσιεύσεις (Σίσυφος, Επαναστατική Αυτο-οργάνωση) και είχε προσκαλέσει τον Alfredo Bonanno στην Ελλάδα για μια σειρά ομιλιών με τη ευκαιρία του βιβλίου του «Κυριαρχία και επανάσταση στην μετα-βιομηχανική κοινωνία» που εκδόθηκε από το «Ελευθεριακό Ινστιτούτο Κοινωνικών Σπουδών Ιωαννίνων,» το οποίο διοργανώθηκε από τον Στραιγόπουλο, ο οποίος, μετά τη σύλληψή του, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την ληστεία των τραπεζών, δηλώνοντας ότι είχε καταφύγει σε αυτή τη δράση για προσωπικούς λόγους διαβίωσης, για την αποπληρωμή επαχθών τραπεζικών δανείων. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος συνελήφθη το 1994 με τους αναρχικούς Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri και Vaggelio Giuggia κοντά στο Rovereto της Βόρειας Ιταλίας για την ληστεία τοπικής γεωργικής τράπεζας και είχαν καταδικαστεί σε φυλάκιση σύμφωνα με το Θεώρημα Marini, σύμφωνα με το οποίο ένα νεαρό κορίτσι χρησιμοποίηθηκε για να «ταυτοποιήσει» τους τέσσερις συντρόφους. Στην επόμενη φάση του θεωρήματος «διερεύνησε» μια φωτογραφία του Alfredo Bonanno (πριν από είκοσι χρόνια) σε ένα σκίτσο από τις αρχές, στην κορυφή μιας πυραμίδας με γραμμές που τον συνδέουν με τους συλληφθέντες και με άλλους μαχητές. Μια επανάληψη τέτοιων μεθόδων ήταν εμφανής στην Ελλάδα, με τις εκθέσεις που θα «διέρρεαν» κάθε λίγες μέρες για την πιθανή συμμετοχή του Alfredo Bonanno σε μια άλλη ληστεία στο Αργοστόλι, ως μέρος ενός κλίματος φυσικής εξόντωσης του «παππού» Alfredo, ο οποίος παρά το γεγονός ότι ήταν 73 χρονών και σε κακή κατάσταση υγείας, δεν εγκατέλειψε τα «όπλα» του.

Θεωρούμε ότι είναι έγκυρο να χρησιμοποιήσουμε μερικά από αυτά τα όπλα στη μάχη που μένεται στην Ελλάδα σήμερα, καθώς το Κεφάλαιο αναδιορθώνεται, επιχειρώντας μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση της εργασίας και μείωση των συνθηκών διαβίωσης, σε ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης μεταξύ των ιδεολογικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών πρακτόρων, εκθέτοντάς τους έτσι σε κρίση.

Θα ήμασταν ασυνεπείς αν δεν αναφέραμε ότι όσο ήταν στα κελιά της Ελληνικής δημοκρατίας μετά την σύλληψή του κοντά στην πόλη των Τρικάλων, που ο Alfredo Bonanno, έγραψε με ήρεμη αγριότητα τις πολλές σελίδες που θα αποτελούσαν το βιβλίο “L’ospite inatteso”, («Ο απροσδόκητος επισκέπτης»). Εκεί ήταν που αποκάλυψε με έντονες, διαπερατικές στροφές τις αναμνήσεις του για μάχες δεκαετίες πριν στην γη που είναι γνωστή ως Παλαιστίνη. Ένας αγώνας ενάντια σε βασανιστές, σφαγές που διαχειρίζονται από γκρίζους ανθρώπους με ωρολογιακή ρουτίνα.

Η άβυσσος της εξουσίας μπορεί να απαρνείται την ευθύνη και ανοίγει το δρόμο προς τους σφαγείς των ηθικών και υλικών διαστάσεων του ανθρώπου, αλλά ίσως όχι για πολύ ακόμα καιρό. Η αναγκαιότητα κοπής της διαδρομής των εκτελεστών μέσα από την διαβόητη ατιμωρησία της εξουσίας είναι μια έννοια που διαπερνά ακριβώς μέσα από την καρδιά της πιο συγκλονιστικής συνεισφοράς του Alfredo Bonanno στον αγώνα για την ελευθερία της ζωής ενάντια σε αυτόν τον κόσμο του θανάτου.

Έχοντας πει όλα αυτά και τα αναμφισβήτητα κενά που αφήνουν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο σύντροφος Alfredo Bonanno άφησε ένα μέρος της επαναστατικής καρδιάς του στην Ελλάδα και δεν είναι και τυχαίο ότι η τελευταία του επιθυμία μετά το θάνατό του ήταν να αφεθούν οι στάχτες του σώματός του στην θάλασσα του Ιονίου Πελάγους, στην Σικελική γενέτειρά του, την Κατάνια.

Αναρχικοί σύντροφοι και αναρχικό εγχείρημα Act for freedom now!

Μετάφραση: Ευλογημένη Η Φλόγα