Tag: Κείμενο

Posted on

Nadia C. : Η πολιτική σας είναι πολύ βαρετή

Παραδεχτείτε το, η πολιτική σας είναι πολύ βαρετή. Ξέρετε ότι είναι αλήθεια. Αλλιώς, γιατί όλοι φρικάρουν όταν λέτε αυτή τη λέξη; Γιατί η προσέλευση στις συναντήσεις της ομάδας συζήτησης της αναρχοκομμουνιστικής θεωρίας έχει πέσει στο χαμηλότερο σημείο όλων των εποχών; Γιατί το καταπιεσμένο προλεταριάτο δεν έχει έρθει στα συγκαλά του και δεν έχει συσπειρωθεί μαζί σας στον αγώνα σας για την παγκόσμια απελευθέρωση;

Ίσως, μετά από χρόνια αγώνα για την εκπαίδευσή τους σχετικά με τη θυματοποίησή τους, έχετε φτάσει να τους κατηγορείτε για την κατάστασή τους. Μάλλον θέλουν να αλεστούν κάτω από το τακούνι του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού – διαφορετικά γιατί δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τους πολιτικούς σας σκοπούς; Γιατί δεν έχουν συσπειρωθεί ακόμη μαζί σαςστο να αλυσοδεθούν σε καστανοκόκκινα έπιπλα, στο να φωνάζουν συνθήματα σε προσεκτικά σχεδιασμένες και ενορχηστρωμένες διαμαρτυρίες και στο να συχνάζουν σε αναρχικά βιβλιοπωλεία; Γιατί δεν έχουν καθίσει και δεν έχουν μάθει όλη την ορολογία που είναι απαραίτητη για την πραγματική κατανόηση της πολυπλοκότητας της μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας;

Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική σας είναι βαρετή γι’ αυτούς, επειδή είναι πραγματικά αδιάφορη. Ξέρουν ότι οι απαρχαιωμένες μορφές διαμαρτυρίας σας – οι πορείες σας, οι πινακίδες που κρατάνε στα χέρια και οι συγκεντρώσεις – είναι πλέον ανίσχυρες στο να επιφέρουν πραγματική αλλαγή, επειδή έχουν γίνει τόσο προβλέψιμο μέρος του status quo. Ξέρουν ότι η μετα-μαρξιστική σας ορολογία είναι ξενερωτική επειδή είναι πραγματικά μια γλώσσα απλής ακαδημαϊκής διαμάχης, όχι ένα όπλο ικανό να υπονομεύσει τα συστήματα ελέγχου. Ξέρουν ότι οι εσωτερικές σας διαμάχες, οι αποσχιστικές σας ομάδες και οι ατελείωτες διαμάχες για εφήμερες θεωρίες δεν μπορούν ποτέ να επιφέρουν καμία πραγματική αλλαγή στον κόσμο που βιώνουν καθημερινά. Ξέρουν ότι ανεξάρτητα από το ποιος είναι στα γραφεία, ποιοι νόμοι υπάρχουν στα βιβλία, κάτω από ποιους «ισμούς» βαδίζουν οι διανοούμενοι, το περιεχόμενο της ζωής τους θα παραμείνει το ίδιο. Αυτοί – εμείς – ξέρουν/με ότι η πλήξη μας είναι απόδειξη ότι αυτές οι «πολιτικές» δεν είναι το κλειδί για οποιαδήποτε πραγματική μεταμόρφωση της ζωής. Για τη ζωή μας είναι ήδη αρκετά βαρετή!

Και το ξέρετε κι εσείς. Για πόσους από εσάς η πολιτική είναι μία ευθύνη; Κάτι με το οποίο ασχολείστε επειδή αισθάνεστε ότι πρέπει, ενώ κατά βάθος υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που θα προτιμούσατε να κάνετε; Η εθελοντική σας εργασία – είναι πράγματι η πιο αγαπημένη σας ασχολία ή την κάνετε από αίσθημα υποχρέωσης; Γιατί πιστεύετε ότι είναι τόσο δύσκολο να παρακινήσετε τους άλλους να προσφέρουν εθελοντική εργασία όπως κάνετε εσείς; Μήπως είναι, πάνω απ’ όλα, ένα αίσθημα ενοχής που σας ωθεί να εκπληρώσετε το «καθήκον» σας να είστε πολιτικά ενεργοί; Ίσως νοστιμεύετε το «έργο» σας προσπαθώντας (συνειδητά ή όχι) να μπλέξετε με τις αρχές, να συλληφθείτε: όχι επειδή αυτό θα εξυπηρετήσει πρακτικά τον σκοπό σας, αλλά για να κάνετε τα πράγματα πιο συναρπαστικά, για να ανακτήσετε λίγο από τον ρομαντισμό ταραγμένων εποχών που έχουν περάσει προ πολλού. Έχετε νιώσει ποτέ ότι συμμετέχετε σε μια τελετουργία, μια μακρόχρονη παράδοση περιθωριακής διαμαρτυρίας, που στην πραγματικότητα χρησιμεύει μόνο για να ενισχύσει τη θέση του κυρίαρχου ρεύματος; Έχετε ποτέ λαχταρήσει κρυφά να ξεφύγετε από τη στασιμότητα και την πλήξη των πολιτικών σας «ευθυνών»;

Δεν είναι να απορεί κανείς που κανένας δεν σας έχει ακολουθήσει στις πολιτικές σας προσπάθειες. Ίσως λέτε στον εαυτό σας ότι είναι σκληρή, άχαρη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Η απάντηση λοιπόν είναι ΟΧΙ.

Στην πραγματικότητα, μας κάνετε πραγματικά κακό με την κουραστική, ανιαρή πολιτική σας. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την πολιτική. ΟΧΙ η πολιτική της αμερικανικής «δημοκρατίας» και του νόμου, του ποιος εκλέγεται πολιτειακός νομοθέτης για να υπογράψει τα ίδια νομοσχέδια και να διαιωνίσει το ίδιο σύστημα. Όχι η πολιτική του αναρχικού του στυλ «ασχολήθηκα με τη ριζοσπαστική αριστερά επειδή μου αρέσει να τσακώνομαι για ασήμαντες λεπτομέρειες και να γράφω ρητορικά για μια ανέφικτη ουτοπία». Όχι η πολιτική οποιουδήποτε ηγέτη ή ιδεολογίας που απαιτεί να κάνεις θυσίες για τον «σκοπό». Αλλά η πολιτική των καθημερινών μας ζωών. Όταν διαχωρίζεις την πολιτική από τις άμεσες, καθημερινές εμπειρίες των μεμονωμένων ανδρών και γυναικών, γίνεται εντελώς αδιάφορη. Πραγματικά, γίνεται η ιδιωτική σφαίρα των πλούσιων, άνετων διανοουμένων, οι οποίοι μπορούν να ασχολούνται με τέτοια μουντά, θεωρητικά πράγματα. Όταν εμπλέκεστε στην πολιτική από κάποιο αίσθημα υποχρέωσης και μετατρέπετε την πολιτική δράση σε μια βαρετή ευθύνη και όχι σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι που αξίζει τον κόπο για τον ίδιο του τον εαυτό, διώχνετε τους ανθρώπους των οποίων η ζωή είναι ήδη πολύ βαρετή για περισσότερη πλήξη. Όταν μετατρέπετε την πολιτική σε ένα άψυχο πράγμα, ένα πράγμα χωρίς χαρά, μια τρομερή ευθύνη, γίνεται απλώς ακόμη ένα βάρος για τους ανθρώπους, αντί για ένα μέσο που ξαλαφραίνει τους ανθρώπους. Και έτσι καταστρέφετε την ιδέα της πολιτικής για τους ανθρώπους για τους οποίους θα έπρεπε η πολιτική να είναι πιο σημαντική. Γιατί όλοι έχουν ένα μερίδιο στο να εξετάζουν τη ζωή τους, να αναρωτιούνται τι θέλουν από τη ζωή και πώς μπορούν να το αποκτήσουν. Αλλά κάνετε την πολιτική να τους φαίνεται σαν ένα μίζερο, αυτοαναφορικό, άσκοπο μεσοαστικό / μποέμικο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ζωή που ζουν.

Τι πρέπει να είναι πολιτικό; Το αν απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε για να εξασφαλίσουμε τροφή και στέγη. Αν αισθανόμαστε ότι οι καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις με τους φίλους, τους γείτονες και τους συναδέλφους μας είναι ικανοποιητικές. Αν έχουμε την ευκαιρία να ζούμε κάθε μέρα με τον τρόπο που επιθυμούμε. Και η «πολιτική» δεν θα πρέπει να συνίσταται στην απλή συζήτηση αυτών των ερωτημάτων, αλλά στην άμεση δράση για τη βελτίωση της ζωής μας στο άμεσο παρόν. Να ενεργούμε με τρόπο που να είναι ο ίδιος διασκεδαστικός, συναρπαστικός, χαρούμενος – διότι η πολιτική δράση που είναι πληκτική, κοπιαστική και καταπιεστική μπορεί μόνο να διαιωνίσει την πλήξη, την κούραση και την καταπίεση στη ζωή μας. Δεν πρέπει να σπαταλάμε άλλο χρόνο για να συζητάμε για θέματα που θα είναι άσχετα όταν θα πρέπει να ξαναπάμε στη δουλειά την επόμενη μέρα. Όχι άλλες προβλέψιμες τελετουργικές διαμαρτυρίες που οι αρχές γνωρίζουν πολύ καλά πώς να τις αντιμετωπίσουν – όχι άλλες βαρετές τελετουργικές διαμαρτυρίες που δεν θα ακούγονται σαν ένας συναρπαστικός τρόπος να περάσει κανείς ένα Σαββατιάτικο απόγευμα σε πιθανούς εθελοντές – είναι σαφές ότι αυτά δεν θα μας οδηγήσουν πουθενά. Ποτέ ξανά δεν θα «θυσιαστούμε για τον σκοπό». Γιατί εμείς οι ίδιοι, η ευτυχία στη δική μας ζωή και στη ζωή των συνανθρώπων μας, πρέπει να είναι ο σκοπός μας!

Αφού κάνουμε την πολιτική ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Αλλά από μια μουντή, απλώς θεωρητική ή/και τελετουργική πολιτική, τίποτα αξιόλογο δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δείχνουμε κανένα ενδιαφέρον για την ευημερία των ανθρώπων, των ζώων ή των οικοσυστημάτων που δεν έρχονται σε άμεση επαφή μαζί μας στην καθημερινή μας ζωή. Αλλά η βάση της πολιτικής μας πρέπει να είναι συγκεκριμένη: πρέπει να είναι άμεση, πρέπει να είναι προφανές σε όλους γιατί αξίζει τον κόπο, πρέπει να είναι από μόνη της διασκεδαστική. Πώς μπορούμε να κάνουμε θετικά πράγματα για τους άλλους, αν εμείς οι ίδιοι δεν απολαμβάνουμε τη δική μας ζωή;

Για να το θέσουμε με πιο συγκεκριμένο τρόπο: ένα απόγευμα στο οποίο θα μαζεύουμε τρόφιμα από επιχειρήσεις που τα πετάνε και που θα τα σερβίρουμε σε πεινασμένους ανθρώπους και σε ανθρώπους που έχουν κουραστεί να εργάζονται για να πληρώνουν φαγητό – αυτό είναι καλή πολιτική δράση, αλλά μόνο αν το απολαμβάνετε. Αν το κάνεις με τους φίλους σου, αν γνωρίζεις νέους φίλους ενώ το κάνεις, αν ερωτευτείς ή ανταλλάξεις αστείες ιστορίες ή απλά νιώθεις περήφανος που βοήθησες μια γυναίκα διευκολύνοντας τις οικονομικές της ανάγκες, αυτό είναι καλή πολιτική δράση. Από την άλλη πλευρά, αν περάσετε το απόγευμα γράφοντας μια οργισμένη επιστολή σε μια άγνωστη αριστερή φυλλάδα διαμαρτύροντας για τον τρόπο που ο αρθρογράφος χρησιμοποίησε τον όρο «αναρχοσυνδικαλιστής», αυτό δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα, και το ξέρετε.

Ίσως ήρθε η ώρα για μια νέα λέξη για την «πολιτική», αφού έχετε κάνει τόσο μεγάλη βρισιά την παλιά. Γιατί κανείς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται όταν μιλάμε για κοινή δράση για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Και έτσι σας παρουσιάζουμε τα αιτήματά μας, τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα και πρέπει να ικανοποιηθούν το συντομότερο δυνατό – γιατί δεν πρόκειται να ζήσουμε για πάντα, έτσι δεν είναι;

  1. Να ξανακάνουμε την πολιτική σχετική με την καθημερινή εμπειρία της ζωής μας. Όσο πιο μακριά βρίσκεται το αντικείμενο του πολιτικού μας ενδιαφέροντος, τόσο λιγότερο θα έχει σημασία για εμάς, τόσο λιγότερο πραγματικό και πιεστικό θα μας φαίνεται και τόσο πιο κουραστική θα είναι η πολιτική.
  1. Κάθε πολιτική δραστηριότητα πρέπει να είναι χαρούμενη και συναρπαστική από μόνη της. Δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τη βαρεμάρα με περισσότερη βαρεμάρα.
  1. Για να επιτευχθούν αυτά τα δύο πρώτα βήματα, πρέπει να δημιουργηθούν εντελώς νέες πολιτικές προσεγγίσεις και μέθοδοι. Οι παλιές είναι ξεπερασμένες, παρωχημένες. Ίσως να μην ήταν ΠΟΤΕ καλές, και γι’ αυτό ο κόσμος μας είναι έτσι όπως είναι τώρα.
  1. Καλή διασκέδαση! Δεν υπάρχει ποτέ καμία δικαιολογία για να βαριέστε … ή να πλήττεστε!

Ελάτε μαζί μας για να κάνουμε την «επανάσταση» ένα παιχνίδι – ένα παιχνίδι που παίζεται με τα υψηλότερα στοιχήματα που έχουν παιχτεί ποτέ, αλλά ένα χαρούμενο, ξέγνοιαστο παιχνίδι παρ’ όλα αυτά!

 

Μετάφραση : ΔΟ ΕΗΦ

Posted on

[GR/ENG/IT]Με τον Gianluca και την Evelin. Συνεχίζουμε τον πόλεμό μας ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό/With Gianluca and Evelin We continue our war against the State and Capitalism/Con Gianluca ed Evelin Continuiamo la nostra guerra contro lo Stato e il Capitalismo

Λάβαμε mail στις 20/3/22

Την Τετάρτη, 16 Μαρτίου, μάθαμε για τη σύλληψη αναρχικών συντρόφων Gianluca και Evelin μετά από κοινή επιχείρηση των ROS και DIGOS με εντολή της εισαγγελίας της Γένοβας.

Ο Gianluca και η Evelin κατηγορούνται για “κατοχή εκρηκτικών υλών, απόπειρα κατασκευής αυτοσχέδιων εκρηκτικών υλών και κατοχή εμπρηστικού υλικού με σκοπό την επίθεση εναντίον δημόσιας ασφάλειας” σε συνωμοσία με άλλα άτομα.

Από τη μία εισαγγελία στην άλλη, γίνονται πάντα προσπάθειες να κατασκευάσουν νέες κατηγορίες εναντίον των αναρχικών. Οι επισταμένοι αξιωματούχοι προσπαθούν να ξεμπλέξουν με “μηχανισμούς” και κατηγορητήριες φόρμουλες ανάμεσα στους απρόβλεπτους μαιάνδρους της ελευθερίας. Ωστόσο, δεν ενδιαφερόμαστε να υπεισέλθουμε στην ουσία των ερευνών.

Η ιδέα μας δεν σταματά μπροστά στον εκφοβισμό της αστυνομίας, γνωρίζοντας ότι στην εξάπλωση του κοινωνικού πολέμου ο καθένας είναι στην πλευρά που επιλέγεται σύμφωνα με τη θέληση και τις ανάγκες τους.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τους συλληφθέντες/εισες συντρόφους/ισσες, επεκτείνοντας την επαναστατική αλληλεγγύη σε όλους/ες τους/τις φυλακισμένους/ες αναρχικούς/ες.

Αναρχικοί/ες στην Cosenza
18 Μαρτίου 2022

———————————–

With Gianluca and Evelin We continue our war against the State and Capitalism

On Wednesday, March 16th, we learned of the arrest of anarchist comrades Gianluca and Evelin following a joint operation of ROS and DIGOS by order of the Genoa public prosecutor’s office. Gianluca and Evelin are charged with “possession of deflagrant and explosive material, attempted manufacture of improvised explosive devices and possession of deflagrant material with the aim of attacking public safety” in conspiracy with others.

From one prosecutor’s office to another, attempts are always made to construct new accusations against the anarchists; diligent officials try to disentangle themselves with “mechanisms” and accusatory formulas among the unpredictable meanders of liberty. However, we are not interested in entering into the merits of the investigations.

Our idea does not stop in front of police intimidation, aware that in the spread of social war everyone is on the side chosen according to their own will and needs. We express our closeness to the arrested comrades, extending our revolutionary solidarity to all imprisoned anarchists. Anarchists in Cosenza March 18th, 2022

———————————–

Con Gianluca ed Evelin Continuiamo la nostra guerra contro lo Stato e il Capitalismo

Mercoledì 16 marzo abbiamo appreso dell’arresto dei compagni anarchici Gianluca ed Evelin a seguito di un’operazione congiunta di ROS e DIGOS su ordinanza della procura di Genova.

Gianluca ed Evelin sono accusati di “detenzione di materiale esplodente ed esplosivo, tentata fabbricazione di ordigni esplosivi improvvisati e detenzione di materiale esplodente al fine di attentare alla pubblica incolumità” in concorso con altri.

Di procura in procura, si tenta sempre di costruire nuove accuse nei confronti degli anarchici; solerti funzionari provano a districarsi con “dispositivi” e formule accusatorie tra i meandri imprevedibili della libertà. Tuttavia, non ci interessa entrare nel merito delle indagini.

La nostra idea non si ferma davanti alle intimidazioni poliziesche, consapevoli che nel diffondersi della guerra sociale ognuno sta dalla parte che ha scelto in base alla propria volontà e ai propri bisogni. Esprimiamo vicinanza ai compagni arrestati, estendendo la nostra solidarietà rivoluzionaria a tutti gli anarchici imprigionati.

Anarchici a Cosenza 18/03/2022

Tratto da https://fuoridallariserva.noblogs.org/post/2022/03/18/con-gianluca-ed-evelin-continuiamo-la-nostra-guerra-contro-lo-stato-e-il-capitalismo/].

Posted on

ΗΒ: ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ ΤΟΥΣ- ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΡΉΝΗ ΤΟΥΣ!

Κάτω από τη μύτη μας οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί συγκεντρώνονται στην Ουκρανία, μη γελιέστε, ετοιμάζονται για άλλη μια φορά, για μια γενικευμένη σφαγή. Ο βρετανικός στρατός αναπτύσσει ήδη στρατεύματα και όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, συμπεριλαμβανομένων πυραυλικών συστημάτων που θα εγκατασταθούν κατά μήκος της ουκρανικής ακτής. Ο ρωσικός στρατός συγκεντρώνει ομοίως χιλιάδες στρατιώτες κατά μήκος των συνόρων, προετοιμαζόμενος για ολοκληρωτικό πόλεμο.

Η Ουκρανία έχει “στρατηγικό” ενδιαφέρον στην τρέχουσα ενεργειακή κρίση που κατακλύζει την Ευρώπη. Μια ομάδα ολιγαρχών θέλει να τοποθετήσει έναν νέο αγωγό που θα μεταφέρει καύσιμα που δηλητηριάζουν τον κόσμο από τη Ρωσία στη Δύση. Μια άλλη ομάδα θέλει να ματαιώσει αυτές τις προσπάθειες για να επωφεληθεί η δική της εθνική αστική τάξη. Επιπλέον, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θέλουν να εντάξουν την Ουκρανία στο “ΝΑΤΟ”, το γκανγκστερικό-ιμπεριαλιστικό τους διεθνές μόρφωμα που ονειρεύεται μόνο ατελείωτο πόλεμο και λεηλασία, ειδικά τώρα που το Αφγανιστάν έχει λεηλατηθεί για όλη του την αξία, τόσο από τα ορυκτά καύσιμα όσο και από το όπιο του (το οποίο συνεχίζει να κατακλύζει τις δυτικές πόλεις, τα λάφυρα του πολέμου!). Η Ρωσία έχει επίσης βάναυσες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, ο μόνος τρόπος για να διαιωνιστεί η αηδιαστική κυβέρνησή τους από τιποτένιους δυνάστες, κλέφτες και δολοφόνους είναι να αναδιατυπώσει την ταξική ένταση στη ρωσική κοινωνία σε μια εθνικιστική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της “Δύσης”.

Κατά συνέπεια, αυτό παρέχει εξαιρετική κάλυψη για τη χορηγία τους σε πραγματική κρατική τρομοκρατία, αντί για τα γελοία καραγκιοζιλίκια στα οποία εστιάζουν τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, για την παροχή βοήθειας σε κάθε επίπεδο στα γκρίζα γραφειοκρατικά ανδρείκελα, όλα βασικά ανταλλάξιμα, που διοικούν τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, πλουτίζοντας τους εαυτούς τους και όσους μπορούν να τους δωροδοκήσουν, ενώ χρησιμοποιούν την αστυνομία τους για να πατάξουν κάθε σημάδι θαρραλέας αναταραχής.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις όπου οι δυνάμεις αυτές ευθυγραμμίζονται, ιδίως όσον αφορά το φασιστικό ανθρωπάκι της Τουρκίας, τον Ερντογάν. Ολοένα και περισσότερο οι μαφίες του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας μπορούν να κάτσουν στο τραπέζι για να διευκολύνουν τον Ερντογάν στο τεμαχισμό της Αρμενίας, σε συντονισμό με τον εντολοδόχο του στις αρχές του Αζερμπαϊτζάν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι είναι επίσης όλο και περισσότερο σε συμφωνία για τα δικαιώματα του τουρκικού στρατού να εισβάλει και να υποτάξει τα εδάφη της Βόρειας Συρίας, γνωστά ως “Rojava”. Αυτή η φιλοδοξία συνεπάγεται ιδιαίτερα αυτό που μπορεί να αποκληθεί μόνο ως “γενοκτονία”. Δεν θα πρέπει να φανταζόμαστε ότι μια πηγή “λύσης” στο αλληλοφάγωμα του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας με όπλα υψηλής ισχύος, μπορεί να μην επιτευχθεί μέσω της διαμεσολάβησης του Ερντογάν, επιβεβαιώνοντας τη συνολική συμμαχία των κατεστημένων δυνάμεων και των γκάνγκστερ-καπιταλιστών τουλάχιστον στο “σύστημα ή να ‘εξισορροπώντας’ ο ένας την εξουσία του άλλου.

Οι αρχές κάθε χώρας που εμπλέκονται σε αυτό την υποβόσκουσα δυναμική μαζική σφαγή είναι εξίσου εύθραυστες. Όλες τσακώνονται γύρω από ένα τραπέζι για να μοιράσουν τα λάφυρα του κόσμου για να εξασφαλίσουν ή να διατηρήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους, που είναι συνώνυμο της δολοφονικής εκμετάλλευσης, τόσο της ζωντανής γης όσο και της πλέμπας και των αποκλεισμένων της, “στο εσωτερικό” και μέσω των ιμπεριαλιστικών τους εγχειρημάτων. Καμία από αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις δεν προσποιείται καν πλέον ότι έχει μια ιδεολογία που να το δικαιολογεί αυτό. Χωρίς τον “κομμουνισμό” ή τη “δημοκρατία” ως προσχηματικές δικαιολογίες για τη βαρβαρότητά τους, το ΝΑΤΟ και η Ρωσία προχωρούν με αδηφάγα όρεξη για έλεγχο και υποδούλωση και ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΤΟΥΣ ΟΠΛΑ, ΟΧΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, των ανθρώπων που είναι κολλημένοι κάτω από υπό την κυριαρχία αυτών των ανταγωνιστικών καρτέλ! Οι αξιολύπητοι δειλοί που διοικούν αυτές τις χώρες θέλουν να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να μας τρομοκρατήσουν και να μας κάνουν να υπακούσουμε, και τελικά, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι, να μας βάλουν στη μηχανή του κιμά ενός άλλου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

ΑΛΛΆ ΞΈΡΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΟΙΟΙ ΕΊΝΑΙ ΥΠΕΎΘΥΝΟΙ. Οι στρατιωτικοί εργολάβοι, τα στρατόπεδα, οι τράπεζες, οι βάσεις, οι κατασκευαστές όπλων και οι σάπιοι “δημοκρατικοί μας εκπρόσωποι”. Αν θέλουμε να βάλουμε έστω και ένα οδόφραγμα στην προέλασή τους στον αιματηρό δρόμο που έχουμε ξεκινήσει, τότε πρέπει να κάνουμε τον πόλεμο δαπανηρό για εκείνους που σε όλη την ιστορία έχουν οργανώσει ατιμώρητα τον θάνατο και την καταστροφή, υποκλινόμενοι ακόμη και για ένα μετάλλιο από τη βασίλισσα στην εντελώς μπανάλ περίπτωση του Μπλερ, για τις προσπάθειές τους. Οι σύντροφοι διεθνώς μας παρουσίασαν πρόσφατα ευγενή παραδείγματα άμεσης δράσης για να επιτεθούν στις δολοφονικές ικανότητες των ευρωπαϊκών κρατών.

Μια πρόσφατη ανακοίνωση από τη Γερμανία αναφέρει:

“Ο πόλεμος γίνεται αποδεκτός με ένα ανασήκωμα των ώμων, ως μια ρεαλιστική επιλογή. Μερικές φορές φαίνεται ότι όλες αυτές οι στρατιωτικές επιχειρήσεις “χωρίς εναλλακτική λύση” μας έχουν αποκοιμίσει. Μερικές φορές. Ενθαρρυμένοι από την επίθεση στην εταιρεία όπλων OHB στη Βρέμη τον Νοέμβριο, αποφασίσαμε να πολεμήσουμε τον πόλεμο εδώ. Γι’ αυτό νωρίς το πρωί της 7ης Δεκεμβρίου βάλαμε φωτιά σε έναν στόλο στρατιωτικών οχημάτων στην περιοχή Neustadt της Βρέμης – στο πάρκινγκ της εταιρείας MAN, η οποία επωφελείται από τον πόλεμο.

Όπως λέει και το παλιό σύνθημα: ό,τι καίγεται στη Γερμανία δεν μπορεί να προκαλέσει ζημιά αλλού”.

 

Έξι μήνες νωρίτερα στη Σουηδία:

“Βάλαμε φωτιά σε τρία μεγάλα ρυμουλκούμενα της βρετανο-ολλανδικής εταιρείας Shell στο βενζινάδικο της εταιρείας στο Λουντ (Σουηδία) τη νύχτα της 27ης Αυγούστου. Ο λόγος για να πάρουμε τη Shell ως στόχο επίθεσης ήταν η συμμετοχή της Shell στην κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 ως επενδυτής. Η δράση αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Διεθνούς Εβδομάδας Αλληλεγγύης με τους Αναρχικούς Κρατούμενους (23-30 Αυγούστου).Το Nord Stream 2 ανήκει στη ρωσική κρατική εταιρεία Gazprom και αποτελεί στρατηγικό έργο του καθεστώτος Πούτιν. Αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου θα γίνει ένα σοβαρό όπλο στα χέρια της δικτατορίας. Παρ’ όλα αυτά, η Shell και αρκετές ακόμη δυτικές εταιρείες βοηθούν οικονομικά το ρωσικό κράτος…”.

 

Και τέλος από την Ελβετία πριν από μερικά χρόνια:

” Σαν μια μαύρη ίνα διατρέχει την ιστορία – η επαναστατική βία ενάντια στην κυριαρχία σε όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις. Παρά όλες τις προσπάθειες ενσωμάτωσης, όλες τις καταπιέσεις, όλη τη φαινομενική απελπισία και σύγχυση, το πάθος της ελευθερίας συνεχίζει να φλέγεται και σήμερα.” Τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή 17.12.2018, η φωτιά αυτή ξεχύθηκε σε δύο οχήματα: Πρώτον, ένα αυτοκίνητο της Siemens. Μέσα από την ιστορία της – της ενεργού συμμετοχής στον ναζισμό, της κατασκευής πολεμικού εξοπλισμού και εξοπλισμού ελέγχου και της ανάπτυξης των λεγόμενων “έξυπνων” τεχνολογιών – η εταιρεία αυτή έχει επανειλημμένα γίνει στόχος των εξεγερμένων. Σε αυτό το πλαίσιο, η τεχνολογική πρόοδος κάθε άλλο παρά μια ουδέτερη διαδικασία είναι, είναι μόνο το επόμενο στάδιο στην ιστορία της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης. Από την άλλη πλευρά, ένα φορτηγό διανομής της κατασκευαστικής εταιρείας Implenia, η οποία κερδίζει τα χρήματά της από την κατασκευή των σημερινών φυλακών, στρατοπέδων και ναών καταστολής.

Ας χαθεί αυτός ο παλιός κόσμος!

Ζήτω η αναρχία!”

 

Βλέπουμε ότι με την επίθεση στα πλοκάμια αυτών των φαινομενικά αφηρημένων και υπερεθνικών τεράτων, μπορεί να δημιουργηθεί ένας πολύμορφος κίνδυνος για τους πολεμοκάπηλους που μας κυβερνούν και μας εκμεταλλεύονται. Τα παραδείγματα έχουν ήδη γραφτεί σε δεκαετίες αγώνα ενάντια στα σχέδια και τα πρόσωπά τους, οι μέθοδοι είναι εύκολο να εφαρμοστούν στην πράξη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΌΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΎ ΑΓΏΝΑ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΈΜΟΥΣ ΤΟΥ. Οι ηλίθιες σαχλαμάρες του “Stop the War” έχουν ήδη κάνει την “ειρήνη” τους με μια κατάσταση αέναου πολέμου. ΚΑΜΙΑ από αυτές τις ακτιβιστικές ομάδες, τους μεγάλους συνασπισμούς, τις “καμπάνιες” για ένα και μόνο θέμα, δεν έχει κανένα συμφέρον να δώσει στον ταξικό εχθρό κάποια άμεση συνέπεια για τον αυτοκρατορικό τυχοδιωκτισμό του, και ως εκ τούτου, πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ” ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Με το covid-19(84) να αρχίζει να ξεπερνά τη χρήση του ως “κρίση έκτακτης ανάγκης” για να μας αναγκάσει σε υπακοή, αποκαλύπτεται ένα νέο σύνορο για να στηρίξει τη μακρόχρονη νομιμότητα των ηγετών μας και των ολιγαρχών που εκπροσωπούν.

Όλοι μπορούν να ενωθούν κατά της “Ρωσίας”, ελπίζεται ίσως ακόμη και οι αναρχικοί. Και όταν οι “παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, όπως αποκαλούνταν πάντα κατ’ ευφημισμόν οι βιασμοί, τα βασανιστήρια και η καταστροφή που προκάλεσε ο τελευταίος εικοσαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν, θα φουντώσουν τη δίκαιη αγανάκτηση της φιλελεύθερης συνείδησης, θα είναι ήδη πολύ αργά.

Αυτή η σάπια τάξη πραγμάτων, αυτή η φυλακή ανοικτού τύπου που ονομάζεται “Ηνωμένο Βασίλειο” έχει ξεμείνει από δικαιολογίες για τον εαυτό της – δεν πιστεύει ακριβώς σε τίποτα, αφήνοντας μόνο την παγκόσμια απληστία. Ενώ οι καλοί πολίτες υπεκφεύγουν και κυλούν τις ειδήσεις τους, μια άβυσσος νέων φρικαλεοτήτων, που δημιουργήθηκαν από τη δική μας παθητικότητα, αρχίζει να γίνεται ορατή. ΑΝΤΊΘΕΤΑ, ΈΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΈΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΆΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΞΕΤΥΛΊΞΕΙ ΤΑ ΣΧΈΔΙΆ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΕΊΝΑΙ ΉΔΗ ΓΡΑΜΜΈΝΑ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΈΝΗ ΓΗ, ΈΝΑΝ ΟΥΡΑΝΌ ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΑΠΌ ΑΡΠΑΚΤΙΚΆ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΉ ΠΟΥ ΑΦΉΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΈΛΕΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΏΝ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΎΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΎΣ ΤΟΥΣ ΑΦΈΝΤΕΣ ΜΑΣ, ΜΙΑ ΖΩΉ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΉ ΜΑΣ ΑΔΡΆΝΕΙΑ, ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΗΘΕΊ ΣΤΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΈΝΑ ΕΡΓΑΣΤΉΡΙΑ ΕΛΈΓΧΟΥ ΤΟΥΣ.

Με αφίσες, γκράφιτι, αντιπληροφόρηση και όλες τις επαναστατικές τεχνικές των άμεσων ενεργειών, ας φέρουμε τους πολέμους τους στο σπίτι! Με ευέλικτη, αιχμηρή ανάλυση που καταγγέλλει τον εχθρό εκεί που κρύβεται, δομές και πρόσωπα σε κοινή θέα, και σε μικρές, άτυπα οργανωμένες ομάδες που βασίζονται στη συγγένεια, ας πολεμήσουμε τις μηχανές θανάτου του ΝΑΤΟ/Ρωσίας!

 

ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΕΙΡΉΝΗΣ ΤΟΥΣ

ΔΙΕΘΝΉΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ ΕΞΈΓΕΡΣΗ!

 

Αναρχικοί/ες

 

Μετάφραση : Δ.Ο. ΕΗΦ

Πηγη: Act For Freedom

Posted on

Parabellum : Αντικοινωνική κριτική και η ανάγκη ανάδυσης της νέας Αναρχίας

Κείμενο που είχε συνταχθεί και δημοσιευθεί στο blog Parabellum τον φεβρουάριο του 2013

 

Η δημιουργία τάσεων

Τα τελευταία χρόνια, ο οξυδερκής παρατηρητής μπορεί να ξεχωρίσει σημαντικές αλλαγές που συντελούνται στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού “χώρου”. Η λεγόμενη κρίση προκάλεσε προβληματισμούς και αναστοχασμούς σε μια μεγάλη μερίδα των αναρχικών. Για πρώτη ίσως φορά στην Ελλάδα τα διαφορά σκεπτικά και οι ποικίλες αναλύσεις σχετικά με την επανάσταση, “αποδελτιώνονται” σε διαφορετικές και διακριτές αναρχικές τάσεις. Επιτέλους γίνεται ορατό πως ο αναρχικός χώρος δεν είναι (ευτυχώς) ένα συμπαγές πολιτικό μόρφωμα αλλά ένα πολυτασικό και πολύμορφο μωσαϊκό απόψεων και στοχεύσεων.

Από αυτή τη διαδικασία έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται εντός της αναρχίας διαφορετικοί πόλοι. Η πιο ξεκάθαρη τέτοια συγκρότηση είναι ο πόλος της κοινωνικής αναρχίας. Από το γενικόλογο σύνθημα της κοινωνικής επανάστασης που γράφονταν σχεδόν από τους πάντες τα προηγούμενα χρόνια, οι σύντροφοι που έχουν αυτό το σκεπτικό έχουν κάνει σημαντικά βήματα τόσο στο επίπεδο της δικής τους ανάλυσης όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης, βασικό πρόβλημα αυτού του χώρου διαχρονικά. Θα προχωρήσουμε παρακάτω στην κριτική των κοινωνιστικών απόψεων· αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να καταδείξουμε ότι παρ’ όλες τις διαφωνίες είναι θετικό ότι επιτυγχάνεται μια αντιστοιχία λόγου και πράξης που αργότερα δεν υπήρχε. Και λέμε πως είναι θετικό γιατί οτιδήποτε είναι καλύτερο από των εγκλωβισμό στα καφενεία των Εξαρχείων.

Αντικοινωνική κριτική

Αυτό που πιστεύω πως λάμπει δια της απουσίας του από την κοινωνιστική ατζέντα είναι η κριτική στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Είναι κατανοητό πως η άσκηση κριτικής στο υποκείμενο που πιστεύεις ότι θα φέρει την επανάσταση, συνίσταται στην αποδόμηση ενός μεγάλου κομματιού της θεωρίας σου. Ιδιαίτερα λόγω της σημερινής κατάστασης στης κοινωνίας, μια ρεαλιστική κριτική δε μπορεί εκ των πραγμάτων να σταματήσει μέχρι να φτάσει στην εκμηδένιση του αντικειμένου της. Επίσης υπάρχει και η συγκυρία. Παραδοσιακά οι κρίσεις του καπιταλισμού θεωρούνται από τους επαναστάτες ως ευκαιρίες. Δηλαδή ακόμη και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αισχρή συνειδησιακή κατάσταση του κοινωνικού σώματος, τη βάζουν τακτικά κάτω από το χαλί ώστε να μη χαθεί ακόμα μια ευκαιρία. Στην επαναστατική διαδικασία που ελπίζουν να ακολουθήσει, θεωρούν πως υπάρχει χώρος να βελτιωθεί η κατάσταση.

Αντίθετα με ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως,  οι προβληματικές που ανακύπτουν από την μη κριτική στην κοινωνία δεν έχουν σχέση μόνο με τη μη ρεαλιστική αντίληψη της κατάστασης. Το πρόβλημα είναι ότι ο κοινωνισμός ως αντίληψη συσκοτίζει και αποκρύπτει σημαντικές πτυχές του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ο όρος κοινωνία αναλύεται εξαιρετικά επιφανειακά ως ένα άθροισμα ατόμων, μια συλλογική επιλογή διαβίωσης. Αυτή η θεώρηση είναι πλήρως διάτρητη. Η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το συλλογική διαβίωση και το συλλογικό πράττειν. Επίσης εχθρεύεται εκ φύσεως το άτομο και λειτουργεί μόνο με την ύπαρξη μαζών. Οι κοινωνίες είναι μαζικά μορφώματα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία και δεν είναι σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα μια φυσικής διαδικασίας ούτε βέβαια ελεύθερη επιλογή, όπως συχνά παρουσιάζεται. Η κοινωνία γεννά την παραγωγή και την οικονομία. Η κοινωνία γεννά τον πολιτισμό. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα τερατώδες σύνολο που εξανδραποδίζει την ατομικότητα, τη φύση και την ελευθερία. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο ταυτοτήτων και ρόλων που δημιουργούνται από τα πάνω και διαχέονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται από τους υπηκόους συνειδητά ή ασυνείδητα. Η κοινωνία δε συνδυάζεται με την ατομική ελευθερία. Το άτομο οφείλει να επιτελεί τους κοινωνικούς του ρόλους σε οποιαδήποτε κατάσταση το εντάσσει σε μαζικό κοινωνικό σύστημα. Ως επακόλουθο και η συλλογική ελευθερία, η οποία βασίζεται στη σύμπραξη ανεξάρτητων και δυνατών ατόμων, εχθρεύεται την κοινωνική συγκρότηση. Η εξουσία δεν είναι απλά το κράτος και το κεφάλαιο. Η εξουσία είναι και σύστημα σχέσεων και όσο οι επαναστάτες επιμένουν να στοχεύουν σε μαζικές κοινωνικές χίμαιρες αυτό το σύστημα σχέσεων δεν πεθαίνει αλλά μεταλλάσσεται σε κάτι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο ακριβώς όπως οι ιοί.

Επομένως η κοινωνική κριτική ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο για την αναρχική επίθεση που στοχεύει πλέον της ιερές αγελάδες των παλιών επαναστατών, όπως η ίδια η κοινωνία, ο πολιτισμός, η παραγωγή και η οικονομία. Παράλληλα ξεπηδούν νέα μέτωπα όπως η επίθεση στην επιστήμη ως χειραγώγηση της γνώσης και ως εξουσιαστική δύναμη, η επιθετικές αναλύσεις σχετικά με το ιδεολόγημα της προόδου σε συνάρτηση με το φυσικό κόσμο και η αποδόμηση του ανθρωποκεντρισμού και της ίδιας της έννοιας της ανθρωπότητας ως φαντασιακή και εξουσιαστική κοινότητα, κληροδοτήματα και τα δύο των αστικών επαναστάσεων του παρελθόντος και του Διαφωτισμού. Παραβιάζοντας την πύλη του ιερού άβατου της κοινωνίας ως αντικείμενο κριτικής και επίθεσης, βρίσκουμε μερικά από τα πιο καλά κρυμμένα και τα πιο αποκρουστικά εργαλεία της κυριαρχίας διαχρονικά και όχι μόνο μέσα στους αιώνες που βασιλεύει ο καπιταλισμός.

Αναρχικός ρεφορμισμός

Η κριτική στην κοινωνία προσφέρει επίσης την ευκαιρία στην αναρχία να δημιουργήσει επιτέλους τις δικές της, αυτόνομες αναλύσεις μακριά από το δύσοσμο κουφάρι του μαρξισμού. Η αναπαραγωγή της μαρξιστικής “επαναστατικής” εξίσωσης βγάζοντας απλά έξω τη μεταβλητή της εξουσίας δεν οδηγεί στην ελευθερία. Πρώτον γιατί η εξουσία όπως είπαμε παραπάνω δεν είναι μονοδιάστατη έννοια και δε συνοψίζεται στον αστικό ή σοσιαλιστικό κρατισμό. Δεύτερον γιατί ο στείρος οικονομισμός και εργατισμός του μαρξισμού δε μπορούν να ερμηνεύσουν τις σύγχρονες κοινωνίες εκτρώματα στις οποίες αναθέτουν την επανάσταση. Η υιοθέτηση με αντιεξουσιαστικό λούστρο των εργατίστικων προταγμάτων και της παραγωγικής εμμονής οδηγεί ακόμα και συνεπέστατους αναρχικούς στα μονοπάτια του κομμουνιστικού ρεφορμισμού. Η εκκωφαντική απουσία της ουσιαστικής ατομικής ελευθερίας από τον αναρχικό λόγο οδηγεί σε μια, κομμουνιστική πλέον, μαζοποίηση, δηλαδή σε νέα δεσμά. Η ελευθερία μετατίθεται για ακόμα μια φορά στις καλένδες. Προς το παρών ας παράγουμε, αυτοδιαχειριζόμενοι τη μιζέρια μας.

Η ρεφορμιστική στροφή λόγω της κοινωνιστικής εμμονής γίνεται ορατή όλο και περισσότερο. Σήμερα στον αναρχικό λόγο κυριαρχεί  ένας αριστερίστικου τύπου οικονομισμός που εγκλωβίζεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Παράλληλα επιστρέφει η λογική της περιούσιας τάξης που θα κληρονομήσει τον κόσμο. Πολλοί αναρχικοί τρέχουν πίσω από κάθε εργατικό αγώνα που ζητά ψίχουλα και τη διατήρηση του καπιταλιστικού παραγωγικού ιστού. Φαντασιακά άγριων απεργιών προβάλλονται πάνω στα εργατικά υποκείμενα όταν τα ίδια δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση, όπως στην περίπτωση των απεργών του μετρό. Πλέον σπάνια διαβάζει ή ακούει κανείς μια κριτική στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διαχειριστικές λογικές. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής δε έχει τίποτα το επαναστατικό. Η αριστερά το γνωρίζει αυτό και γι’ αυτό το λόγο την αβαντάρει. Η οικονομία λειτουργεί περίφημα όποιος και να διαχειρίζεται τις μηχανές της. Η αυτοοργάνωση της παραγωγής είναι μια εναλλακτική εκδοχή των οικονομικών μαζικών κοινωνιών και δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία και την αναρχία.

Η νέα Αναρχία

Υπάρχει λοιπόν ένας πόλος που κομμουνιστικοποιεί την αναρχία. Αυτή η αριστερή στροφή ενός κομματιού του χώρου όμως, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο κενό. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αναδυθούν νέες, αυθεντικά αναρχικές, αναλύσεις που θα συσπειρώσουν εκείνους τους συντρόφους που δε θεωρούν τους εαυτούς τους μια αντιεξουσιαστική συνιστώσα της Αριστεράς. Αναλύσεις που από διαφορετικές βάσεις θα επιτίθενται ευθέως στο κοινωνικό τερατούργημα, στον πολιτισμό, την ανθρωπιστική ηθική, στην επιστήμη και την τεχνολογία, στην παραγωγή και την οικονομία. Αυτές οι αναλύσεις ανοίγουν περάσματα όπου μπορεί να συναντηθεί μια μεγάλη γκάμα αναρχικών από οικοαναρχικούς και αντιπολιτισμικούς, μέχρι μη κομμουνιστές εξεγερσιακούς και ατομικιστές. Η κάθε αντίληψη πρέπει να διεκδικήσει αυτόνομα το χώρο της καλύπτοντας το κενό που περιγράψαμε πριν. Είναι απαραίτητη η ανάδυση ενός νέου αυθεντικά αναρχικού πόλου που θα σηκώσει το βάρος της επίθεσης στο υπάρχον, στο θέατρο του διεξαγόμενου πολέμου.

Δε μιλάω σε καμιά περίπτωση για τη δημιουργία άλλης μιας κεντρικής οργάνωσης. Μιλάω για την “εκμετάλλευση” του κενού ώστε αυτό να συμπληρωθεί από την αυθεντική και επιθετική Αναρχία. Δε μιλάω για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πόλου προς στους κοινωνιστές αλλά για τη δημιουργία ενός αντίπαλου δέους του κράτους και της εξουσίας. Δε μιλάω για μια φαντασιακή ενότητα αλλά για ένα πολύπλευρο επιθετικό ρεύμα που τα κομμάτια του θα συμπράττουν άτυπα και κατά το δοκούν.

Ο Μηδενισμός

Η μηδενιστική τάση μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία. Η αιχμηρή μηδενιστική κριτική έχει διαλύσει προ πολλού τα φαντάσματα της κοινωνίας και του πολιτισμού. Ο μηδενιστικός λόγος, φύσει πολεμικός, αποδομεί το σύνολο της εξουσίας και αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση στο υπάρχον. Είναι απαραίτητο αυτός ο λόγος να εμπλουτίζεται διαρκώς, να ανακαλύπτει συνέχεια νέα αναλυτικά εργαλεία και να διαχέεται σαν γάγγραινα στο κοινωνικό σώμα. Όχι για να πείσει, αλλά για να δηλώσει πως υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που αρνούνται να ζήσουν σαν αριθμοί. Που αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε αντιδραστική η επαναστατική εξουσιαστική αλλαγή στο όνομα της πανανθρώπινης ευτυχίας. Που προτιμούν να πεθάνουν μαχόμενοι μέχρι το τέλος παρά να ανεχθούν τα σύγχρονα κοινωνικά κάτεργα ή να συμπορευθούν με τους αριστερούς και “αντιεξουσιαστές” δήμιους της ελευθερίας. Αυτή η μαχόμενη μειοψηφία,  κατασυκοφαντημένη σχεδόν από όλους και σταμπαρισμένη από τον εχθρό, πρέπει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός επιθετικού αναρχικού μετώπου, σε πλήρη ρήξη με ότι συνιστά το υπάρχον. Μια σύμπραξη διαφορετικών συντρόφων που τους ενώνει το μίσος για την εξουσία και τους υποτακτικούς της και η αγάπη για γεμάτη ουσία ζωή. Οι μηδενιστές θα φέρουμε πάντα περήφανα το λάβαρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Μέχρι την Ανατολή του Μηδενός…

Parabellum

Posted on

No Wing : O μηδενισμός δεν σημαίνει το τίποτα

Ρωτήστε σχεδόν οποιονδήποτε, και θα σας πει ότι ο μηδενισμός είναι η πίστη στο τίποτα. Αυτή η παρεξήγηση του μηδενισμού, που έγινε δημοφιλής από την ταινία «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» και διαιωνίστηκε από τεμπέληδες ακαδημαϊκούς και φιλοσόφους, οδήγησε σε ένα είδος δαιμονοποίησης στους αναρχικούς κύκλους. Ο πριμιτιβιστής Τζον Ζέρζαν συχνά οδύρεται για τον μηδενισμό, λέγοντας πράγματα όπως «…αρχίζεις να έχεις ανθρώπους που είναι τόσο μηδενιστές που δεν νοιάζονται καν για τη ζωή πια». Για τον Ζέρζαν, μηδενισμός είναι απλά να μη νοιάζεσαι για τη ζωή.

Ακόμη και κάποιος που αντιτίθεται στον πριμιτιβισμό, ο τρανσουμανιστής William Gillis δηλώνει ««Μπορεί ένας μηδενιστής να είναι αναρχικός;». Όχι. Με τίποτα. Ο μηδενισμός είναι η φιλοσοφία της απόλυτα κοινωνιοπαθητικής κοινωνίας μας. Όλα όσα πολεμάμε». Αν οι πριμιτιβιστές και οι τρανσουμανιστές μπορούν και οι δύο να μισούν τον μηδενισμό μαζί τόσο δραστήρια, ίσως αυτό δείχνει ότι έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα θα περίμενε κανείς. Ίσως ο μηδενισμός να είναι ένας βολικός μπαμπούλας για τους αναρχικούς που είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι στις δικές τους ιδεολογίες του πριμιτιβισμού/του τρανσουμανισμού/κ.λπ. που αυτές οι ιδεολογίες έχουν αρχίσει να αντικαθιστούν τον αναρχισμό;

Είναι ο μηδενισμός απλώς «αδιαφορία για τη ζωή»; Με τίποτα! Οι πρώτοι μηδενιστές ονομάστηκαν έτσι επειδή τίποτα «από όσα υπήρχαν τότε δεν έβρισκαν εύνοια στα μάτια τους». Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πίστευαν σε τίποτα ή ότι δεν νοιάζονταν για τη ζωή. Ακριβώς το αντίθετο! Για εκείνους που θα αποτελούσαν τα θεμέλια του μηδενισμού, η ζωή ήταν αρκετά σημαντική ώστε να απορρίψουν εκείνα τα πράγματα που θα επιχειρούσαν να περιορίσουν τη ζωή. Οι πρώτοι μηδενιστές κοίταξαν γύρω τους, δεν είδαν τίποτα που να τους αρέσει, και στη συνέχεια ξεκίνησαν να καταστρέφουν αυτά τα πράγματα, δημιουργώντας παράλληλα δομές και συνθήκες που τους ευχαριστούσαν. Ο μηδενισμός πηγάζει από τους ανθρώπους που θέλουν να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους μέσω της δράσης. Αν ο μηδενισμός ήταν απλώς άνθρωποι που δεν νοιάζονται, όπως ισχυρίζεται ο Ζέρζαν, τότε ο μηδενισμός δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τη δολοφονία ενός τσάρου και σχεδόν την ανατροπή μιας αυτοκρατορίας. Η ιστορία δεν υποστηρίζει τους ισχυρισμούς του κ. Ζέρζαν.

Μπορεί κανείς να είναι αναρχικός και μηδενιστής, όπως ισχυρίζεται ο κ. Gillis ότι είναι αδύνατον; Φυσικά! Βασικά, από τον Renzo Novatore, μέχρι την ΣΠΦ, μέχρι την FAI, οι αναρχικοί είναι μηδενιστές για πάνω από έναν αιώνα, και σχεδόν όσο καιρό χρησιμοποιείται η φράση “αναρχισμός” στην πολιτική. Ο κ. Gillis είτε κάνει μεγαλεπήβολους ισχυρισμούς, ενώ αγνοεί την ιστορία, είτε ισχυρίζεται ότι άνθρωποι και ομάδες που έχουν κάνει πολύ περισσότερα όσον αφορά τη δημιουργία της αναρχίας από τον ίδιο δεν είναι αναρχικοί, και μάλιστα εχθροί του αναρχισμού! Και πάλι, η πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με εκείνους που θα έκαναν ψευδείς ισχυρισμούς για τον μηδενισμό.

Ο κ. Gillis ισχυρίζεται ότι ο μηδενισμός «είναι η φιλοσοφία της απόλυτα κοινωνιοπαθητικής κοινωνίας μας». Μακάρι να ήταν έτσι! Μακάρι η κοινωνία μας να είχε τις ρίζες της στην απόρριψη των καταναγκαστικών κοινωνικών προτύπων και στην επίθεση στις καταπιεστικές δομές! Αυτό κάνουν οι μηδενιστές… Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πώς αυτό τους κάνει εχθρούς του αναρχισμού.

 

“Άρνηση κάθε κοινωνίας, κάθε σέκτας, κάθε κανόνα, κάθε θρησκείας. Αλλά δε λαχταρώ τη Νιρβάνα περισσότερο από ότι ποθώ τον απελπισμένο και ανίσχυρο πεσιμισμό του Σοπενχάουερ, ο οποίος είναι χειρότερος από τη βίαια αποκήρυξη της ίδιας της ζωής. Ο δικός μου πεσιμισμός είναι ενθουσιώδης και διονυσιακός, σαν φλόγα που πυρπολεί τη ζωτική μου αφθονία, που χλευάζει κάθε θεωρητική, επιστημονική και ηθική φυλακή.”— Renzo Novatore

 

Ο Renzo Novatore, ένας Ιταλός μηδενιστής αναρχικός των αρχών της δεκαετίας του 1900, καταπολεμά συγκεκριμένα αυτή την ιδέα του μηδενισμού ως κάποια επιδεινούμενη απελπισία και απορρίπτει τον μηδενισμό ως «ανίσχυρη απαισιοδοξία». Ο Νοβατόρε κατανοεί ότι οι εξουσιαστές μπορεί να έχουν πολλές μορφές, ακόμη και «θεωρητικές, επιστημονικές και ηθικές». Ως αναρχικοί, δεν θα έπρεπε να είμαστε σε εγρήγορση απέναντι σε όλες τις έννοιες ως δυνητικούς κυβερνήτες; Δεν θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να αντιταχθούμε χειροπιαστά σε ό,τι μας εξαναγκάζει; Δεν θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες που να ταιριάζουν καλύτερα στις επιθυμίες μας; Για τον κ. Gillis, αυτές οι πράξεις θα ήταν υπερβολικά μηδενιστικές, γεγονός που τον αφήνει να κρατά έναν αναρχισμό που θα φαινόταν αρκετά αναποτελεσματικός. Θα έλεγα ότι ο μηδενισμός είναι ένα κομπλιμέντο, αν όχι εγγενές, για τον αναρχισμό.

Ο μηδενισμός, που απέχει πολύ από την πίστη στο τίποτα, μας προτρέπει να δράσουμε. Μας ενθαρρύνει να δημιουργήσουμε τον κόσμο που θέλουμε να δούμε, και να το κάνουμε αμέσως τώρα. Όπως πήραν οι πρώτοι μηδενιστές από τον Μπακούνιν: «Το πάθος για καταστροφή είναι και δημιουργικό πάθος!» Ο μηδενισμός δεν είναι κάποιο απελπιστικό τέλος, είναι μια φωτεινή αρχή!

«(Ο μηδενισμός) στέκεται σαν ένα άκρο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί, και όμως είναι ο μόνος αληθινός δρόμος για να πάει κανείς παραπέρα- είναι η αρχή μιας νέας έναρξης.» – Maurice Blanchot

Γιατί, λοιπόν, υπάρχει αυτή η συντονισμένη προσπάθεια ενάντια στην έννοια του μηδενισμού από πολλές διαφορετικές γωνιές του αναρχισμού; Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο αποφασισμένοι να αντιταχθούν σε αυτό που είναι εξ ορισμού και ιστορικά κάτι που έχει εμπεδωθεί σε μεγάλο βαθμό στον αναρχισμό; Θα έλεγα ότι αυτό οφείλεται ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο αυτές οι φιγούρες έχουν τοποθετηθεί μέσα στον αναρχισμό. Η απροθυμία του μηδενισμού να αποδεχτεί το δόγμα έρχεται σε αντίθεση με τις ίδιες τις δογματικές θέσεις που έχουν λάβει αναρχικοί όπως ο Gillis και ο Ζέρζαν. Έχοντας χρωματίσει τους εαυτούς τους σε γωνίες ως τρανσουμανιστές ή πριμιτιβιστές, άνθρωποι σαν αυτούς πιθανόν να αισθάνονται απειλή από έναν μηδενισμό που θα απέρριπτε τον τρανσουμανισμό ή τον πριμιτιβισμό ως στατικές ιδεολογίες. Εξάλλου, ο μηδενισμός απαιτεί μια ρευστότητα των ιδεών που κινείται μαζί με τη ρευστότητα των επιθυμιών και δεν ενδιαφέρεται για «θεωρητικές φυλακές» που διεκδικούν έναν συγκεκριμένο δρόμο προς την αναρχία. Ο Gillis και ο Ζέρζαν έχουν στηριχθεί σε πολύ συγκεκριμένα σύνολα ιδεών, και καταλαβαίνουν ότι ο μηδενισμός αμφισβητεί αυτές τις ιδέες στις οποίες κάθονται….. Είτε αυτό, είτε είναι πραγματικά απλά αμόρφωτοι και αδαείς ως προς τις πραγματικές καταβολές του μηδενισμού.

«Κάθε κοινωνία που θα φτιάξετε θα ‘χει τα όρια της και στα όρια της θα δρουν οι ηρωικοί και αναμαλλιασμένοι τυχοδιώκτες, με την παρθένα και άγρια σκέψη τους, που ξέρουν να ζούνε μονάχα, ετοιμάζοντας αδιάλειπτα νέες και τρομερές εξεγερσιακές εκρήξεις. Εγώ θα είμαι μεταξύ αυτών!» — Renzo Novatore

Ο μηδενισμός στέκεται ενάντια στον πρεσκριπτιβισμό και το δόγμα των προκατασκευασμένων ιδεολογιών. Ενθαρρύνει τη δράση και κινεί τους ανθρώπους να αναιρούν ό,τι τους καταπιέζει, ενώ παράλληλα δημιουργούν τις επιθυμίες τους. Ο μηδενισμός δεν είναι μια παθητική απόρριψη της ζωής, αλλά μια δραστήρια γιορτή της ζωής, της ικανότητάς μας να δημιουργούμε και να καταστρέφουμε. Ο μηδενισμός κατανοεί την ανάγκη για συνεχή επαγρύπνηση ενάντια στην ασβεστοποίηση που συμβαίνει σε όλες τις ιδεολογίες και όλες τις κοινωνίες. Χωρίς αυτή την επαγρύπνηση, ακόμη και ο πιο ένθερμος αναρχικός είναι ευάλωτος στην ίδια την εξουσία που ισχυρίζεται ότι πολεμά.

 

«Ηττημένος στη λάσπη ή νικητής στον ήλιο, τραγουδώ τη ζωή και τη λατρεύω!» — Renzo Novatore