“Ανώνυμο” παιδί, αριθμός 5309, όλη η οικογένειά του δολοφονήθηκε από τον κατοχικό ισραηλινό στρατό
Τον Ιούνιο του 2024 πραγματοποιήθηκε στην ΑΣΟΕΕ, η βιβλιοπαρουσίαση “Ριζοσπάστριες Παλαιστίνιες γυναίκες”. Το αμφιθέατρο γεμάτο, κάποιες οργανωμένες αναρχικές ομάδες ήρθαν “σύσσωμες”, όλα τα μέλη τους κάθισαν μαζί, ως συνήθως, πολλές/οί ανένταχτες/οι αναρχικές/οί και ενδιαφερόμενος κόσμος γενικότερα. Είχαν περάσει εννέα μήνες του γενοκτονικού πολέμου του “ισραήλ” κατά των Παλαιστινίων, αλλά κανένα αμφιθέατρο δεν είχε γεμίσει έως τότε για να οργανώσει μια μαζική δυναμική πορεία ή οτιδήποτε άλλο.
Στον πρόλογο της πρωτότυπης έκδοσης διαβάσαμε ότι “η ιδέα για αυτό το βιβλίο γεννήθηκε από µια αίσθηση ανησυχίας ότι τα κινήµατα αλληλεγγύης συνηθίζουν να εµπλέκονται µε τις Παλαιστίνιες µόνο όσον αφορά τον αγώνα τους ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Μερικές φορές, αυτό µπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στο να τις βλέπουµε ως συντρόφισσες-επαναστάτριες και γενικά συντρόφισσες στους κοινούς µας αγώνες για έναν καλύτερο κόσµο, κόντρα στον απολυταρχισµό, τη λευκή υπεροχή, την πατριαρχία, τον καπιταλισµό και τον κρατικό έλεγχο“. Ας μην ανησυχούν. Εδώ δε συμβαίνει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο.
Είχαμε απευθυνθεί σε “καθ’ ύλην αρμόδιες” αναρχικές συνελεύσεις, είχαμε καλέσει σε συζήτηση για άμεση δράση -με λόγο που να μπορεί να καλύπτει διάφορες τάσεις-, είχαμε προσπαθήσει όσο μπορούσαμε, δηλαδή πολύ. Επρόκειτο για τις ίδιες ομάδες και τα άτομα που ήρθαν να ακούσουν και να μιλήσουν στη βιβλιοπαρουσίαση. Η Παλαιστίνια από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη ήταν σοβαρή και μετρημένη. Για τις περισσότερες/ους όσα είπε ήταν λίγο έως πολύ γνωστά. Δεν ντράπηκαν όμως. Δεν προβληματίστηκαν. Δεν αντέδρασαν. Γιατί εμφανίστηκαν, μαζικά θα λέγαμε, μετά από τόσο καιρό φρικαλεοτήτων; Έτσι κι αλλιώς, στο βρόντο πήγαν όσα είπε.
Τόσους μήνες ακούγαμε “δεν είναι ευνοϊκές οι συνθήκες”, “έχουμε άλλες διαδικασίες”, “τρέχουμε…”, “υπάρχουν προβλήματα”, βλέπαμε δράσεις του τύπου “να βγάλουμε την υποχρέωση”. ΤΡΙΧΕΣ. Η αλήθεια: απροθυμία, αδυναμία αναγνώρισης της παγκόσμιας σημασίας των γεγονότων στην Παλαιστίνη, έλλειμμα γνώσης και κρίσης, υποκρισία, ψέμματα, παρελκυστική τακτική, αδιαφορία, απαξίωση πρωτοβουλιών κατά περίπτωση και ανάλογα τις “προτεραιότητες” και τα επί μέρους χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται για “πρωτοφανή” κατάσταση.
Για μια γενοκτονία όμως, που μεταδίδεται απευθείας από ανθρώπους που κάνουν διαρκείς εκκλήσεις για αλληλεγγύη, που σφαγιάζονται στην κυριολεξία μπροστά στα μάτια μας από το σύνολο του “δυτικού κόσμου”, συμπεριλαμβανομένης της ελλάδας, όπου δραστηριοποιούνται αυτές οι συνελεύσεις, οι “αντιπολεμικές”, οι “ολικοαρνητικές”, οι “αντιφασιστικές”, της “ρήξης”, της “ανατροπής”, της “κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης” κ.λπ., το στίγμα είναι μη αναστρέψιμο. Όχι επειδή οι οργανωμένες αναρχικές ομάδες συσπειρώνουν κάποια “πλειοψηφία” (πολλές έχουν εξελιχθεί σε “σφραγίδες”), αλλά γιατί μερικές φορές δίνουν το σήμα στις/ους εκατοντάδες ανένταχτες/ους, για οποιοδήποτε λόγο, ανθρώπους που συμμερίζονται τις αναρχικές/αντιεξουσιαστικές ιδέες.
Σε πολλές χώρες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων, μαζική είναι η συμμετοχή παιδιών όλων των ηλικιών στις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη. Εδώ, τόσες και τόσοι από τον “κόσμο του αγώνα” έκαναν παιδιά τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με το παρελθόν (όταν, όπως αποδεικνύεται, υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία για τις δολοφονίες παιδιών). Εδώ πού είναι; ΤΙΠΟΤΑ; Φοβούνται ότι θα “πληγωθούν” αν κάνουν μαζί τους μια πορεία, ότι θα θεωρηθεί “επιβολή”;
Aλήθεια, εκείνα τα δεκάδες παιδιά των εξαρχείων, που διαδήλωναν για την πλατεία ΤΟΥΣ και το λόφο ΤΟΥΣ, δεν έμαθαν, δεν άκουσαν, δεν τους είπαν τίποτα οι γονείς τους; Ή τα “προστατεύουν” από τη φρίκη οι “καλές” οικογένειες που έχουν κατακλύσει τα ευημερούντα εξάρχεια αλλάζοντας πλήρως την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής;
Το ίδιο ισχύει και για το περιβόητο μέσο “αντιπληροφόρησης” athens indymedia, που “θυμήθηκε” μετά από 8 μήνες να κάνει πρωτοσέλιδη την “αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη”. Με μια λέξη, “πάτος” (υπάρχει και πιο κάτω) για τον λεγόμενο α/α χώρο, τα στέκια, τις καταλήψεις & τους αυτοοργανωμένους χώρους, “τον κόσμο του αγώνα”. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ίσως στον ένα χρόνο από τη χειρότερη και πιο βάρβαρη φάση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων επανεμφανιστούν εθιμοτυπικά. Τώρα,”διακοπές”. Τι θα “διακόψουν” άγνωστο.
