Tag: Κείμενο

Posted on

Στο πλαίσιο των εκλογών. Αναρχικά και ανατρεπτικά λόγια [Χιλιανές φυλακές]

Χιλή: Mónica Caballero Sepúlveda, Pablo Bahamondes Ortiz, Francisco Solar Domínguez, Marcelo Villarroel Sepúlveda, Juan Aliste Vega και Joaquín García Chancks σχετικά με τις εκλογές στη Χιλή.

Δημοσιεύθηκε αρχικά από το Contra Info. Μεταφράστηκε στα αγγλικά από το Anarchist News και στα Ελληνικά από το Blessed is the flame.

Αναρχικά και ανατρεπτικά λόγια από τις Χιλιανές φυλακές. Μπροστά στην ανακατάταξη της Κυριαρχίας και την καπιταλιστική διαιώνισή της: Ούτε μπότες ούτε ψήφοι, μόνο αγώνας!!

Φαίνεται ότι, σύμφωνα με τα όσα πρεσβεύει η υπηκοότητα, είμαστε μάρτυρες μιας καίριας στιγμής στην ιστορία αυτής της επικράτειας- έχουμε στριμωχτεί με την πλάτη στον γκρεμό και, αν δεν κάνουμε κάτι, η πτώση μας θα είναι επικείμενη- φαίνεται ότι είμαστε μάρτυρες ενός ανοιχτού πολέμου, ενός αιματοκύλισματος, μεταξύ δύο πολιτικών πόλων που είναι εχθροί σε τέτοιο βαθμό, όπως στον ψυχρό πόλεμο, που θέτει σε κίνδυνο τη διαβίωση και το μέλλον όλων των όντων στην επικράτεια που κυριαρχείται από το Χιλιανό κράτος.

Από τη μία πλευρά η πολεμική κραυγή λέει: «Κομμουνισμός ή Ελευθερία!», και από την άλλη: «Δημοκρατία ή φασισμός!». Μπροστά σε ένα τέτοιο δραματικό σενάριο μας παρουσιάζεται το βασικό εργαλείο για την αντιμετώπιση αυτού του πλαισίου, ικανό να σταματήσει μια για πάντα αυτό το αιματοκύλισμα : η συμμετοχή στις εκλογές, η ψήφος ως απελευθερωτικό όπλο.

Δεν είμαστε ούτε τυφλοί ούτε κουφοί, βαδίζουμε με πλήρη συνείδηση αυτού και πολλών άλλων πραγμάτων που συμβαίνουν σε αυτή την περιοχή, αλλά δεν αποστασιοποιούμαστε απλά από αυτά, αντίθετα κηρύσσουμε τον πόλεμο σε κάθε θεσμική περίπτωση που επιδιώκει οποιαδήποτε διαιώνιση της Καθεστηκυίας Τάξης.

Αρνούμαστε πλήρως κάθε εγκυρότητα αυτής της ψευδούς αντιπαράθεσης μεταξύ δύο δήθεν διαφορετικών συστημάτων, ο άξονας στον οποίο διεξάγεται η μάχη είναι και θα συνεχίσει να είναι αυτός της Δημοκρατίας και της διαχείρισης του Κεφαλαίου. Η ύπαρξη μιας «μάχης» μεταξύ διαφορετικών πολιτικών προσπαθεί μόνο να δικαιολογήσει το υποτιθέμενο εύρος του συστήματος Δημοκρατίας-Κεφαλαίου, την «ποικιλόμορφη» ουσία του και τον υποτιθέμενο χώρο για κάθε είδους απόψεις, σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί από ένα σύστημα ή μια κοινωνία που απορρίπτουμε, δεν θέλουμε να είμαστε απλώς μια ακόμη πολιτική ανάμεσα στις επιλογές μέσα σε αυτό το σύστημα- θέλουμε να καταστρέψουμε όλες τις επιλογές και τη δομή που τις υποστηρίζει. Δεν έχουμε καμία σχέση με το εκλογικό σόου και το σκηνικό των εκλογών, των δημοψηφισμάτων, των ψηφοφοριών και τα συναφή, θεωρούμε ότι αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσαρμογή του κουρδίσματος, η αναδιάταξη από την αστική τάξη για να διατηρήσει τα προσχήματα και να συμβαδίσει με το ρυθμό της υπάρχουσας επιβαλλόμενης τάξης.

Έχουμε τη βεβαιότητα ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογικών αποτελεσμάτων αυτού του δημοψηφίσματος, ουσιαστικά τίποτα δεν θα αλλάξει. Ακόμα και αν πάμε πέρα από αυτές τις συγκυρίες ποιος διαγωνίζεται για τη διοίκηση και τη διαχείριση της καταπίεσης, ο θεσμικός κόσμος, άρα και οι εκλογές, δεν ήταν ποτέ δικός μας. Με αυτόν τον τρόπο, όποιος ψηφίζει, όποιος επιλέγει ελεύθερα να επενδύσει στην εξουσία κάποιου άλλου, είναι εξίσου υπεύθυνος με τον κυβερνήτη που θα δώσει τις εντολές να σκοτώσει, να στρατιωτικοποιήσει και να φυλακίσει. Όποιος ψηφίζει αποφασίζει μέσω του εκλογικού δικαιώματος να εκχωρήσει μέρος της αυτονομίας του για να ενισχύσει την αλυσίδα της καταπίεσης και, επομένως, το κράτος. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι της όποιας εκάστοτε διοίκησης, δεν το κάναμε αυτό στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν, όπως και τώρα, η βετεράνος πολιτική εξουσία εγκαθίδρυσε ένα βασίλειο του φόβου για να μην αφήσει στην συγκρουσιακή αντιπολίτευση εκείνης της συγκυρίας -όπως οι ομάδες ένοπλου αγώνα- κανένα περιθώριο να αναπνεύσει, αναπτύσσοντας ένα αστικό εκλογικό σκηνικό που είχε σκοπό να βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο οποιασδήποτε επίπλαστης ρήξης με ένα απλό Ναι ή Όχι.

Σε αυτό το σημείο είχαμε ήδη καθορίσει την ανατρεπτική μας θέση, και από τότε, ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει.

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, σε καμία περίπτωση ο στόχος αυτού του κειμένου, να πείσουμε ή έστω να θεωρητικολογήσουμε για τη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογικές διαδικασίες, δεν θα ήταν σωστό να είμαστε απαιτητικοί ή να υπολογίζουμε αυτή την υπάκουη μάζα με τα δικά μας κριτήρια- το σημείο που μας ενδιαφέρει είναι όταν διαβάζουμε για μια μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων που αυτοαποκαλούνται «ανταγωνιστικοί φορείς» ή ακόμα και αυτοαποκαλούνται ανατρεπτικοί, επαναστάτες, αντιστασιακοί ή αναρχικοί, κάνουν καλέσματα να συμμετάσχουν στις εκλογές και μάλιστα να ψηφίσουν έναν συγκεκριμένο υποψήφιο.

 

Μερικά από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν αυτή την πορεία δράσης είναι σε σχέση με την απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων -που πάντα εγγυάται το κράτος-, κυρίως στο πεδίο των «ευάλωτων» μειονοτήτων ή των αντιφρονούντων.

Δεν αγνοούμε την αλλαγή που θα αντιπροσώπευε, τη βαθιά ριζωμένη επικύρωση ενός θεσμικά συντηρητικού λόγου, τη δυναμική που έχει ένα μεγάλο μέρος της αλλοτριωμένης κοινωνίας -η οποία δεν απέχει και τόσο πολύ από το σημερινό πλαίσιο-, αλλά πιστεύουμε ότι οι πραγματικοί αγώνες -όλων των ειδών-, από μια αναρχική, ανατρεπτική ή επαναστατική θέση, δεν πρέπει ποτέ να αναζητούν επικύρωση ή ενσωμάτωση από τους θεσμούς ή την κοινωνία, το να παραδοθούμε, με τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές μας, στη θεσμική «ενσωμάτωση» συνεπάγεται την αραίωση της ανταγωνιστικής ατομικότητάς μας σε έναν χώρο που δεν μας ανήκει, του οποίου ο μόνος σκοπός είναι να διευρύνει το πεδίο της δημοκρατικής συμμετοχής, χωρίς να αμφισβητεί πραγματικά την υποκείμενη δυναμική της. Δεν βλάπτει να επισημάνουμε ότι, παρά τη διακύμανσή τους, είτε επεκτείνουν είτε μειώνουν τα πολιτικά δικαιώματα σε συγκεκριμένες συγκυρίες, δεν μας αρμόζει να περιμένουμε από τους διαχειριστές της καταπίεσης να μας παραχωρήσουν τα εν λόγω «δικαιώματα» -ένας όρος που έχει πλέον αποκηρυχθεί επαρκώς-, θα φτάσουμε στην ελευθερία μας με τα δικά μας μέσα σε πλήρη αυτονομία. Ούτε η θεσμοθέτηση, ούτε καν η κοινωνικοποίηση αποκλινουσών ιδεών ή πολιτικών συνιστούν πραγματική αλλαγή στις ατομικές ή συλλογικές πρακτικές. Οι δυναμικές που περιορίζουν τις ελευθερίες μας πρέπει να καταπολεμηθούν με συγκρούσεις, αλλά κυρίως με μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη του ατόμου και μια συνεχή κριτική, όχι μέσω της ψηφοφορίας ούτε μέσω της συμμετοχής των πολιτών.

Παραδόξως, καθίσταται αναγκαίο να αναφερθούμε σε ένα θέμα που φαινόταν να είναι απολύτως διευθετημένο στους χώρους και τα άτομα που ισχυρίζονται ότι επιλέγουν την αντιπαράθεση με την Εξουσία. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε ποιος είναι ή δεν είναι ανατρεπτικός, δεν είναι δουλειά μας να το κάνουμε, είναι μόνο η συμβίωση μεταξύ λόγου και πράξης που μπορεί να δώσει μαρτυρία για αυτή την πραγματικότητα, αν από τη μία πλευρά προτείνεται μια ολοκληρωτική ρήξη με το υπάρχον, γίνονται συνεχώς καλέσματα για το τέλος του καπιταλισμού ή κάθε ίχνος εξουσίας, είναι τουλάχιστον θλιβερό το γεγονός ότι προτείνουν να επικυρώσουν αυτές τις πτυχές χρησιμοποιώντας την ψήφο ως πολιτικό «εργαλείο», μια ενέργεια που αποτελεί ένα ανοιχτό χτύπημα στην πλάτη και ενίσχυση της δημοκρατικής θεσμικότητας του κεφαλαίου- παρόλο που αυτή φαινόταν να ταλαντεύεται λίγο περισσότερο από δύο χρόνια πριν.

Νομίζαμε ότι η κατανόηση αυτής της γιγάντιας αβύσσου μεταξύ πράξης και λέξεων ήταν μια βασική αρχή των ατόμων που τοποθετούνται ως «επαναστάτες»- φαίνεται να είναι αλήθεια ότι κάθε μέρα όλο και περισσότερο οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και ότι στοιχηματίζοντας στην ριζοσπαστική αισθητική είναι το πρωταρχικό κίνητρο πολλών «κριτικών» ατόμων.

Αν δεν είμαστε ικανοί να αναλάβουμε τη σύγκρουση σε όλες τις μορφές της, θα είμαστε απλώς μέρος αυτής της μάζας που απεχθανόμαστε και μέρος αυτών που, παρά το γεγονός ότι ισχυρίζονται ότι είναι «ξύπνιοι» ή οργανωμένοι, θα είναι πάντα μέρος μιας αγέλης που επευφημεί ηγέτες και μορφές που ασκούν εξουσία, ώστε να μπορούν να παραμείνουν υποταγμένοι, με την άνεση και την ασυνέπεια αυτών που μόνο κηρύττουν την καταστροφή αυτής της άθλιας πραγματικότητας.

Καταστολή, φυλακή και θάνατος, το έχουμε ζήσει με σάρκα και οστά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με τις κυβερνήσεις της Concertación και με τη Chile Vamos, και έχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτό δεν θα διαφέρει από την κυβέρνηση της Apruebo Dignidad, πολύ περισσότερο με έναν πρόεδρο από το Frente Social Cristiano. Ανεξάρτητα από το ποιος θα κυβερνήσει, οι στόχοι μας δεν αλλάζουν: η καταστροφή του καπιταλισμού, του κράτους, των κατασταλτικών μηχανισμών- το τέλος της ανάγκης να κυβερνάμε και να κυβερνιόμαστε. Δεν μας ενδιαφέρει ένα «μικρότερο κακό» ή ένας «πιο ανθρώπινος» πράσινος καπιταλισμός.

Που ποντάρουμε; Εκεί που ποντάρουμε πάντα, στο αδιάσπαστο πείσμα που μας χαρακτηρίζει: επέκταση και εμβάθυνση της μόνιμης και ασταμάτητης σύγκρουσης, γνωρίζοντας καλά ότι δεν είμαστε ούτε σωτήρες ούτε εκπρόσωποι κανενός ή τίποτα, εκτός από τον εαυτό μας. Η επιλογή μας για αντιπαράθεση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, γιατί καταλαβαίνουμε ότι δίνοντας χτυπήματα αρχίζουμε να απελευθερωνόμαστε και αν και άλλοι επιλέξουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, άριστα, αλλά αν όχι, αυτό δεν θα είναι λόγος να αποθαρρυνθούμε, πόσο μάλλον να εγκαταλείψουμε τις πεποιθήσεις μας, πέφτοντας και επικυρώνοντας τον θεσμικό δρόμο. Δεν είμαστε διαφωτισμένοι, πολύ περισσότερο δεν είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουν τι πρόκειται να συμβεί, αλλά θα γίνουμε κατανοητοί γι’ αυτό που είμαστε, από την πρακτική μας, από το να ενεργούμε πάντα σύμφωνα με τις ιδέες μας, για τον εξεγερσιακό σκοπό και για την αναρχική, ανατρεπτική και εξεγερσιακή συνενοχή που διαδίδει την εξέγερση- το πολεμικό μας μονοπάτι γίνεται έτσι στην απτή δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι.

 

Ανατρεπτικοί, αναρχικοί και mapuche: έξω από τη φυλακή, τώρα!!!

 

Κλιμάκωση της σύγκρουσης, εντατικοποίηση της επίθεσης!

 

Μαχόμενη νεολαία: μόνιμη εξέγερση!

 

Θάνατος στο κράτος, ζήτω η αναρχία!

 

Η πεποίθηση είναι δική μας!

 

Όσο υπάρχει δυστυχία, θα υπάρχει εξέγερση!

 

Mónica Caballero Sepúlveda

-Γυναικεία Φυλακή του San Miguel

 

Pablo Bahamondes Ortiz

-C.D.P. Santiago Uno

 

Francisco Solar Domínguez

Marcelo Villarroel Sepúlveda

Juan Aliste Vega

Joaquín García Chancks

-C.P Rancagua “La Gonzalina”

 

Δεκέμβριος 2021

 

Περιοχή που κυριαρχείται από το Χιλιανό κράτος.

Posted on

Flower Bomb : Γιατί μηδενισμός; Μία απάντηση στο «Γιατί ελπίδα; (Κριτική της μηδενιστικής τάσεως στον αναρχισμό)» του John Zerzan.

Για χρόνια, ο John Zerzan ενέπνευσε την κατανόησή μου για την πράσινη αναρχία μέσα από πολλά από τα κείμενά του. Απολαμβάνω το “Anarchy Radio” και τα θέματα που καλύπτει, όπως επίσης και την αίσθηση του χιούμορ του!
Πρόσφατα ανακάλυψα αυτό το κείμενο στο διαδίκτυο και ενεργώντας παρορμητικά αποφάσισα να γράψω μία γρήγορη απάντηση σε αυτό! Όπως με όλα τα γραπτά μου, μιλάω μόνο για τον εαυτό μου και τις προσωπικές μου εμπειρίες.

****

Είναι αρκετά της μόδας, μεταξύ των αναρχικών επίσης, να στραβώνει κανείς στο άκουσμα της έννοιας της ελπίδας, να αποκλείει ρητώς κάθε πιθανότητα γενικής νίκης έναντι της κυριαρχίας και της καταπίεσης. Το βιβλίο Έρημος (2011) παίζει με αυτήν την στάση στο εξώφυλλό του: «Στις καρδιές μας όλοι ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν θα ‘σωθεί’,» και επαναλαμβάνει αυτήν την δήλωση ακόμη δύο φορές στις αρχικές του σελίδες. Ο πολιτισμός θα παραμείνει. Ήρθε ο καιρός να εγκαταλείψουμε «μάχες που δεν μπορούν να κερδηθούν.» Με αυτόν τον τρόπο η μιζέρια της εξάντλησης και της απογοήτευσης θα αποφευχθούν και θα είμαστε πολύ πιο χαρούμενοι (!) Η Unabomber-τύπου Μεξικανική ομάδα που λέγεται Individualidades teniendo a lo salvaje (ITS), επίσης ισχυρίζεται σθεναρά ότι δεν θα υπάρξει νίκη. «Δεν πιστεύουμε ότι αυτό είναι δυνατό,» διακηρύσσουν επανειλημμένα. Όμως είναι δυνατό. Η υπέρβαση της νόσου του πολιτισμού δεν είναι με την καμία εγγυημένη, προφανώς, αλλά είναι ξεκάθαρα δυνατή. Προτιμώ ό,τι είπε ο Κίρκεγκωρ για την ελπίδα: Είναι «το πάθος για το πιθανό.» Για να μιλήσω πιο τολμηρά, τι απέγινε το «Απαίτησε το αδύνατο»; Όταν αρνούμαστε την νίκη, δεν είμαστε Game Over?

Δεν έχω διαβάσει την Έρημο, αν και έχω ακούσει καλά λόγια για αυτή. Δεν μπορώ παρά να νιώσω ότι η ερμηνεία του John Zerzan για την απελπισία και τον μηδενισμό είναι αυτή ενός μίζερου πεσιμισμού που κατασπαράζει το άτομο, οδηγώντας είτε σε καταληκτική απάθεια είτε κάποιες φορές, σε αυτο-προκαλούμενο θάνατο. Αν και αυτές είναι πολύ αληθινές, εξουθενωτικές εμπειρίες για κάποιους, υπάρχουν άλλοι που βρίσκουν χαρά στην προσωπική εξέγερση – στο εδώ και τώρα – παρά την δύσκολη πραγματικότητα του πολιτισμένου εφιάλτη.
Εντός του αναρχο-αριστερού χώρου, έχω γνωρίσει προσωπικά την «μιζέρια της εξάντλησης και της απογοήτευσης» για χρόνια σε τόσο υψηλό ποσοστό που είμαι έκπληκτος που δεν υπάρχουν ομάδες υποστήριξης ως απάντηση σε αυτό! Είναι πιθανό ότι ο John Zerzan και πολλοί άλλοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την συχνότητα της εξάντλησης στους αριστερούς κύκλους επειδή είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει η αριστερά στο προσκήνιο. Τι είδος προπαγάνδας στο στυλ της «Επερχόμενης Εξέγερσης» θα εξέθετε την μιζέρια που προκύπτει από το επίπονο καθήκον της αόριστης, ριζοσπαστικής οργάνωσης και του «κοινοτικού χτισίματος» ενώ κυνηγιέται η ελπίδα του «μαζικού ξεσηκωμού» ή της νικηφόρας «επανάστασης»;
Αλλά για μερικούς, είναι σε αυτήν την στιγμή ψυχικής εξάντλησης που συμβαίνει ένα νέο και συναρπαστικό πράγμα: μία προσωπικά απελευθερωτική εμπειρία ελευθερίας από την ελπίδα!
Δεν είναι μία προσωπική «νίκη» το να σπάσεις τα δεσμά της εμμονικής θετικότητας; Είναι πραγματικά “game over” όταν ένα άτομο αρχίζει να ασκεί αρνητικότητα στην αποστείρωση της αριστερής υπερδιαφημιζόμενης θετικής πολιτικής;

Μπορούμε να θυμηθούμε τον Μονοδιάστατο Άνθρωπο του Herbert Marcuse, ο οποίος ανακοίνωσε το φαινομενικό τέλος των ριζοσπαστικών δυνατοτήτων· τον οριστικό θρίαμβο της καταναλωτικής ανελευθερίας. Ήταν ευτυχής που αποδείχθηκε λάθος μέσα σε μερικές εβδομάδες από την εμφάνιση του βιβλίου του το 1964 με τις απαρχές ενός παγκόσμιου κινήματος που συντάραξε τον κόσμο. Και καθώς το παγκόσμια σύστημα δείχνει τώρα ότι αποτυγχάνει σε κάθε επίπεδο, δείχνει ότι δεν έχει καθόλου απαντήσεις, υπάρχει κάθε πιθανότητα να ξεπεραστεί ποιοτικά το Κίνημα της δεκαετίας του ‘60.
Αλλά όχι, περιαυτολογώντας, αν παραιτηθούμε από κάθε ελπίδα για υπέρβαση. Είναι πολύ γνωστό ότι η υγεία και η ανάκαμψη από τις ασθένειες δεν σχετίζεται με την απελπισία αλλά με το αντίθετο. Σκέψου την τελευταία νουβέλα του Σέρβου Danilo Kiš, τον Ψαλμό 44, που έχει να κάνει με την θέληση μίας νεαρής οικογένειας να επιβιώσει και να αντισταθεί στο Άουσβιτς, όπου η φαντασία της ελπίδας είναι μία «αναγκαιότητα.» Για εμάς και για όλη την ζωή, τα προβλήματα είναι σοβαρά αλλά δεν είμαστε στο Άουσβιτς. Κι όμως, απορρίπτουμε την ελπίδα;

Ως απάντηση σε αυτό θα ήθελα να μοιραστώ ένα απόσπασμα:

«Αν και έχουμε κληρονομήσει πολλές ιδέες για το πως να αντιμετωπίσουμε την κυριαρχία, γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν είναι βέβαιο. Από τα θρυμματισμένα εργαλεία και κόκκαλα των προκατόχων μας, δημιουργούμε τα δικά μας όπλα. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ότι θα δουλέψει, αλλά κάνουμε επίθεση όπως και νά ‘χει. Το κάνουμε αυτό γυμνοί, έχοντας ρίξει τα κουρέλια της ηθικής, της ιδεολογίας, και της πολιτικής που έχουν συσσωρευτεί πάνω μας με τον καιρό. Αντιμετωπίζουμε αυτόν τον κόσμο ωμό, με όλη του την τρομακτική δόξα. Αρνούμαστε κάθε αλήθεια και κανόνα και προχωρούμε με ένα πνεύμα εμπρηστικού πειραματισμού. Ονειρευόμαστε πολλά, αναμένουμε λίγα, κατουρώντας στα γρανάζια της κοινωνικής μηχανής, και όταν όλα τα υπόλοιπα αποτύχουν, θα ακολουθήσουμε στα βήματα αυτών που ξόδεψαν τις τελευταίες στιγμές τους στους θαλάμους αερίων τραγουδώντας και γαμώντας. Είθε η απόλαυση να είναι η ευλογημένη φλόγα που μας καθοδηγεί στο κενό.»
– Ευλογημένη η Φλόγα: Μία εισαγωγή στην αντίσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στον αναρχομηδενισμό.

Ο εγωισμός και ο μηδενισμός είναι προφανώς στην μόδα μεταξύ των αναρχικών και ελπίζω πως όσοι χαρακτηρίζονται έτσι δεν είναι χωρίς ελπίδα. Όχι χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς ελπίδα. Αναρωτιέμαι τι έχουν να προσφέρουν γενικά, σε σχέση, ας πούμε, με την ανάλυση και την έμπνευση ή αν αυτό είναι καν κάτι που αναζητούν.

Όταν είχα σταματήσει την συμμετοχή μου στην κοινοτική οργάνωση και τον ακτιβισμό, αντιμετώπισα μία ενδιαφέρουσα ερώτηση: και τώρα τι; Ήταν ακριβώς η εξέγερση αυτών των απελπισμένων μηδενιστών, ατομικιστών αναρχικών που με ενέπνευσαν να δω την αναρχία με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η προσωπική μου εξέγερση ενάντια στην κοινωνία και τον βιομηχανικό πολιτισμό δεν είχε ένα τέλος, παρά μόνο αιώνια εξέλιξη προς πιο παρασκηνιακές, χαρούμενες μορφές αναρχίας. Ήταν κατά την παραίτησή μου από την ριζοσπαστική οργάνωση που ξανα-ανακάλυψα τον εαυτό μου, ως άτομο χωρίς την κοινωνικοποιητική προσαρμογή της αριστεράς, και ως ένα όπλο που προηγουμένως με ήταν άγνωστο. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου και όλες τις δυνατότητές μου καλύτερα απ’ όσο μπορούσα όσο ήμουν αριστερός. Αν από αυτή την ανακάλυψη έλειπε μία ανάλυση εξατομικευμένου πολέμου και η έμπνευση από άλλους που διασκεδάζουν τόσο πολύ με τις ζωές τους, πιθανότατα να εξακολουθούσα να υπέφερα από ανίατη βαρεμάρα μέσα στην αριστερά. Ανακάλυψα ότι η «ελπίδα» ήταν μία άχρηστη έννοια που οδηγεί μονάχα στην απογοήτευση. Αλλά με την άγρια εξέγερση ενάντια στην κοινωνιακή πραγματικότητα χωρίς καμία προσδοκία, μπορούσα να βιώσω μία ελευθερία που ήταν αδύνατη υπό οποιαδήποτε άλλη συγκυρία. Δεν απαιτούσα απλώς το αδύνατο, η αναρχία μου έγινε η ενσάρκωση του αδύνατου με κάθε στιγμή εγκληματικής δραστηριότητας.

Υπάρχουν εγωιστές που φαίνονται να είναι κυρίως ερωτευμένοι με το ιερό Εγώ τους, όπου τα πάντα κρίνονται στο μέτρο εξυπηρετεί τον Εαυτό. Εν τω μεταξύ, η κυρίαρχη τεχνοκουλτούρα τροφοδοτεί τον σολιψισμό, τον ναρκισσισμό, και την απομόνωση όσο περισσότερο τεχνο-εθισμένα είναι τα υποκείμενά της. Έβλεπε ο Μαξ Στίρνερ τον φυσικό κόσμο να έχει αξία μόνο σε σχέση με το εγώ κάποιου; Πόσο ενδιαφέρον έχει ο αγνός εγωιστής για την αλληλοβοήθεια, τους κοινωνικούς αγώνες ή την εξαφάνιση της κοινότητας; Συστήνω το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του ως ένα σημαντικό διορθωτικό μέτρο ενάντια στις εκκλήσεις του κολεκτιβισμού με τις διάφορες αμφιέσεις του, αλλά τείνω να συμφωνώ με τον Αριζόνιο αναρχικό Dan Todd ότι ο Διογένης και οι Κυνικοί στην Δύση και ο Chuangtzu και κάποιοι από τους Ταοϊστές στην Ανατολή έκαναν ακόμη καλύτερη δουλειά πάνω σε αυτό αιώνες πριν. Σημαίνει ο μηδενισμός ότι σχεδόν όλα πρέπει να εξαφανιστούν για να γίνει δυνατή μία αξιοπρεπή ζωή; Αν ναι, τότε είμαι μηδενιστής. Είναι ασφαλές να πούμε ότι ο μηδενισμός δεν είναι κυριολεκτικά τιποτισμός αλλιώς δεν θα μπορούσε κάποιος να είναι και μηδενιστής και αναρχικός. Αν σημαίνει την πολιτική της απόγνωσης και της απελπισίας, όχι ευχαριστώ. Ο Γάλλος φιλόσοφος Jean Francois Lyotard το είπε κάπως διαφορετικά: «Με την μεγαλούπολη, αυτό που η Δύση υλοποιεί και διαχέει είναι ο μηδενισμός της. Ονομάζεται ανάπτυξη.» Υπάρχουν μηδενιστές που δέχονται τέτοιους θεσμούς και τι τους παρακινεί;

Όσο για τον αυτοεξυπηρετούμενο εγωισμό; Αν η χαρά, η αγάπη, το παιχνίδι, και η περιπέτεια δεν ήταν αυτοεξυπηρετούμενα τότε θα με καθυπότασσαν σε κάποιον άλλο – το οποίο είναι ακριβώς αυτό που έχω απορρίψει. Για χρόνια δεν έχουμε δει πως η υποχρεωτική υποβολή σε κοινωνικοπολιτικά συστήματα, η Κομμούνα, η Ομάδα ή ακόμη και ο Θεός έχουν εξουθενώσει την δύναμη της ατομικότητας; Ή πως η αναθετική υπακοή και η συνεξάρτηση έχουν παραλύσει την ικανότητα να αναγνωρίσει κανείς τον εαυτό του ως πολύτιμο και άξιο ιδιοτέλειας και ελευθερίας; Υποθέτω ότι κάποιοι μηδενιστές εκεί έξω ταυτίζονται με την «απόγνωση» με διαφορετικούς τρόπους. Εγώ προσωπικά σχετίζομαι περισσότερο με ένα ζήτημα προσδιορισμού. Αλλά αν η αναρχία θα μπορούσε να οριστεί ως οποιαδήποτε δραστηριότητα έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική καταστολή της ατομικής ελευθερίας, δεν απαιτεί η αναρχία ένα στοιχείο απόγνωσης; Είναι παράλογο να είναι κανείς απελπισμένος για ελευθερία για την αποκατάσταση της ζωής του από τους θεσμούς του πολιτισμού που κλέβουν την ατομική διαβίωση; Για εμένα η βούληση για το βίωμα της ελευθερίας στιγμή προς στιγμή με οδηγεί στο να αντιμετωπίσω κάθε θεσμό που απαιτεί την υπακοή μου.
Μιλώντας για τον εαυτό μου, ο μηδενισμός σημαίνει πως όλα πρέπει να φύγουν – αλλά χωρίς κάποια ιδέα σχετικά με το τι είδους ζωή θα έρθει. Αυτό μπορεί μόνο να προσδιοριστεί στιγμή προς στιγμή και κατασκευάζοντας μία μελλοντική ουτοπία θα με οδηγούσε μονάχα στο να παραδώσω, σε κάποιον βαθμό, την πλήρη προσοχή της παρούσας εμπειρίας.

Υπάρχει κάτι περισσότερο από την αντι-ελπίδα, σε κάθε περίπτωση. Δύο νέα βιβλία μας το υπενθυμίζουν αυτό. To Free from Civilization του Enrico Manicardi είναι η πρώτη αντιπολιτισμική προσφορά σε στυλ ‘από το Α έως το Ω’ που υπάρχει σε οποιαδήποτε γλώσσα (αρχικός τίτλος Liberi dalla Civilta) και το The Anarchist Revelation: Being What we’re Meant to Be, του Paul Cedenec, το λιγότερο πεσσιμιστικό βιβλίο που θυμάμαι να έχω διαβάσει. Αναφέρεται στον Γερμανό αναρχικό Gustav Landauer, για παράδειγμα, για την ιδέα ότι «δεν χρειάζεται να ανησυχούμε ότι η ποσότητα αυτών που ακούν το κάλεσμα δεν θα είναι αρκετά μεγάλο, όταν η ποιότητα του [αντιπολιτισμικού] περιεχομένου είναι αδιαμφισβήτητη.» Φέρνει την αναρχική αντίσταση και το πνεύμα μαζί σε μία πολύ ευρεία και ισχυρή συνεισφορά.
Απαίσιοι καιροί αλλά, όπως είπε ο Oscar Wilde, “είμαστε όλοι στο λούκι αλλά κάποιοι από εμάς κοιτάζουν τα αστέρια.»

Στο γραπτό μου, “No Hope, No Future: Let the Adventures Begin!” η «ελπίδα» που επικρίνω είναι αυτή που εκμεταλλεύονται οι ακτιβιστές αρχηγοί και οι καθεστωτικοί αριστεροί ώστε να κινητοποιήσουν μαζικά κινήματα. Παρόμοια με τον τρόπο που η θρησκεία προσφέρει έναν παράδεισο στο τέλος μίας μίζερης ζωής, έχω δει πως η αριστερά προσφέρει τον ίδιο «παράδεισο» στην μορφή των «επερχόμενων» εξεγέρσεων ή της παραδοσιακής «Προλεταριακής Επανάστασης». Όπως πολλοί από εμάς έχουν βιώσει όμως, η ζωή, όπως και η άγρια φύση, είναι πολύ περίπλοκη. Η ψηφοθηρία της ελπίδας και αμέτρητες άλλες πολιτικές υποσχέσεις μπορεί να γοητεύσει μερικούς, αλλά όχι όλους. Στην περίπτωση αυτού του κειμένου, επισημαίνω ότι κάποιοι ανακαλύπτουν την ελευθερία στην ολική εγκατάλειψη της θετικής πολιτικής συμπεριλαμβανομένου του «ουτοπικού μέλλοντος» που δένεται σαν ένα καρότο. Για κάποιους, ο μηδενισμός είναι η επιδίωξη της δημιουργίας στιγμών ευδαιμονίας στο εδώ και τώρα με τα χαλάσματα καμμένων σφαγείων, με χαρτοκιβώτια κλεμμένης λιανικής, με αυθόρμητες επιθέσεις ενάντια στον φασισμό και πάει λέγοντας. Κάποιοι μηδενιστές κάνουν κάτι παραπάνω από το να κοιτάζουν απλώς τα αστέρια· κάποιοι απολαμβάνουν τον νυχτερινό ουρανό από τις οροφές κατειλημμένων κτηρίων, την αυγή από κινούμενα τραίνα εμπορευματικής μεταφοράς, ή τις καταιγίδες την ώρα της νυχτερινής καταστροφής ιδιοκτησιών.
Το στερεότυπο του μίζερου, αυτοκαταστροφικού μηδενισμού είναι απλώς αυτό – ένα στερεότυπο. Είναι μία μονοδιάστατη απεικόνιση που αντιμετωπίζει τον μηδενιστή ως μία κατηγορία αντί ως μοναδικό άτομο. Και περιορίζοντας την αντίληψη κάποιου για τον μηδενισμό σε απλά στερεότυπα θα έκανε απλά τους ανέλπιδους, παιχνιδιάρικους εξεγερμένους της εξατομικευμένης αναρχίας, τόσο ανύπαρκτους όσο η ίδια η ελπίδα!

Posted on

Αζραήλ : Ήρθε η ώρα να ακουστεί ο βρυχηθμός μου – Καταγγελία σεχταρισμού κατα του στεκιού του βιολογικού

“Άνθρωπε, το κεφάλι σου είναι στοιχειωμένο • έχεις λασκαρισμένη βίδα![…]Έχεις μια έμμονη Ιδέα!” – Μαξ Στίρνερ 

  

Πέρασε καιρός που επιθυμούσα να ακουστεί η οργή μου. Μια οργή που περίμενε τη στιγμή της ώστε να είναι έτοιμη να ελευθερωθεί από μέσα μου. Η παρούσα καταγγελία αν δεν ενοχλήσει όλους, θα ενοχλήσει τους περισσότερους αν όχι τότε μερικούς. Και για πολλούς λόγους που δε θα αναλύσω ! 

  

Δραστηριοποιούμαι στον Α/Α χώρο στη Θεσσαλονίκη από τον Σεπτέμβριο του 21 και δε με ευχαριστούσαν πολλά πράγματα και γενικά δε με εκφράζουν. Επειδή, όπως έγραψε ο Renzo Novatore, “Είμαι ατομικιστής επειδή είμαι αναρχικός και είμαι αναρχικός επειδή είμαι μηδενιστής.”  

Παρ ’όλα αυτά, δεν έπεσα στην παγίδα του δογματισμού, δε σταμάτησα τη δραστηριότητα μου επειδή οι περισσότερες συλλογικότητες και καταλήψεις δεν εκπροσωπούν τη μαύρη αναρχία, την ατόφια άρνηση, την άμεση δράση  και τον αφορμαλισμό. Όποτε και όπου μπορούσα έδειχνα έμπρακτα την αλληλεγγύη μου, από συμμετοχή σε αφισοκολλήσεις μέχρι και πορείες, και μόνο από προσωπική επιθυμία γιατί βαρέθηκα την απόλυτη απομόνωση στην Αθήνα. 

 

Όμως κάποιοι δεν το εκτιμούν και χειρότερα, στρέφονται εναντίον μου. 

 

Από την αρχή που ανακοινώθηκαν τα σχέδια κατεδάφισης του στεκιού του βιολογικού, θέλησα να δείξω την αλληλεγγύη μου και τη στήριξη σε αυτή την κατάσταση που βρίσκεται η κατάληψη. Γνώριζα πολύ καλά τι είχε συμβεί 9 χρόνια πριν, αλλά δεν ήταν εμπόδιο στη συγκεκριμένη πράξη μου, διότι δεν ήμουν συμμέτοχος στον “εμφύλιο” καθώς δεν πήρα και δε θα πάρω ποτέ θέση σε αυτά τα παρελθοντικά γεγονότα, διότι δε θα αλλάξει και τίποτα καθώς θα ήταν ηλίθιο από πλευράς μου να διατηρώ βεντέτες. Πάντα κοιτάω το τώρα, το παρελθόν το μελετάω μόνο όταν υπάρχει κάτι χρήσιμο για το σήμερα! 

 

Ανακοινώνεται η πρώτη ανοιχτή συνέλευση στήριξης του βιολογικού που πραγματοποιήθηκε στη ΣΘΕ. Συνοπτικά, πριν ξεκινήσει η συνέλευση, μου ζητήθηκε από άτομο (το οποίο δε γνωρίζω αν είναι από το βιολογικό ή από κάποια άλλη συλλογικότητα που στεγάζονται στο στέκι) να αποχωρήσω διότι δεν είμαι αποδεκτός, επειδή είμαι στο αναρχικό στέκι του ναδίρ.Εγώ σεβάστηκα αυτό το αίτημα, διότι δεν είχα όρεξη για καυγάδες και λογομαχίες. Αποχώρησα από τη ΣΘΕ και έπειτα συντρόφια (που δεν έχουν σχέση με το ναδίρ) αποχώρησαν μερικά λεπτά λόγω δυσαρέσκειας με αυτό αίτημα. 

 

Κάποιες φορές φανταζόμουν πως θα ήταν πιο ευχάριστο εκείνη τη μέρα να έλεγα το “αίτημά τους” σε όλα τα άτομα που ήρθαν και να εκφράσω την κριτική μου ενάντια σε αυτή την ηλιθιότητα που αποκαλώ βεντέτα, που διατηρείται από νέα άτομα ηλικιακά , μόνο και μόνο να έχουν κάτι να δηλώσουν, να δηλώσουν μια κόντρα που δε ζήσαμε και ελπίζω ποτέ να μην ξανά συμβεί. Αλλά από ότι φαίνεται , σήμερα την εκφράζω αυτή την πολεμική με μορφή κείμενου, αφού το παρατράβηξαν το θέμα. 

 

Μετά από ένα χρονικό διάστημα, στα μέσα του Δεκέμβρη, πραγματοποιείται η τριήμερη εκδήλωση του βιολογικού και η πορεία υπεράσπισης του. Την τρίτη μέρα της εκδήλωσής πραγματοποιείται εκδήλωση για το προσφυγικό ζήτημα.Ο σύντροφος μου, ο οποίος είναι μέλος του στεκιού Utopia AD, επιθυμούσε να την παρακολουθήσει, επειδή ασχολείται με αυτό το ζήτημα.Τον είχα ενημερώσει για το προηγούμενο συμβάν όμως δεν ήθελα να χαλάσω την επιθυμία του, διότι ήρθε για λίγες μέρες να επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη.Καθώς μπήκαμε στο στέκι του βιολογικού, εγώ πήγα στους πάγκους με τα βιβλία και βρήκα 2 συγκεκριμένα που είχαν εξαντληθεί και δεν τα έβρισκα σε ηλεκτρονική μορφή .Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κάποιο άτομο στο πάγκο να μου πει τις τιμές ,ώστε να πληρώσω και να φύγω γρήγορα.Βρήκα ένα γνωστό άτομο του στεκιού που γνωριζόμαστε αυτούς τους μήνες και τον ρώτησα για τις τιμές των βιβλίων και απομακρύνθηκε(λες και είχα λέπρα) λέγοντάς μου πως τον φέρνω σε δύσκολη θέση.Ξαφνιάστηκα που μου το είπε και έπειτα μου ζήτησε να βγούμε έξω από το βιολογικό να συζητήσουμε.Άρχιζε να μου λέει τα ίδια πράγματα που ακούω συνέχεια από κάθε άτομο που έχει εχθρική στάση απέναντι στο ναδίρ. Εγώ φυσικά δεν κάθισα να αναλύσω το τι έγινε πριν 9 χρόνια διότι όπως ξαναλέω , δεν τον έζησα καθώς θεωρώ σφάλμα τα όσα έγιναν με μεγαλύτερο ηττημένο το ναδίρ και ειδικά τον σύντροφο Σπύρο Μάνδυλα όπου οι δυο πλευρές εκείνο τον καιρό στράφηκαν εναντίων του.Εξήγησα πως θεωρώ ηλιθιότητα τον δογματισμο-σεχταρισμο που διατηρούν τα νέα άτομα ,διότι όχι μόνο είναι ηλίθιο αλλά και δεν υπάρχει λόγος να ανακυκλώνεται αυτός ο μίσος για γεγονότα που δεν έζησαν(πιστεύω οι μεγαλύτεροι λένε στους νέους για τον εμφύλιο έτσι όπως τους συμφέρει,δηλαδη χωρίς να αναφέρουν τα σφάλματα τους όπως τον ξυλοδαρμό σκυλιών και απαγωγή κοπέλας κατά του ναδίρ στον καιρό του “εμφυλίου”. Αλλά δε θέλω να γράψω την ιστορία του “εμφυλίου” ,ούτε να αποκαλύψω αλήθειες ,ούτε να δικαιολογήσω μια από τις δυο πλευρές για αυτά τα γεγονότα.).Καθώς ξαναμπαίνω στο βιολογικό, περίμενα για αρκετό χρονικό διάστημα ένα άτομο να μου πει τις τιμές των βιβλίων.Ύστερα έρχεται ένα άτομο προς τα εμένα , που πιθανόν να είναι του στεκιού.Μέσα μου ένιωσα αυτό το “επιτέλους” αλλά όχι προφανώς δεν ήρθε να μου κάνει τη ζωή εύκολη, αλλά χειρότερη!Μου ζήτησε να αποχωρήσω από το στέκι για τους “γνωστούς λόγους” και για τα όσα είπα πριν στο προηγούμενο άτομο. Εγώ απάντησα πως απλά θέλω αυτά τα δυο βιβλία και θα αποχωρήσω με το καλό.Φεύγει και μετά από 10 λεπτά ξαναέρχεται λέγοντάς μου πως δε θα επαναλαμβάνει τι είπε και η παρουσία μου είναι άβολη. Εγώ λιτά και φωναχτά ζήτησα ένα άτομο να πάρω επιτέλους τα βιβλία να φύγω μια και καλή .Μετά από όλη την παράνοια που έζησα εκείνο το απόγευμα ,τα πήρα τα βιβλία και έφυγα και ο σύντροφος που ήταν μάρτυρας,εφυγε επίσης λόγω δυσαρέσκειας ενώ του είπα πως δε χρειάζεται να χάσει την εκδήλωση για χάρη μου αλλά μου είπε πως η αίτια δεν είμαι εγώ αλλά ο σεχταρισμος τους.

 

Έχει χάρη που ήταν από τη μαύρη διεθνή τα βιβλία και δεν τα απαλλοτρίωσα ,επειδή δεν τα πήρα από βιβλιοπωλείο(όπως γράφουν στην εισαγωγή) αλλά απο πάγκο σε έναν πολίτικο χώρο.Δεν είδα στις αφίσες σας,στο kinimatorama να γράφετε “ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΑΔΙΡΑΙΟΙ” , αλλά θα ήσασταν περισσότερο ξεφτίλες αν το κάνατε.Ο σεχταρισμος/δογματισμός είναι δηλητήρια και σκοτώνουν την ατομική κρίση .Ο δογματισμός/σεχταρισμος είναι καθαρά αρνητικά στοιχεία για κάθε αναρχικό άτομο και πολεμά εναντίων τους για χάρη του ελεύθερου πνεύματος,καθώς είναι μέσα χειραγώγησης της μάζας και οι νέοι δεν ξέρουν πως χειραγωγούνται από τους παλιούς και δε δείχνουν αντίσταση εκείνη τη στιγμή ,στο εδώ και τώρα,παρτε παράδειγμα στα σχολεία στο μάθημα ιστορίας όπου δημιουργούν κατάλοιπα εθνικισμού ή γενικά οι θρησκείες που περιορίζουν τη δύναμη του ατόμου. Η αναρχία δεν είναι μια πολίτικη θεωρία ή ιδεολογία αλλά μια κατάσταση δίχως εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.Με τέτοιες συμπεριφορές είναι αδύνατον να υπάρξει αναρχία.Δε διατηρώ κανένα μισός απέναντι σας διότι όταν μισείς κάτι, σημαίνει πως σε έχει κατακτήσει, και εσείς τίποτα εν τέλη δε μου περιορίζετε και δεν αξίζει να σπαταλήσω την ψυχολογία μου για χάρη σας.Δεν είστε πχ το κράτος που θέτει όρια και εγώ διατηρώ μίσος απέναντί του.Έδειξα την υποστήριξη μου με τις πράξεις μου αλλά η συμπεριφορά σας ύψωσε φραγμό στην αλληλεγγύη μου. Ας κάνετε οτιδήποτε θέλετε λοιπόν!Ευλογημένη να είναι η φλόγα που να κάψει τον σεχταρισμό σας. Μείνετε εκεί πίσω στο 2012 ενώ εγώ θα κοιτάω μπροστά να αγωνίζομαι ενάντια στον leviathan με οποιοδήποτε μέσο, για όσο η δύναμη μου το επιτρέπει ,και για όσο καιρό ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει . 

 

Εγώ, ένας εικονοκλάστης 

Όπου εισάγει το χάος στις φλέβες του 

Με τη ζωή αποδεκτή 

Και με τον πόνο αναστημένο 

 

 

Λύσσα και Συνείδηση,  

Αζραήλ 

  

 

ΥΓ : Τα άτομα τα οποία προσποιούνται πως με συμπαθούν και θέλουν το καλό μου λέγοντας μου πως έκανα σφάλμα τη μέρα που πάτησα στο ναδίρ, καλύτερα να είστε μακριά μου γιατί βρωμάτε υποκρισία. 

 

 

 

Posted on

Enzo Martucci: Ύμνος στο Χάος

Ο ελευθεριακός κομμουνισμός, ιδιαίτερα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι επίσης γνωστός και με το όνομα «αναρχικός κομμουνισμός». Δεν είναι. Απεναντίας, οι δύο λέξεις αντιφάσκουν.

Ο κομμουνισμός σηματοδοτεί μια κοινωνική κατάσταση, στην οποία τα μέσα παραγωγής και όλα τα υλικά αγαθά ανήκουν στη μάζα των ανθρώπων, που ταυτίζονται με το σύνολο ή την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όλοι έχουν τα αγαθά τους, που διατίθενται σύμφωνα με τον τρόπο, που αποφασίζεται από αυτούς που κυβερνούν και το νόμο των οποίων όλοι πρέπει να υπακούουν.

Η αναρχία σημαίνει την απουσία κυβέρνησης: δηλαδή, μια κατάσταση πραγμάτων, στην οποία το άτομο δεν είναι υποχρεωμένο στην υπακοή κανενός, ζει όπως θέλει και περιορίζεται μόνο από την έκταση της δύναμής του. Χρησιμοποιεί ηθικά και υλικά αγαθά με τον συγκεκριμένο τρόπο που προτιμά, χωρίς να χρειάζεται να πάρει την έγκριση από τους συνανθρώπους του.

Μια υπόθεση λέει ότι η καθολική πραγμάτωση της αναρχίας θα επέστρεφε τον άνθρωπο στη φύση. Θα δημιουργούσε μια ισορροπία, ωστόσο ασταθή, μεταξύ των ατόμων, που – παρακινημένα από την ελεύθερη ζωή, την ανάγκη να επιβιώσουν και ενισχυμένα απ’ τον αγώνα – θα ήταν σε θέση να περιέχουν ο ένας τον άλλον και να ζουν χωρίς κυβέρνηση.

Ο κομμουνισμός, από την άλλη, ακόμη κι αν δεν είναι εξουσιαστικός και Μαρξιστικός, αλλά ελευθεριακός και όπως του Κροπότκιν, θα ήταν μια κοινωνία, στην οποία η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία ασκείται είτε από τις ακέφαλες μαζικές συνελεύσεις (λαϊκισμός), είτε από τους αντιπροσώπους, που εκλέγονται από τις μάζες (δημοκρατία). Και οι δύο θα σήμαιναν ότι το άτομο κυριαρχείται από τους πολλούς. Και αυτό θα ήταν μια κυβέρνηση χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη, είτε από έναν είτε από λίγους, γιατί η μάζα είναι ηλίθια, θηριώδης, τυραννική και χειρότερη κι από το ευτελέστερο άτομο.

Πώς θα μπορούσε ο ελευθεριακός κομμουνισμός να επιτευχθεί; Θα μπορούσε μέσω του απόλυτου κομφορμισμού στη βιομηχανική κοινωνία, που ο άνθρωπος έχει ήδη κατορθώσει. Αυτό θα περιόριζε όλους σε μια μηχανιστική ισότητα, όπου νιώθουν, σκέφτονται και ενεργούν πανομοιότυπα – κάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον έλεγχο και την καταστολή από το Κράτος περιττή. Έπειτα, θα υπήρχε μια τυποποιημένη αναρχία.

Ή θα μπορούσε να γίνει μέσω μιας νέας οργάνωσης: άτομα ενωμένα από κατηγορίες σε ομοσπονδίες, οι ομοσπονδίες σε κοινότητες, οι κοινότητες σε περιφέρειες, οι περιφέρειες σε εθνότητες, οι εθνότητες στη Διεθνή. Επικεφαλής καθενός μια ντιρεκτίβα ενδεδυμένη με το κύρος και τη δύναμη, ώστε να γίνεται σεβαστή από οποιοδήποτε άτομο αποκλίνει από την απόφαση της πλειοψηφίας. Ως εκ τούτου, ένα Κράτος, που δε θα λεγόταν Κράτος, αλλά θα ήταν, παρ’ όλα αυτά, ένα πλήρες ιεραρχίας, νόμων και αστυνομίας.

Και, επίσης, με φυλακές. Ο Μαλατέστα έγραψε στο δοκίμιό του «Αναρχία» ότι φυλακές-νοσοκομεία θα υπήρχαν, στα οποία οι παραβάτες θα θεωρούνται παράφρονες, «θα περιορίζονται και θα θεραπεύονται».

Θυμάμαι ότι σε μια πολεμική, που είχα μαζί του στην Umanita Nova το 1922, έγραψε: «Ο Martucci, στο όνομα των ιερών δικαιωμάτων του ατόμου, δε δέχεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει το ενδεχόμενο βλάβης ένος άγριου δολοφόνου ή ένος βιαστή παιδιών.»

Απάντησα ότι ο δολοφόνος και ο βιαστής θα μπορούσαν να αφεθούν ελεύθεροι σε μια απομακρυσμένη περιοχή ή σε ένα ακατοίκητο νησί, αλλά όχι να υποφέρουν σε φυλάκιση, που θα ήταν αντι-αναρχική. Στο βιβλίο μου «Το Λάβαρο του Αντίχριστου» έγραψα:

Το πρόσχημα της θεραπείας, της διόρθωσης ή του σωφρονισμού είναι εξαιρετικά απεχθές, διότι αναγκάζει ένα άτομο, που θέλει να παραμείνει όπως είναι, να γίνει αυτό που δεν είναι και δε θέλει να είναι.

Πάρτε έναν τύπο σαν την Clara του Octave Mirbeau, πείτε της πως πρέπει να υποβληθεί σε θεραπεία για να καταστρέψει τις διεστραμμένες και ανώμαλες τάσεις της, οι οποίες είναι κίνδυνος για εκείνη και για τους άλλους. Η Clara θα σας απαντούσε πως δε θέλει να θεραπευτεί, πως θέλει να μείνει όπως είναι, ρισκάροντας κάθε κίνδυνο, γιατί η ικανοποίηση των ερωτικών της επιθυμιών, ερεθισμένη από τη μυρωδιά του αίματος και το θέαμα σκληρότητας, της δίνει μια τόσο έντονη ικανοποίηση, ένα τόσο δυνατό συναίσθημα, που θα ήταν αδύνατο, εάν μεταμορφωνόταν σε μια κανονική γυναίκα και περιοριζόταν στους συνηθισμένους και άνοστους πόθους.

Ούτε τα κανονικά άτομα είναι κατά βάση καλά, όπως θέλουν να πιστεύουν οι ελευθεριακοί κομμουνιστές. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ένα συνονθύλευμα διαφορετικών ενστίκτων και αντιτιθέμενων τάσεων, τόσο καλών όσο και κακών και έτσι θα παραμείνει σε κάθε είδους περιβάλλον ή κοινωνία.

Ο ελευθεριακός κομμουνισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύστημα φεντεραλισμού και όπως όλα τα κοινωνικά συστήματα, θα καταπίεζε το άτομο με ηθικούς και νομικούς περιορισμούς. Μόνο η επιπολαιότητα ενός Προυντόν θα μπορούσε να δώσει σε ένα τέτοιο σύστημα το όνομα της «αναρχίας», η οποία, αντιθέτως, σημαίνει την άρνηση κάθε κυριαρχίας από ιδέες ή από ανθρώπους.

Οι αναρχικοί αντιτάσσονται στην εξουσία, τόσο από κάτω όσο και από πάνω. Δεν απαιτούν εξουσία για τις μάζες, αλλά επιδιώκουν να καταστρέψουν κάθε εξουσία και να αποσυνθέσoυν αυτές τις μάζες σε άτομα, που θα είναι κύριοι της ζωής τους. Επομένως, οι αναρχικοί είναι οι πιο καθοριστικοί εχθροί παντός τύπου κομμουνισμού και εκείνοι, που ομολογούν ότι είναι κομμουνιστές ή σοσιαλιστές, δε μπορεί να είναι αναρχικοί.

Η αναρχία είναι η συνάθροιση αναρίθμητων και ποικίλων μορφών ζωής, που βιώνονται στη μοναξιά ή στην ελεύθερη ένωση. Είναι το σύνολο των εμπειριών μεμονωμένων αναρχικών, που προσπαθούν να βρουν νέους τρόπους μη- αγελαίας διαβίωσης. Είναι η ταυτόχρονη και πολύχρωμη παρουσία κάθε διαφορετικού τρόπου πραγμάτωσης, που χρησιμοποιείται από ελεύθερα άτομα, ικανά να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Είναι η αυθόρμητη ανάπτυξη των φυσικών όντων.

Σε αυτήν θα διαπιστώσει κανείς ότι τα πάντα είναι ισοδυναμία και ισορροπία: η σύγκρουση και η συμφωνία, το κτήνος και η ιδιοφυΐα, το μοναχικό και το ετερόκλητo – όλα θα έχουν την ίδια αξία. Θα μπορεί κανείς να ορίσει τα αντίθετα με την ίδια λέξη: «εμβριθής» μπορεί να είναι η κορυφή και ο πυθμένας, το ύψος ή το βάθος.

Στην ουσία, η αναρχία θα σήμαινε τη νίκη του πολυμορφισμού, ο οποίος είναι αντίθετος με το μονισμό όλων των κοινωνικών συστημάτων, συμπεριλαμβανομένου του ελευθεριακού κομμουνισμού.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ελλείψη διακυβέρνησης και νόμων θα είχαμε να αποτελειώσουμε το θρίαμβο του bellum omnium contra omnos: τον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Κάνουν λάθος.

Σε έναν ελεύθερο κόσμο, πάντα θα υπάρχει αγώνας, ο οποίος είναι άφθαρτος, διότι είναι φυσικός. Αλλά, θα ήταν ένας αγώνας μεταξύ των περίπου ίσων δυνάμεων των ανθρώπων, ενισχύμενος από το νατουραλισμό.

Κατά τη διάρκεια μιας μακράς πολεμικής, που είχε μαζί μου μεταξύ 1948 και 1950, ο Mario Mariani προσπάθησε να αποδείξει ότι σε μια κατάσταση αναρχίας, ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων θα αυξηθεί: «Αν σήμερα ένας άνθρωπος δε φοβάται να επιτεθεί στο συνάνθρωπό του και τον αστυνομικό, που στέκεται πίσω του, δε θα έχει σίγουρα κανένα φόβο, αν εξαλείψω τον αστυνομικό. Αλγεβρικά μιλώντας, αν ο Α δε φοβάται τον Β παρά τον Γ, θα φοβάται ακόμη λιγότερο, αν ο Β είναι μόνος.»

Η απάντησή μου ήταν: Σήμερα ο Α δε φοβάται τον Β παρά τον Γ γιατί ξέρει ότι και οι δύο στερούνται αποφάσεως και ισχύος. Ο Β τις εκχωρεί επειδή βασίζεται στον Γ για την υπεράσπισή του. Και ο Γ τον προστατεύει, όχι επειδή έχει κάποιο ζωηρό συναίσθημα ή έντονο ενδιαφέρον, αλλά μόνο επειδή αφορά την εμπορική του συναλλαγή. Ως εκ τούτου, ο ίδιος δεν εμπνέει και πολύ φόβο. Εκατοντάδες αστυνομικών στο Παρίσι απέτυχαν να συλλάβουν τον Jules Bonnot, τον ιλεγκαλιστή, ζωντανό και έπρεπε να ξεκινήσουν μια επίθεση στο σπίτι του, προκειμένου να τον σκοτώσουν. Είναι αλήθεια ότι πίσω από αυτήν την προστασία, υπάρχει η μηχανή της κοινωνικής καταστολής με τρομερά μέσα στη διάθεσή της, αλλά ο παραβάτης του σήμερα υποτιμά τη συλλογική οργάνωση και ελπίζει πάντα να της ξεφύγει ή να αποφύγει τον εντοπισμό.

Ξανά, αν ο A βρει τον Β αποφασισμένο όπως ο ίδιος, τότε οι δυνάμεις τους θα είναι ισοδύναμες. Η περίπτωση είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια ψευδαίσθησης. Τη στιγμή εκείνη, η διένεξη μεταξύ τους θα επιλυθεί.

Η αναρχία, λοιπόν, δεν είναι ούτε συνεχής πόλεμος, που θα βάρυνε τον καθένα, ούτε κοινωνική αρμονία, που θα τους αποδυνάμωνε όλους, αν ήταν δυνατόν (πράγμα το οποίο δεν είναι, λόγω της ποικιλομορφίας των επιμέρους τύπων και των αντικρουόμενων αναγκών και φιλοδοξιών τους).

Αν η ιστορία δεν είναι μια απέραντη διεργασία, όπως πιστεύω ακράδαντα, τότε, όταν εξαντλήσει τον κύκλο της, θα εξαφανιστεί ανοίγοντας τον δρόμο για την αναρχία.

Αν, από την άλλη, η ιστορία διαρκεί, τότε ο αναρχισμός παραμένει – δηλαδή, η αιώνια εξέγερση του ατόμου εναντίον μιας ασφυκτικής κοινωνίας. Αποδεικνύοντας έτσι την αθανασία της εν λόγω “τάσης προς το χάος”, που ο δικηγόρος d’Anto βρίσκει τόσο αξιοθρήνητη, αλλά για μένα είναι αξιέπαινη.

Μεταξύ της ένωσης και της οργάνωσης, υπάρχει η ίδια διαφορά, όπως μεταξύ μιας ελεύθερης ένωσης και του γάμου. Την πρώτη μπορώ να τη διαλύσω όταν θέλω, το δεύτερο δε μπορώ να το διαλύσω ή μπορώ να το διαλύσω μόνο υπό όρους και με ορισμένες άδειες.

Δεν είναι με την οργάνωση σε κόμματα και συνδικάτα, που αγωνίζεται κανείς για την αναρχία, ούτε με τη μαζική δράση, η οποία, όπως έχει αποδειχθεί, ανατρέπει έναν στρατώνα μόνο για να δημιουργήσει έναν άλλο. Είναι από την εξέγερση, που κάνουν τα άτομα μόνα τους ή σε μικρές ομάδες, που αντιτίθενται στην κοινωνία, που παρακωλύεται η λειτουργία της και προκαλείται η διάλυσή της.

Αυτό το άρθρο πρωτοεμφανίστηκε στο Minus One: An Individualist Anarchist Review, #26

———

Μετάφραση: Inter Arma

Πηγή

Posted on

Armando Diluvi : Ο Αναρχισμός μου

Πριν από λίγο καιρό, σε ένα τεύχος της Umanitá Nova, υπήρχε μια συζήτηση μεταξύ των συντρόφων Enzo Martucci και Malatesta. Το θέμα τους ήταν ο ατομικισμός. Αυτός που γράφει αυτό το κείμενο αντιλαμβάνεται τον αναρχισμό από μια ατομικιστική οπτική γωνία και γι’ αυτό παρεμβαίνει.

 

* * *

Και θα δηλώσω αμέσως ότι δε συμφωνώ καν με τον Martucci. Για παράδειγμα, όταν υποστηρίζει ότι: “αν υπάρχουν άτομα που πρέπει να συνεργαστούν με άλλους για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, υπάρχουν επίσης ισχυρά άτομα που είναι επαρκή από μόνα τους για τη διατήρηση και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους”. Αυτό, επαναλαμβάνω, δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι, λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας, είμαι ένας από εκείνους που προσπαθούν να είναι όσο το δυνατόν πιο επαρκείς στον εαυτό τους. Αλλά δεν είμαι σε θέση να το κάνω αυτό. Οι υλικές ανάγκες της ζωής είναι τόσο πολλές που εξακολουθώ να έχω ανάγκη από άλλους για κάποια πράγματα.

Και οι πνευματικές ανάγκες; Η διανοητική ικανοποίηση και διασκέδαση; Αν, για παράδειγμα, θα ήθελα να κάνω έρωτα με μία ή περισσότερες γυναίκες; Αν θέλω να πάω στο θέατρο; Αν θέλω να ταξιδέψω με αεροπλάνο; Και έπειτα, όταν θα μπορούσα να κάνω οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα, τι γίνεται αν δεν θέλω να το κάνω μόνος μου; Τι έχει απομείνει από το ικανοποιημένο εγώ μου;

Για μένα, η λογική του Εγώ μου είναι αυτή που το διατηρεί από την ανησυχία για τους άλλους. Οι στρατιώτες και οι στρατηγοί υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν για μένα, η επαφή δεν μετράει για μένα, υπηρετώ τον εαυτό μου με αυτούς εδώ, ακόμη και όταν αντί αυτού υλικά τους υπηρετώ. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή η αντίληψή μου για τη δουλεία είναι τόσο χαμηλή και χυδαία είτε επειδή το ένστικτό μου για επανάσταση δεν έχει τη δύναμη εκείνων που απεχθάνομαι και που με υποδουλώνουν.

Ωστόσο, δεν μπορώ να διανοηθώ την πραγματοποίηση ενός αναρχικού κομμουνισμού, όπως τον επιθυμεί ο Malatesta. Αν αυτό το πράγμα παραμένει μια επιθυμία και φιλοδοξία που το κάνουν όλοι οι υπόλοιποι ενώ εγώ εξακολουθώ να το κάνω… αυτό είναι μια χαρά. Και εδώ ίσως συμφωνούμε, εγώ – ο ατομικιστής… τουλάχιστον, νομίζω – και ο κομμουνιστής Malatesta. Αλλά γιατί ο Malatesta παραπονέθηκε σε ένα άρθρο του πριν από λίγο καιρό ότι οι αναρχικοί «δεν είναι αρκετά οργανωμένοι»; Έπειτα, πώς έφτασε να γράψει σε αυτή τη συζήτηση: «Λέμε, και το λέμε με αμφιβολίες, ότι, κατά τη γνώμη μας, ένας κομμουνιστικός τρόπος ζωής θα ανταποκρινόταν καλύτερα στις ανάγκες των ατομικιστών, αλλά ποτέ δεν ονειρευτήκαμε να επιβάλουμε τις ιδέες μας σε άλλους και μάλιστα σε έναν ακόμη λιγότερο συγκεκριμένο τρόπο ζωής»; Αλλά η οργάνωση που απαιτείτε να κάνετε; Για την πτώση των τωρινών και των ερχόμενων κυβερνήσεων και την πραγματοποίηση της απαλλοτρίωσης; Αυτό είναι λογικό. Αλλά ο κομμουνισμός θα μπορούσε να προκύψει μόνο μέσω της «ελεύθερης αφοσίωσης των ανθρώπων».

Ρωτώ, αγαπητέ Μαλατέστα, αν θα μπορούσα να θεωρήσω την αναρχική κομμουνιστική μορφή της κοινωνίας ως την καλύτερη… γιατί θα ήταν μια κοινωνία αγγέλων σε αντίθεση με τη σημερινή κοινωνία των δαιμόνων, αλλά δεν ξέρω αν θα με ικανοποιούσε και δεν ξέρω αν θα ήταν πρακτική. Είναι αλήθεια, χτυπάμε πάλι ένα καρφί που μπορεί να είναι σκουριασμένο; Και αν θέλω να ζήσω χωρίς να παράγω τίποτα για σας; Και τι γίνεται αν, από ένστικτο, δεν θέλω ιδιαίτερα να ζήσουμε μαζί σε μια τέτοια κοινωνία; Είναι αλήθεια, θα μπορούσαν να με ρωτήσουν: «και τι κάνεις τώρα;» Αν κάνω τον εαυτό μου δυνατό, θα επαναστατήσω, και η κοινωνία θα με χτυπήσει με… τον νόμο. Αλλά με τι θα με χτυπήσει η κομμουνιστική κοινωνία;

* * *

Γνωρίζω όμως ότι έχω μιλήσει για τον αναρχισμό άλλων, και για τον δικό μου; Αντιλαμβάνομαι τον αναρχισμό από την πλευρά της καταστροφής. Η αριστοκρατική του λογική έγκειται σε αυτό. Καταστροφή! Εδώ είναι η πραγματική ομορφιά του αναρχισμού. Θέλω να καταστρέψω ό,τι με υποδουλώνει, με αποδυναμώνει και καταπιέζει τις επιθυμίες μου και θα ήθελα να πατήσω πάνω στα πτώματα που αφήνω. Όταν οι τύψεις, οι ενδοιασμοί, η συνείδηση υπάρχουν μέσα μου και με κάνουν τον μη-χριστιανό σκλάβο τους, το εικονοκλαστικό μου πνεύμα τα καταστρέφει. Και όταν δεν τα αισθάνομαι, βλέπει κανείς ότι δεν υπάρχουν μέσα μου. Ναι, η εικονοκλαστική άρνηση είναι η πιο πρακτική.

 

Και όταν αύριο θα υλοποιήσετε την κομμουνιστική σας κοινωνία, θα είμαι ικανοποιημένος να συλλογίζομαι τον ομφαλό μου; Επιπλέον, δεν προσφέρω μια καλύτερη φιλοδοξία, όπου θα έρθετε όλοι μαζί μας, ω σημερινές προφητείες της αυριανής κομμουνιστικής κοινωνίας.

 

Οι μάζες; Αλλά τότε, δε θα μπορέσουν ποτέ να συλλάβουν το άτομο!

 

Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός είναι αυτός που δημιουργεί τα μεγάλα μυστικά που δεν έχουν καν συλληφθεί από αυτούς που τα απολαμβάνουν και τα εκμεταλλεύονται, η μοναδική θέληση του ατόμου είναι αυτή που επιταχύνει την πρόοδο, το άτομο είναι αυτό που αναδύεται και επικρατεί, η μεγάλη μάζα είναι η μετριότητα, τα σκουπίδια, η τροφή για τις αδηφάγες επιθυμίες των κυβερνητών και των πολιτικών. Ο μοναχικός μηδενιστής είναι αυτός που κατεδαφίζει όλους τους ισχυρούς, ο εικονοκλάστης είναι αυτός που καταστρέφει με την άρνησή του όλες τις παράλογες πεποιθήσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα πραγματικά ελεύθερο στην ανοικοδόμηση. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ό,τι δεν είναι ελεύθερο και καταστροφικό δεν είναι αναρχικό. Η καταστροφική φιλοσοφία του Στίρνερ είναι αναμφισβήτητα πιο πραγματική από την αναδόμηση του Κροπότκιν, όσο μαθηματική κι αν είναι.

1. H Umanita Nova είναι αναρχική εφημερίδα, που ξεκίνησε την κυκλοφορία της το 1920 και φιλοξενούσε υλικό διαφόρων τάσεων του αναρχισμού και της Αναρχίας καθώς και μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, όπως αυτήν που αναφέρει ο συγγραφέας. Περνώντας από πολλές περιπέτειες, όπως έλλειψη πόρων, κρατική παρενόχληση, φασιστικές επιθέσεις και ευθεία καταστολή, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα ως όργανο πλέον της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας.

2. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου του 1922, στο 3ο τεύχος της αναρχικής έκδοσης Proletario.

Πηγή: Έρεβος