Tag: εξεγερσιακός αναρχισμός

[:el]Με την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου, οι άνδρες και οι γυναίκες της εξουσίας κατέστησαν οριστικά σαφή τη βούλησή τους να καταδικάσουν τον Αλφρέντο σε θάνατο: στην πραγματικότητα, οι ερμινισμένοι υποτακτικοί εκτέλεσαν υποτακτικά τη βούληση των κυβερνητικών αξιωματούχων και απέρριψαν την αίτηση υποβιβασμού. «Σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω κάποιος μετά από μένα να συνεχίσει τον αγώνα», αυτά ήταν τα λόγια του Alfredo, που διέρρευσαν από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Του το χρωστάμε για το παράδειγμα, την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα να μην λυγίζει στο να εκφράζεται ως επαναστάτης αναρχικός. Το οφείλουμε στους πολλούς επαναστάτες συντρόφους και συντρόφισσες που είναι θαμμένοι στις φυλακές σε κάθε κράτος του κόσμου και δεν σκύβουν το κεφάλι και τιμωρούνται για τη συνέπεια των πράξεων και των πεποιθήσεών τους. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί με ένα συγκεχυμένο, ατελέσφορο, τσαλακωμένο τρόπο, καταφέραμε ως αναρχικό κίνημα να μαζευτούμε γύρω από έναν σύντροφό μας και να εκφράσουμε εκείνο το φάσμα πρακτικών που άνοιξε την αχτίδα της υπενθύμισης ότι η αναρχία δεν είναι ένα ωραίο πολιτισμικό και ηθικό όνειρο αλλά μπορεί να είναι, να ξαναγίνει, η δράση της επίθεσης στο παρόν και στη θέληση των καταπιεσμένων που γίνεται πράξη και λόγος στην αμφισβήτηση των καταπιεστών και των αλαζονικών τους θελήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή νομίζουμε επίσης ότι το οφείλουμε σε κάποιον άλλο: το οφείλουμε στους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς, στους δικαστές που μέσα στην κυνική τους αλλαζονεία χάρηκαν με περιφρονητική και αιματηρή αγαλλίαση στην είδηση ότι ο Αλφρέντο θα πεθάνει. Γι’ αυτούς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε η οργή μας, το μίσος μας, η περιφρόνησή μας να τους γίνει μάθημα ταπεινότητας. Μετατρέψτε το σφίξιμο δοντιών σε ένα άγριο χαμόγελο που δεν έχει καμία σχέση με το συναινετικό χαμόγελο δύο αναρχικών που συναντιούνται. Υψώστε τις τσιριχτές μικρές φωνές σας σε μια ικανοποιημένη χορωδία επειδή νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε έναν επαναστάτη και να μείνετε ατιμώρητοι. Βυθίστε τα χέρια σας φορτωμένα με το αίμα των καταπιεσμένων στα λάφυρα του κοινωνικού πλούτου που τους κλέψατε. Αλλά κρατήστε τα μάτια σας ερμητικά κλειστά για να μην μπορέσω να διακρίνω τη σαπίλα της ψυχής σας. Κρατήστε τα μάτια σας καλά κλειστά γιατί θα δείτε, σε λίγο ίσως, την οργή μας να αυξάνεται. Κρατήστε τα μάτια σας κλειστά γιατί θα φοβηθείτε τον αγώνα μας που θα συνεχιστεί.

[Δημοσιεύθηκε στο “Bezmotivny,” Διεθνιστικό Αναρχικό Δεκαπενθήμερο, Έτος ΙΙΙ, Αριθμός 5, 6 Μαρτίου, 2023 | Αναδημοσιεύθηκε online στο La Nemesi, στο Dark Nights και στο Ευλογημένη Η Φλόγα][:en]Με την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου, οι άνδρες και οι γυναίκες της εξουσίας κατέστησαν οριστικά σαφή τη βούλησή τους να καταδικάσουν τον Αλφρέντο σε θάνατο: στην πραγματικότητα, οι ερμινισμένοι υποτακτικοί εκτέλεσαν υποτακτικά τη βούληση των κυβερνητικών αξιωματούχων και απέρριψαν την αίτηση υποβιβασμού. «Σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω κάποιος μετά από μένα να συνεχίσει τον αγώνα», αυτά ήταν τα λόγια του Alfredo, που διέρρευσαν από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Του το χρωστάμε για το παράδειγμα, την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα να μην λυγίζει στο να εκφράζεται ως επαναστάτης αναρχικός. Το οφείλουμε στους πολλούς επαναστάτες συντρόφους και συντρόφισσες που είναι θαμμένοι στις φυλακές σε κάθε κράτος του κόσμου και δεν σκύβουν το κεφάλι και τιμωρούνται για τη συνέπεια των πράξεων και των πεποιθήσεών τους. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί με ένα συγκεχυμένο, ατελέσφορο, τσαλακωμένο τρόπο, καταφέραμε ως αναρχικό κίνημα να μαζευτούμε γύρω από έναν σύντροφό μας και να εκφράσουμε εκείνο το φάσμα πρακτικών που άνοιξε την αχτίδα της υπενθύμισης ότι η αναρχία δεν είναι ένα ωραίο πολιτισμικό και ηθικό όνειρο αλλά μπορεί να είναι, να ξαναγίνει, η δράση της επίθεσης στο παρόν και στη θέληση των καταπιεσμένων που γίνεται πράξη και λόγος στην αμφισβήτηση των καταπιεστών και των αλαζονικών τους θελήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή νομίζουμε επίσης ότι το οφείλουμε σε κάποιον άλλο: το οφείλουμε στους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς, στους δικαστές που μέσα στην κυνική τους αλλαζονεία χάρηκαν με περιφρονητική και αιματηρή αγαλλίαση στην είδηση ότι ο Αλφρέντο θα πεθάνει. Γι’ αυτούς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε η οργή μας, το μίσος μας, η περιφρόνησή μας να τους γίνει μάθημα ταπεινότητας. Μετατρέψτε το σφίξιμο δονιτών σε ένα άγριο χαμόγελο που δεν έχει καμία σχέση με το συναινετικό χαμόγελο δύο αναρχικών που συναντιούνται. Υψώστε τις τσιριχτές μικρές φωνές σας σε μια ικανοποιημένη χορωδία επειδή νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε έναν επαναστάτη και να μείνετε ατιμώρητοι. Βυθίστε τα χέρια σας φορτωμένα με το αίμα των καταπιεσμένων στα λάφυρα του κοινωνικού πλούτου που τους κλέψατε. Αλλά κρατήστε τα μάτια σας ερμητικά κλειστά για να μην μπορέσω να διακρίνω τη σαπίλα της ψυχής σας. Κρατήστε τα μάτια σας καλά κλειστά γιατί θα δείτε, σε λίγο ίσως, την οργή μας να αυξάνεται. Κρατήστε τα μάτια σας κλειστά γιατί θα φοβηθείτε τον αγώνα μας που θα συνεχιστεί.

[Δημοσιεύθηκε στο “Bezmotivny,” Διεθνιστικό Αναρχικό Δεκαπενθήμερο, Έτος ΙΙΙ, Αριθμός 5, 6 Μαρτίου, 2023 | Αναδημοσιεύθηκε online στο La Nemesi, στο Dark Nights και στο Ευλογημένη Η Φλόγα][:es]Με την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου, οι άνδρες και οι γυναίκες της εξουσίας κατέστησαν οριστικά σαφή τη βούλησή τους να καταδικάσουν τον Αλφρέντο σε θάνατο: στην πραγματικότητα, οι ερμινισμένοι υποτακτικοί εκτέλεσαν υποτακτικά τη βούληση των κυβερνητικών αξιωματούχων και απέρριψαν την αίτηση υποβιβασμού. «Σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω κάποιος μετά από μένα να συνεχίσει τον αγώνα», αυτά ήταν τα λόγια του Alfredo, που διέρρευσαν από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Του το χρωστάμε για το παράδειγμα, την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα να μην λυγίζει στο να εκφράζεται ως επαναστάτης αναρχικός. Το οφείλουμε στους πολλούς επαναστάτες συντρόφους και συντρόφισσες που είναι θαμμένοι στις φυλακές σε κάθε κράτος του κόσμου και δεν σκύβουν το κεφάλι και τιμωρούνται για τη συνέπεια των πράξεων και των πεποιθήσεών τους. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί με ένα συγκεχυμένο, ατελέσφορο, τσαλακωμένο τρόπο, καταφέραμε ως αναρχικό κίνημα να μαζευτούμε γύρω από έναν σύντροφό μας και να εκφράσουμε εκείνο το φάσμα πρακτικών που άνοιξε την αχτίδα της υπενθύμισης ότι η αναρχία δεν είναι ένα ωραίο πολιτισμικό και ηθικό όνειρο αλλά μπορεί να είναι, να ξαναγίνει, η δράση της επίθεσης στο παρόν και στη θέληση των καταπιεσμένων που γίνεται πράξη και λόγος στην αμφισβήτηση των καταπιεστών και των αλαζονικών τους θελήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή νομίζουμε επίσης ότι το οφείλουμε σε κάποιον άλλο: το οφείλουμε στους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς, στους δικαστές που μέσα στην κυνική τους αλλαζονεία χάρηκαν με περιφρονητική και αιματηρή αγαλλίαση στην είδηση ότι ο Αλφρέντο θα πεθάνει. Γι’ αυτούς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε η οργή μας, το μίσος μας, η περιφρόνησή μας να τους γίνει μάθημα ταπεινότητας. Μετατρέψτε το σφίξιμο δονιτών σε ένα άγριο χαμόγελο που δεν έχει καμία σχέση με το συναινετικό χαμόγελο δύο αναρχικών που συναντιούνται. Υψώστε τις τσιριχτές μικρές φωνές σας σε μια ικανοποιημένη χορωδία επειδή νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε έναν επαναστάτη και να μείνετε ατιμώρητοι. Βυθίστε τα χέρια σας φορτωμένα με το αίμα των καταπιεσμένων στα λάφυρα του κοινωνικού πλούτου που τους κλέψατε. Αλλά κρατήστε τα μάτια σας ερμητικά κλειστά για να μην μπορέσω να διακρίνω τη σαπίλα της ψυχής σας. Κρατήστε τα μάτια σας καλά κλειστά γιατί θα δείτε, σε λίγο ίσως, την οργή μας να αυξάνεται. Κρατήστε τα μάτια σας κλειστά γιατί θα φοβηθείτε τον αγώνα μας που θα συνεχιστεί.

[Δημοσιεύθηκε στο “Bezmotivny,” Διεθνιστικό Αναρχικό Δεκαπενθήμερο, Έτος ΙΙΙ, Αριθμός 5, 6 Μαρτίου, 2023 | Αναδημοσιεύθηκε online στο La Nemesi, στο Dark Nights και στο Ευλογημένη Η Φλόγα][:fr]Με την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου, οι άνδρες και οι γυναίκες της εξουσίας κατέστησαν οριστικά σαφή τη βούλησή τους να καταδικάσουν τον Αλφρέντο σε θάνατο: στην πραγματικότητα, οι ερμινισμένοι υποτακτικοί εκτέλεσαν υποτακτικά τη βούληση των κυβερνητικών αξιωματούχων και απέρριψαν την αίτηση υποβιβασμού. «Σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω κάποιος μετά από μένα να συνεχίσει τον αγώνα», αυτά ήταν τα λόγια του Alfredo, που διέρρευσαν από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Του το χρωστάμε για το παράδειγμα, την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα να μην λυγίζει στο να εκφράζεται ως επαναστάτης αναρχικός. Το οφείλουμε στους πολλούς επαναστάτες συντρόφους και συντρόφισσες που είναι θαμμένοι στις φυλακές σε κάθε κράτος του κόσμου και δεν σκύβουν το κεφάλι και τιμωρούνται για τη συνέπεια των πράξεων και των πεποιθήσεών τους. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί με ένα συγκεχυμένο, ατελέσφορο, τσαλακωμένο τρόπο, καταφέραμε ως αναρχικό κίνημα να μαζευτούμε γύρω από έναν σύντροφό μας και να εκφράσουμε εκείνο το φάσμα πρακτικών που άνοιξε την αχτίδα της υπενθύμισης ότι η αναρχία δεν είναι ένα ωραίο πολιτισμικό και ηθικό όνειρο αλλά μπορεί να είναι, να ξαναγίνει, η δράση της επίθεσης στο παρόν και στη θέληση των καταπιεσμένων που γίνεται πράξη και λόγος στην αμφισβήτηση των καταπιεστών και των αλαζονικών τους θελήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή νομίζουμε επίσης ότι το οφείλουμε σε κάποιον άλλο: το οφείλουμε στους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς, στους δικαστές που μέσα στην κυνική τους αλλαζονεία χάρηκαν με περιφρονητική και αιματηρή αγαλλίαση στην είδηση ότι ο Αλφρέντο θα πεθάνει. Γι’ αυτούς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε η οργή μας, το μίσος μας, η περιφρόνησή μας να τους γίνει μάθημα ταπεινότητας. Μετατρέψτε το σφίξιμο δονιτών σε ένα άγριο χαμόγελο που δεν έχει καμία σχέση με το συναινετικό χαμόγελο δύο αναρχικών που συναντιούνται. Υψώστε τις τσιριχτές μικρές φωνές σας σε μια ικανοποιημένη χορωδία επειδή νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε έναν επαναστάτη και να μείνετε ατιμώρητοι. Βυθίστε τα χέρια σας φορτωμένα με το αίμα των καταπιεσμένων στα λάφυρα του κοινωνικού πλούτου που τους κλέψατε. Αλλά κρατήστε τα μάτια σας ερμητικά κλειστά για να μην μπορέσω να διακρίνω τη σαπίλα της ψυχής σας. Κρατήστε τα μάτια σας καλά κλειστά γιατί θα δείτε, σε λίγο ίσως, την οργή μας να αυξάνεται. Κρατήστε τα μάτια σας κλειστά γιατί θα φοβηθείτε τον αγώνα μας που θα συνεχιστεί.

[Δημοσιεύθηκε στο “Bezmotivny,” Διεθνιστικό Αναρχικό Δεκαπενθήμερο, Έτος ΙΙΙ, Αριθμός 5, 6 Μαρτίου, 2023 | Αναδημοσιεύθηκε online στο La Nemesi, στο Dark Nights και στο Ευλογημένη Η Φλόγα][:de]Με την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου, οι άνδρες και οι γυναίκες της εξουσίας κατέστησαν οριστικά σαφή τη βούλησή τους να καταδικάσουν τον Αλφρέντο σε θάνατο: στην πραγματικότητα, οι ερμινισμένοι υποτακτικοί εκτέλεσαν υποτακτικά τη βούληση των κυβερνητικών αξιωματούχων και απέρριψαν την αίτηση υποβιβασμού. «Σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω κάποιος μετά από μένα να συνεχίσει τον αγώνα», αυτά ήταν τα λόγια του Alfredo, που διέρρευσαν από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Του το χρωστάμε για το παράδειγμα, την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα να μην λυγίζει στο να εκφράζεται ως επαναστάτης αναρχικός. Το οφείλουμε στους πολλούς επαναστάτες συντρόφους και συντρόφισσες που είναι θαμμένοι στις φυλακές σε κάθε κράτος του κόσμου και δεν σκύβουν το κεφάλι και τιμωρούνται για τη συνέπεια των πράξεων και των πεποιθήσεών τους. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί με ένα συγκεχυμένο, ατελέσφορο, τσαλακωμένο τρόπο, καταφέραμε ως αναρχικό κίνημα να μαζευτούμε γύρω από έναν σύντροφό μας και να εκφράσουμε εκείνο το φάσμα πρακτικών που άνοιξε την αχτίδα της υπενθύμισης ότι η αναρχία δεν είναι ένα ωραίο πολιτισμικό και ηθικό όνειρο αλλά μπορεί να είναι, να ξαναγίνει, η δράση της επίθεσης στο παρόν και στη θέληση των καταπιεσμένων που γίνεται πράξη και λόγος στην αμφισβήτηση των καταπιεστών και των αλαζονικών τους θελήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή νομίζουμε επίσης ότι το οφείλουμε σε κάποιον άλλο: το οφείλουμε στους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς, στους δικαστές που μέσα στην κυνική τους αλλαζονεία χάρηκαν με περιφρονητική και αιματηρή αγαλλίαση στην είδηση ότι ο Αλφρέντο θα πεθάνει. Γι’ αυτούς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε η οργή μας, το μίσος μας, η περιφρόνησή μας να τους γίνει μάθημα ταπεινότητας. Μετατρέψτε το σφίξιμο δονιτών σε ένα άγριο χαμόγελο που δεν έχει καμία σχέση με το συναινετικό χαμόγελο δύο αναρχικών που συναντιούνται. Υψώστε τις τσιριχτές μικρές φωνές σας σε μια ικανοποιημένη χορωδία επειδή νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε έναν επαναστάτη και να μείνετε ατιμώρητοι. Βυθίστε τα χέρια σας φορτωμένα με το αίμα των καταπιεσμένων στα λάφυρα του κοινωνικού πλούτου που τους κλέψατε. Αλλά κρατήστε τα μάτια σας ερμητικά κλειστά για να μην μπορέσω να διακρίνω τη σαπίλα της ψυχής σας. Κρατήστε τα μάτια σας καλά κλειστά γιατί θα δείτε, σε λίγο ίσως, την οργή μας να αυξάνεται. Κρατήστε τα μάτια σας κλειστά γιατί θα φοβηθείτε τον αγώνα μας που θα συνεχιστεί.

[Δημοσιεύθηκε στο “Bezmotivny,” Διεθνιστικό Αναρχικό Δεκαπενθήμερο, Έτος ΙΙΙ, Αριθμός 5, 6 Μαρτίου, 2023 | Αναδημοσιεύθηκε online στο La Nemesi, στο Dark Nights και στο Ευλογημένη Η Φλόγα][:it]Με την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου, οι άνδρες και οι γυναίκες της εξουσίας κατέστησαν οριστικά σαφή τη βούλησή τους να καταδικάσουν τον Αλφρέντο σε θάνατο: στην πραγματικότητα, οι ερμινισμένοι υποτακτικοί εκτέλεσαν υποτακτικά τη βούληση των κυβερνητικών αξιωματούχων και απέρριψαν την αίτηση υποβιβασμού. «Σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω κάποιος μετά από μένα να συνεχίσει τον αγώνα», αυτά ήταν τα λόγια του Alfredo, που διέρρευσαν από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Του το χρωστάμε για το παράδειγμα, την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα να μην λυγίζει στο να εκφράζεται ως επαναστάτης αναρχικός. Το οφείλουμε στους πολλούς επαναστάτες συντρόφους και συντρόφισσες που είναι θαμμένοι στις φυλακές σε κάθε κράτος του κόσμου και δεν σκύβουν το κεφάλι και τιμωρούνται για τη συνέπεια των πράξεων και των πεποιθήσεών τους. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας γιατί με ένα συγκεχυμένο, ατελέσφορο, τσαλακωμένο τρόπο, καταφέραμε ως αναρχικό κίνημα να μαζευτούμε γύρω από έναν σύντροφό μας και να εκφράσουμε εκείνο το φάσμα πρακτικών που άνοιξε την αχτίδα της υπενθύμισης ότι η αναρχία δεν είναι ένα ωραίο πολιτισμικό και ηθικό όνειρο αλλά μπορεί να είναι, να ξαναγίνει, η δράση της επίθεσης στο παρόν και στη θέληση των καταπιεσμένων που γίνεται πράξη και λόγος στην αμφισβήτηση των καταπιεστών και των αλαζονικών τους θελήσεων. Αλλά αυτή τη στιγμή νομίζουμε επίσης ότι το οφείλουμε σε κάποιον άλλο: το οφείλουμε στους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς, στους δικαστές που μέσα στην κυνική τους αλλαζονεία χάρηκαν με περιφρονητική και αιματηρή αγαλλίαση στην είδηση ότι ο Αλφρέντο θα πεθάνει. Γι’ αυτούς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε η οργή μας, το μίσος μας, η περιφρόνησή μας να τους γίνει μάθημα ταπεινότητας. Μετατρέψτε το σφίξιμο δονιτών σε ένα άγριο χαμόγελο που δεν έχει καμία σχέση με το συναινετικό χαμόγελο δύο αναρχικών που συναντιούνται. Υψώστε τις τσιριχτές μικρές φωνές σας σε μια ικανοποιημένη χορωδία επειδή νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε έναν επαναστάτη και να μείνετε ατιμώρητοι. Βυθίστε τα χέρια σας φορτωμένα με το αίμα των καταπιεσμένων στα λάφυρα του κοινωνικού πλούτου που τους κλέψατε. Αλλά κρατήστε τα μάτια σας ερμητικά κλειστά για να μην μπορέσω να διακρίνω τη σαπίλα της ψυχής σας. Κρατήστε τα μάτια σας καλά κλειστά γιατί θα δείτε, σε λίγο ίσως, την οργή μας να αυξάνεται. Κρατήστε τα μάτια σας κλειστά γιατί θα φοβηθείτε τον αγώνα μας που θα συνεχιστεί.

[Δημοσιεύθηκε στο “Bezmotivny,” Διεθνιστικό Αναρχικό Δεκαπενθήμερο, Έτος ΙΙΙ, Αριθμός 5, 6 Μαρτίου, 2023 | Αναδημοσιεύθηκε online στο La Nemesi, στο Dark Nights και στο Ευλογημένη Η Φλόγα][:]