Η ειρηνική και «νόμιμη» διαμαρτυρία στη Ρωσία έχει καταπνιγεί. Επιπλέον, είναι πλέον αδύνατη επί της αρχής: μέσα σε λίγες ημέρες, το κράτος υιοθέτησε ένα πακέτο νόμων που καθιστούν παράνομη ακόμη και την κραυγή «Όχι στον πόλεμο!». Και οι φιλελεύθεροι ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα μοιράζουν ήδη οδηγίες: μην φωνάζετε και μην γράφετε «Όχι στον Πόλεμο!», ενώ οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι κάνουν τον Όργουελ να γυρίζει στο φέρετρό του, παράγοντας στα σοβαρά ιστορίες ότι το σύνθημα «Όχι στον Πόλεμο» προέρχεται από ναζιστικά φυλλάδια.
Είναι προφανές σε όποιον/α παρακολουθεί την πολιτική και έχει μελετήσει την ιστορία των κινημάτων διαμαρτυρίας ότι οι διαμαρτυρίες σε φασιστικές (ή που φιλοδοξούν να γίνουν τέτοιες) δικτατορίες, χωρίς να παίρνουν ριζοσπαστικές και επιθετικές μορφές, θα καταστέλλονται. Εξάλλου, πώς μπορούν να νικήσουν άνθρωποι που τρέχουν να ξεφύγουν από τα ΜΑΤ;
Γνωρίζουμε ότι αναρχικοί και αντιφασίστες συμμετείχαν σε αυτές τις διαμαρτυρίες σε πολλές πόλεις τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Και συμμετείχαν με μεγάλη επιτυχία.
Αλλά τώρα δεν έχει νόημα για τους ΑΝΑΡΧΙΣΤΕΣ να συμμετέχουν σε συγκεντρωτικές «διαμαρτυρίες», τελετουργικά περίπτερα στις κεντρικές πλατείες, τα οποία η Ομάδα Ναβάλνι και άλλα φιλελεύθερα σχέδια θα ανακοινώνουν για κάποιο χρονικό διάστημα, γιατί θα σας πετάξουν σε ένα αστυνομικό φορτηγάκι πιο γρήγορα από ό,τι προλαβαίνετε να κάνετε οτιδήποτε. Τουλάχιστον, δεν θα έχει νόημα μέχρι ο δρόμος να μπει σε μια νέα φάση – όταν ο κόσμος θα είναι έτοιμος για μια ενεργή αντιπαράθεση, όταν οι φωνές ντροπής θα αντικατασταθούν από καταιγισμούς μπουκαλιών στα σκουπίδια. Και τότε θα έρθει η ώρα να εμπλακούμε και να ενωθούμε με ανθρώπους που είναι έτοιμοι να δράσουν. Αλλά το να προσπαθείς να ξεσηκώσεις ανθρώπους που απαντούν χαρακτηρίζοντάς σε προβοκάτορα και φωνάζοντας «είμαστε υπέρ της ειρήνης» για δυναμική δράση είναι και αυτοκτονικό και σπατάλη ανθρώπινων πόρων, οι οποίοι, δυστυχώς, είναι ήδη λιγοστοί.
Άμεση δράση
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχουν απομείνει πολλές τακτικές που μπορούν κατ’ αρχήν να χρησιμοποιηθούν. Για παράδειγμα, αν επιστρέψουμε στο θέμα των συλλαλητηρίων και της παρόμοιας αγωνιστικής δράσης, οι αναρχικοί μπορούν, σε συνεργασία με άλλες πρωτοβουλίες, να διοργανώσουν αντί για ένα συλλαλητήριο – που είναι εύκολο να καλυφθεί – πολλά, σε διαφορετικά σημεία της πόλης, που θα ρέουν σαν νερό από τους τιμωρούς και θα διανέμουν στην πορεία υλικά αγωνιστικής δράσης.
Ωστόσο, θέλουμε να μιλήσουμε για μια άλλη τακτική – την άμεση δράση.
Η πυρπόληση του γραφείου στρατολόγησης είναι καλή ιδέα. Αλλά δεν είναι αρκετό. Πιο συγκεκριμένα, το να βάλεις φωτιά στο στρατολογικό γραφείο αφηρημένα (στο πνεύμα της ρίψης μολότοφ στον τσιμεντένιο τοίχο) δεν αρκεί για να διακινδυνεύσεις την ελευθερία του επαναστάτη.
Δεν είμαστε αρκετοί. Έτσι, κάθε δράση μας πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική. Αν είστε διατεθειμένοι να βάλετε φωτιά στο στρατολογικό γραφείο, κάντε το με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα (συντελεστής απόδοσης). Ξοδέψτε ένα μήνα για να προετοιμαστείτε, αλλά κάντε το καλά.
Η αποτελεσματικότητα μιας δράσης μπορεί να εξεταστεί σε τρεις κλίμακες: η υλική ζημία στο κράτος, το αποτέλεσμα της πληροφόρησης και η διατήρηση της αποτελεσματικότητας του αντάρτικου μετά από αυτή.
Και είναι απαραίτητο να προσπαθήσουμε να μεγιστοποιήσουμε την αποτελεσματικότητα και στις τρεις κλίμακες και να θυσιάσουμε κάποιες (ιδίως την τελευταία) μόνο υπέρ μιας τεράστιας υπεροχής στις άλλες.
Ας ξεκινήσουμε με το τελευταίο. Δεν είναι η εφάπαξ ζημιά από τη δράση που μας ενδιαφέρει. Η αυτοκρατορική επιθετικότητα δεν θα σταματήσει σε ένα, ακόμη και αν αυτό καεί ολοσχερώς. Αυτό που έχει σημασία είναι η αθροιστική ζημιά που θα έχει καταφέρει να κάνει ο αντάρτης (ή οι οπαδοί του, αν η δράση του «ανάβει» τις ψυχές των ανθρώπων) πριν συλληφθεί. Αυτό οδηγεί στη σημασία των μέτρων συνωμοσίας που έχουν ήδη αναφερθεί αρκετές φορές (δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες εδώ, καθώς δεν γράφουμε εγχειρίδιο, αλλά συζητάμε μια γενική ιδέα). Απαιτείται επίσης η εξεύρεση μιας ισορροπίας μεταξύ του μεγέθους της ομάδας δράσης (που αυξάνει τη ζημία που προκαλείται και παρέχει επίσης καλύτερη ασφάλεια για το γεγονός) και των κινδύνων διαρροής πληροφοριών, που απαιτεί να γνωρίζουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άνθρωποι για τη δράση.
Όσον αφορά την υλική ζημία του κράτους και το πληροφοριακό αποτέλεσμα, η δράση του εμπρηστή του Λουχοβίτσκ [1] μπορεί να θεωρηθεί ως παράδειγμα. Ο στόχος του ήταν να αρχειοθετήσει τα αρχεία των κληρωτών, κάτι που είναι σαφώς μια σημαντική ζημία για το κράτος (και εφικτή ακόμη και για έναν μοναχικό τύπο). Για λόγους δημοσιότητας, βιντεοσκόπησε την πράξη του και έκανε έκκληση.
Αν θέλετε να κάνετε υλική ζημιά στο σύστημα, σκεφτείτε προσεκτικά πώς μπορείτε να το κάνετε, ποια μέσα πρέπει να χρησιμοποιηθούν, ποιο είναι το καλύτερο σημείο για να χτυπήσετε. Γνωρίζουμε αρκετές περιπτώσεις όπου οι βόμβες μολότοφ που ρίχτηκαν από αντάρτες δεν έπιασαν ποτέ φωτιά και όπου δεν προκλήθηκε πραγματικά καμία υλική ζημιά. Επίσης, εξετάστε όχι μόνο το αποτέλεσμα και την περιστροφή της ενέργειας (όπως η ρίψη κοκτέιλ μολότοφ), αλλά και την αποτελεσματικότητά της – είναι συχνά πιο αποτελεσματικό να χρησιμοποιήσετε καύσιμα μέσω ενός σπασμένου παραθύρου, για παράδειγμα, παρά να ρίξετε βλήματα.
Επομένως, πριν σχεδιάσετε μια δράση, φροντίστε να μελετήσετε το υλικό σχετικά με τα διάφορα μέσα πολέμου και να επιλέξετε αυτά που έχετε στη διάθεσή σας. Για παράδειγμα, μπορούμε να σας προτείνουμε άρθρα σχετικά με τα εμπρηστικά μείγματα και τα εκρηκτικά στην ιστοσελίδα του BA [Anarchist Fighter] 😉 (οδηγίες για το πώς να αποκτήσετε πρόσβαση σε ιστοσελίδες .onion υπάρχουν στο mirror).
Στην εποχή της πληροφορίας, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα χωρίς καλή κάλυψη της δράσης. Φτιάξτε ένα σύντομο (!!! αυτό είναι σημαντικό, καθώς τα μακροσκελή μανιφέστα είναι δύσκολο να κατανοηθούν και να διαβαστούν, και η κλίμακα του κειμένου πρέπει να σχετίζεται με την κλίμακα της δράσης, διαφορετικά μπορεί να καταλήξει γελοίο) αλλά κατανοητό μήνυμα, γιατί επιτίθεστε στη συγκεκριμένη τοποθεσία και τι αποτέλεσμα περιμένετε. Σκεφτείτε πού μπορείτε να στείλετε με ασφάλεια αυτό το μήνυμα δράσης.
Προς το παρόν, ο εξεγερτισμός είναι κυρίως ένα θέμα για τις αναρχικές υπόγειες ομάδες – οι υπόλοιποι από εμάς το απορρίπτουμε ως προβοκάτσια. Έτσι, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε τα μεγαλύτερα αναρχικά κανάλια που υποστηρίζουν μια τέτοια δράση, και να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να τους στείλουμε υλικό για να το διανείμουν.
Αλλά μπορείτε επίσης να προσπαθήσετε να το στείλετε όχι μόνο σε αναρχικές πηγές, αλλά και σε ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης – η κατάσταση αλλάζει, πράγμα που σημαίνει ότι ίσως κάποια από αυτά αναφέρουν και τη δράση σας. Ειδικά αν υποστηρίζεται από ένα υποστηρικτικό βίντεο. Πολλές εκδόσεις έχουν πλέον παρουσία στο TOR, γεγονός που διευκολύνει την αποστολή ιστοριών σε αυτές. Δώστε προσοχή σε εκείνα τα μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν πλέον από το εξωτερικό – έχουν λιγότερη εσωτερική αυτολογοκρισία. Θα ήταν καλό αν κάποιος σύντροφος μπορούσε να μεταφράσει τη διεύθυνση στα αγγλικά για να καλύψει τη δράση στο εξωτερικό.
Ένα απλουστευμένο σχήμα φαίνεται να είναι το εξής. Μια βόμβα μολότοφ σε ένα αστυνομικό τμήμα που κανείς δεν ανακάλυψε και δεν προκάλεσε καμία απτή ζημιά είναι μηδενικός ή αρνητικός, στην περίπτωση που πάτε φυλακή, δείκτης KPI. Από την άλλη πλευρά, η καταστροφή ακριβού εξοπλισμού, σημαντικών εγγράφων ή μια ενέργεια που αποσταθεροποιεί το έργο των αρχών είναι ένας θετικός συντελεστής αποδοτικότητας που αυξάνεται πολλαπλάσια στην περίπτωση της επιδέξιας κάλυψης από τα μέσα ενημέρωσης.
Ας θυμηθούμε για άλλη μια φορά τον εμπρηστή στο Λουκοβίτσι. Καλή η καταστροφή των αρχείων, αλλά το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι αντιλήφθηκαν την πράξη αυξάνει πολλαπλάσια τον δείκτη KPI. (Το γιατί είναι σημαντικό να δημοσιοποιούνται οι πράξεις θα πρέπει μάλλον να γραφτεί ξεχωριστά).
Τούτου λεχθέντος, βέβαια, εκτός από την άμεση δράση, ακόμη και σε τέτοιες στιγμές οι επαναστάτες πρέπει να κάνουν και άλλα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αγκιτάρουν και να εμπλέξουν τις μάζες. Γιατί εκτός από την αποδυνάμωση του κράτους (για την οποία προορίζονται οι στοχευμένες επιθέσεις), πρέπει να υπάρξει και μια πρωτοβουλία στην κοινωνία που θα αναλάβει την ατζέντα και θα αναδιαρθρώσει τον κόσμο στη βάση της ελευθερίας και της αυτοκυριαρχίας.
Ωστόσο, αξίζει να ληφθεί υπόψη ότι η αναταραχή μπορεί πλέον να τιμωρηθεί αρκετά αυστηρά. Αξίζει να θυμηθούμε τις απειλές που διατύπωσε ο διαβόητος μπάσταρδος του ЦПЭ [Κέντρο για την Καταπολέμηση του Εξτρεμισμού], Okopny, για να εκφοβίσει έναν άνδρα που μοίραζε αντιπολεμικά αυτοκόλλητα. Είναι καιρός λοιπόν να αφήσουμε στην άκρη την ιδέα ότι «δεν κάνω τίποτα παράνομο, δεν κινδυνεύω». Και ό,τι κι αν κάνετε, δώστε προσοχή στην ασφάλειά σας και να είστε προετοιμασμένοι για συναντήσεις με κρατικούς πράκτορες.
Μετάφραση ΔΟ ΕΗΦ
Конец мирного протеста
Мирный и «законный» протест в России подавлен. Более того, он теперь невозможен в принципе: государство в считанные дни приняло пакет законов, благодаря которым даже выкрик «Нет войне!» считается противоправным. И либеральные правозащитники уже раздают инструкции: не кричите и не пишите «Нет войне!», а провластные журналисты заставлют вертеться Оруэлла в гробу, всерьез выдавая сюжеты, что лозунг “Нет войне!” пришел из нацистских листовок.
Всем, кто не понаслышке следит за политикой и изучает историю протестных движений, очевидно, что протест в условиях фашистских (или стремящися стать такими) диктатур, не приобретая радикальные и наступательные формы, будет подавлен. Ведь как могут победить люди, которые бегают от ОМОНа?
Мы знаем, что анархисты и антифашисты в первые дни войны во многих городах участвовали в этих протестах. И участвовали достаточно успешно.
Однако теперь выходить на централизованные «акции протеста», ритуальные стояния на главных площадях, которые какое-то время ещё будет объявлять «Команда Навального» и другие либеральные проекты, ДЛЯ АНАРХИСТОВ не имеет смысла: вас погрузят в автозак быстрее, чем вы
успеете что-либо сделать. Как минимум, это не будет иметь смысла, пока улица не перейдет в новую фазу – когда люди станут готовы на активное противостояние, когда крики позор сменятся шквалами бутылок в мусоров. И вот тогда настанет время влиться и объединиться с людьми, готовыми действовать. Но пытаться поднять на силовое действие людей, которые в ответ клеймят тебя провокатором и кричат “мы за мир” – и самоубийство, и напрасная растрата человеческого ресурса, которого, увы, и так немного.
Прямое действие
В этих условиях остаётся не так много тактик, которые в принципе могут быть использованы. Например, если возвращаться к теме митингов и подобной агитации, анархисты могут, объединяясь с другими инициативами, проводить вместо одного митинга, который легко накрыть – множество, в разных частях города, утекая как вода от карателей, и попутно распространяя агитационные материалы.
Однако мы хотим поговорить о другой тактике – прямом действии.
Поджечь военкомат – хорошо. Но недостаточно. Точнее, абстрактного поджога военкомата (в духе кинули КМ в бетонную стену) недостаточно, чтобы рисковать свободой революционеру.
Нас мало. Поэтому каждое наше действие должно быть максимально эффективным. Если вы готовы поджечь военкомат, сделайте это с максимальным КПД (коэффициентом полезного действия). Потратьте месяц на
подготовку, но сделайте хорошо.
Эффективность акции можно рассматривать по трем шкалам: материального ущерба государству, информационного эффекта, а также сохранения боеспособности партизан после нее.
И необходимо стремиться максимизировать эффективность по всем трем шкалам, и жертвовать какой-то (в особенности, последней) – только в пользу огромного перевеса по оставшимся.
Начнем с последней. Нам важен не разовый ущерб от акции. От одного, даже сожженного до тла военкомата, имперская агрессия не остановится. Важен суммарный ущерб, который партизан (или его последователи, если его акция “воспламенит” души людей) успеет нанести до того, как будет арестован. Отсюда – важность мер конспирации, о которых уже говорено неоднократно (тут не будем углубляться, поскольку пишем не инструкцию, но обсуждаем общую концепцию). Также, из этого следует требование поиска баланса между численностью действующей группы (что повышает наносимый ущерб, а также позволяет лучше обеспечить безопасность при проведении мероприятия), и рисками утечки информации, для чего об акции должно знать как можно меньше людей.
По параметрам материального ущерба государству и информационного эффекта в качестве примера можно рассмотреть акцию луховицкого поджигателя. Его целью был архив дел призывников, что является явно значительным ущербом для государства (причем, достижимым даже для одиночки). Для информационного освещения он снял акцию на видео и сделал обращение.
Если вы хотите нанести материальный ущерб системе, хорошо подумайте, как это можете сделать, какие средства следует применить, в какую точку лучше бить. Мы знаем не мало случаев, когда от коктейлей Молотова, брошенных инсургентами, ничего не загоралось и материальный ущерб фактически не наносился. Кроме того, оценивайте не только эффектность и раскрученность действа (как, например, метания бутылок с зажигательной смесью), но и его эффективность – зачастую выгоднее использовать не метаемые снаряды, а заливку горючего через разбитое окно, например.
Поэтому перед тем, как планировать акцию, обязательно изучите материалы про различные боевые средства, и выберите доступные вам. Например, можем порекомендовать материалы по теме: Как сделать коктейль Молотова, взрывчатка: ТА, ГМТД, детонаторы или статьи на сайте Бойца Анархиста про зажигательные смеси и ВВ.
В информационную эпоху никуда без хорошего информационного освещения акции. Сделайте небольшое (!!! это важно, поскольку многословные манифесты сложны к пониманию и прочтению, кроме того, масштаб текста должен соотноситься с масштабом действа, иначе может получиться смешно), но понятное любому обращение, почему атакуете именно этот объект и какого эффекта ожидаете. Подумайте, куда вы сможете безопасно отправить это обращение с сообщением об акции.
На текущий момент инсуррекционализм является темой, в основном, анархических подпольных групп – остальные открещиваются от него, как от провокации. Поэтому, в первую очередь стоит найти самые крупные анархо-каналы, кто поддерживает подобное действо, и выяснить, как лучше синуть им материалы для распространения.
Но также можно попытаться разослать его не только на анархистские ресурсы, но и независимым СМИ – коньюнктура меняется, а значит, возможно, кто-то из них тоже упомянет вашу акцию. Особенно, если она будет подкреплена подтверждающим видео. Сейчас многие издания имеют представительство в ТГ, что облегчает передачу им материалов. Обратите внимание на те СМИ, которые сейчас работают из-за рубежа – у них меньше внутренней самоцензуры. Хорошо, если кто-то из товарищей переведёт обращение на английский язык для освещения акции за рубежом.
Упрощённая схема представляется нам такой. Коктейль Молотова в отдел полиции, о котором никто не узнал и который не нанёс никакого ощутимого ущерба – это нулевой или отрицательный, в случае вашей посадки, КПД. А вот уничтожение дорогостоящей техники, важных документов или действие, дестабилизирующее работу органов – это положительный КПД, который возрастает в разы при умелом освещении на медиаресурсах.
Вспомним ещё раз луховицкого поджигателя. Уничтоженный архив – это хорошо, но то, что об этом акте узнали тысячи людей, увеличивает КПД в разы. (О том, почему важно освещать акции, наверное, надо написать отдельно.)
При этом, конечно, помимо прямого действия, даже в такое время революционерам надо заниматься и другими вещами. В первую очередь агитацией, вовлечением в процесс широких масс. Ведь помимо ослабления государства (на что и служат точечные атаки), еще и должна появиться инициатива в обществе, которая перехватит повестку, и перестроит мир на основах свободы и самоуправления.
Однако стоит иметь в виду, что сейчас за агитацию могут карать достаточно жёстко. Стоит вспомнить угрозы известного ублюдка из ЦПЭ Окопного, которыми он запугивал человека, распространявшего антивоенные стикеры. Поэтому пора отбросить мысль “я же ничего незаконного не делаю, мне ничего не грозит”. И чем бы вы не занимались, уделять внимание собственной безопасности и быть готовы к встречам с агентами государства.
—————-
Peaceful and “legal” protest in Russia has been suppressed. Moreover, it is now impossible in principle: in a matter of days, the state has adopted a package of laws which make even shouting “No to War!” illegal. And liberal human rights activists are already handing out instructions: don’t shout and write “No to War!”, while pro-government journalists are making Orwell spin in his coffin by seriously producing stories that the slogan “No to War” came from Nazi leaflets.
It is obvious to anyone who follows politics and has studied the history of protest movements that protests in fascist (or aspiring to become such) dictatorships, without taking radical and offensive forms, will be suppressed. After all, how can people who run from the riot police win?
We know that anarchists and anti-fascists took part in these protests in many cities in the early days of the war. And they participated quite successfully.
But now it makes no sense for ANARCHISTS to take part in centralized “protests”, ritual stands in the main squares, which the Navalny Team and other liberal projects will be announcing for some time, because you will be thrown into a police van faster than you can have time to do anything. At the very least, it won’t make sense until the street has entered a new phase – when people are ready for an active confrontation, when the shouts of shame will be replaced by flurries of bottles at the trash. And then it will be time to get involved and unite with people who are ready to act. But trying to raise people who respond by branding you a provocateur and shouting “we are for peace” for forceful action is both suicidal and a waste of human resources, which, alas, are already scarce.
Direct Action
Under these conditions there are not many tactics left that can in principle be used. For example, if we return to the subject of rallies and similar agitation, anarchists can, in association with other initiatives, hold instead of one rally – which is easy to cover – many, in different parts of the city, flowing like water from the punishers, and distributing agitation materials in the process.
However, we want to talk about another tactic – direct action.
Setting fire to the military recruitment office is good. But not enough. More precisely, setting fire to the military enlistment office in the abstract (in the spirit of throwing a Molotov cocktail against the concrete wall) is not enough to risk the freedom of the revolutionary.
There aren’t enough of us. So every action we take must be as effective as possible. If you are prepared to set fire to the military recruitment office, do it with maximum efficiency (coefficient of performance). Spend a month to prepare, but do it well.
The effectiveness of an action can be considered on three scales: material damage to the state, the information effect, and the maintenance of guerrilla combat efficiency after it.
And it is necessary to strive to maximise effectiveness on all three scales, and to sacrifice some (particularly the last) only in favour of a huge preponderance on the others.
Let’s start with the last one. It’s not the one-off damage from the action that matters to us. Imperial aggression will not stop at one, even if it is burned to the ground. What matters is the cumulative damage that the guerrilla (or their followers, if their action “ignites” people’s souls) will have managed to do before being arrested. This leads to the importance of the conspiracy measures which have already been mentioned a number of times (we will not go into details here, as we are not writing a manual, but are discussing a general concept). It also requires finding a balance between the size of the group in action (which increases the damage caused and also provides better security for the event) and the risks of information leakage, which requires that as few people as possible know about the action.
In terms of material damage to the state and informational effect, the action of the Lukhovitsk arsonist [1] can be considered as an example. His goal was to archive the files of conscripts, which is clearly a significant damage to the state (and achievable even for a loner). For publicity purposes, he videotaped the action and made an appeal.
If you want to do material damage to the system, think carefully about how you can do it, what means should be used, what is the best point to hit. We know of several cases where Molotov cocktails thrown by insurgents have never caught fire, and where no material damage has actually occurred. Also, consider not only the effect and spin of the action (like throwing Molotov cocktails), but its effectiveness – it’s often more effective to use fuel through a broken window, for example, rather than throwing projectiles.
Therefore, before planning an action, be sure to study the materials about the different means of warfare and choose the ones available to you. For example, we can recommend articles about incendiary mixtures and explosives on the BA [Anarchist Fighter] website ;-)(instructions on how to access .onion sites are on the mirror).
In the information age, you can’t do anything without good coverage of the action. Make a short (!!! this is important, as verbose manifestos are difficult to understand and read, and the scale of the text needs to relate to the scale of the action, otherwise it can get ridiculous) but understandable message, why you are attacking this particular site and what effect you expect. Consider where you can safely send this action message.
At the moment, insurrectionism is mainly a topic for anarchist underground groups – the rest of us shrug it off as a provocation. So the first thing to do is to find the biggest anarchist channels that support such an action, and work out how best to send them material to distribute it.
But you can also try to send it not only to anarchist resources, but also to independent media – the situation is changing, which means that perhaps some of them will also mention your action. Especially if it is backed up by a supporting video. Many publications now have a presence on TOR, which makes it easier to submit stories to them. Pay attention to those media outlets now operating from abroad – they have less internal self-censorship. It would be good if a comrade could translate the address into English to cover the action abroad.
A simplified scheme seems to us to be this. A Molotov cocktail into a police station that no one found out about and caused no tangible damage is zero or negative, in the case of you going to jail, KPIs. On the other hand, destroying expensive equipment, important documents or an action that destabilizes the work of the authorities is a positive efficiency factor that increases many times over in the case of skilful media coverage.
Let us remember once again the arsonist in Lukhovitsy. The destruction of the archives is good, but the fact that thousands of people became aware of the act increases the KPI many times over. (Why it is important to publicize the actions should probably be written about separately.)
That said, of course, besides direct action, even at times like this the revolutionaries need to do other things. First of all, they need to agitate and get the masses involved. For in addition to weakening the state (for which the targeted attacks are intended), there must also be an initiative in society that takes over the agenda and restructures the world on the basis of freedom and self-rule.
However, it is worth bearing in mind that agitation can now be punished quite harshly. It is worth remembering the threats made by the notorious bastard from the ЦПЭ [Centre for Combating Extemism], Okopny, to intimidate a man who was distributing anti-war stickers. So it’s time to put aside the idea that “I’m not doing anything illegal, I’m not in danger”. And whatever you do, pay attention to your own safety and be prepared for meetings with state agents.
Πηγή : DarkNights