Λάβαμε και διαδίδουμε τη δήλωση του αναρχικού Alfredo Cospito κατά την ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla που έγινε στις 14 Μαρτίου. Υπενθυμίζουμε πως (όπως μάθαμε λίγες μέρες αργότερα) το αναθεωρητικό δικαστήριο της Περούτζια ακύρωσε, για δεύτερη φορά, τη διαταγή ασφαλιστικών μέτρων κατά του Alfredo και των άλλων πέντε συντρόφων που διώκονταν για υποκίνηση σε διάπραξη εγκλήματος με την επιβαρυντική κατηγορία περί τρομοκρατίας σε σχέση με την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo», όπως και με άλλα άρθρα και παρεμβάσεις. Η έρευνα για την κατασταλτική επιχείρηση Sibilla (για την οποία ο εισαγγελέας είχε ζητήσει αρχικά οκτώ συλλήψεις και φυλάκιση με βάση το 270bis του ποινικού κώδικα και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την επιβαρυντική κατηγορία περί τρομοκρατίας, ενώ στην συνέχεια μετατράπηκε σε διαταγή έξι ασφαλιστικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένου του εντάλματος σύλληψης για τον Alfredo), αποτελεί έναν από τους δύο «πυλώνες», μαζί με αυτή της Scripta Manent, στις οποίες βασίζεται το διάταγμα κράτησης στο καθεστώς 41bis για τον σύντροφο.
Δήλωση του Alfredo Cospito στην ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla
Αρχικά, θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα απόσπασμα του υποκινητή μου:
«Το νομικό μας σύστημα έχει εισαγάγει αυτόν τον αριθμό της νεκρικής απομόνωσης που λέγεται 41bis και το οποίο από ορισμένες απόψεις είναι πιο απολίτιστο ακόμη και από τον φαρμακολογικό ακρωτηριασμό. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημά μας δεν λάμπει από πολιτισμό.»
Carlo Nordio, 28 Μαρτίου 2019
Αυτός ήταν ο εμπνευστής μου στον αγώνα που ξεκίνησα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο, πάντα έβρισκα το μελόδραμα γελοίο, αγαπώ περισσότερο την κωμωδία, αλλά έτσι πήγε. Τελικά είμαστε ή δεν είμαστε η χώρα του μελοδράματος; Και έτσι πρέπει να τελειώσω με έναν κρότο. Αλλά αν το καλοσκεφτώ, υπάρχει κάτι ειρωνικό: είμαι ο μόνος μαλάκας που πεθαίνει στην προοδευτική δημοκρατική Δύση, επειδή τον εμποδίζουν να διαβάζει και να μελετά ό,τι θέλει, αναρχικές εφημερίδες, αναρχικά βιβλία, ιστορικά και επιστημονικά περιοδικά, χωρίς να παραμελεί τα αγαπημένα του κόμικς.
Θα παραδεχτείτε ότι είναι παράδοξο και έστω και λίγο αστείο, δεν μπορώ να ζήσω έτσι, απλά δεν μπορώ, ελπίζω να το καταλάβουν όσοι με αγαπούν. Δεν μπορώ να παραδοθώ σε αυτή τη μη ζωή, είναι πιο δυνατό από εμένα, ίσως επειδή είμαι ένας άναρχος πεισματάρης Αμπρουζέζος. Σίγουρα δεν είμαι μάρτυρας, οι μάρτυρες με αηδιάζουν. Ναι, είμαι τρομοκράτης, πυροβόλησα έναν άνθρωπο και ανέλαβα με περηφάνια αυτή την πράξη, παρόλο που, επιτρέψτε μου να σας πω, ο ορισμός προκαλεί λίγο γέλιο στο στόμα εκπροσώπων κρατών που έχουν πολέμους και εκατομμύρια νεκρούς στην συνείδησή τους και μερικές φορές, όπως ένας από τους υπουργούς μας, πλουτίζουν από το εμπόριο όπλων. Αλλά τι να κάνουμε γι’ αυτό, έτσι πάει ο κόσμος, τουλάχιστον μέχρι να θριαμβεύσει η αναρχία και να δει επιτέλους φως ο αληθινός σοσιαλισμός, ο αντιεξουσιαστικός και ο αντικρατικός. Άτιμη τύχη θα πείτε, και εγώ επίσης, προς το παρόν οι μόνες αχτίδες φωτός που βλέπω είναι οι πράξεις εξέγερσης των επαναστατ(ρι)ών αδερφών μου σε όλο τον κόσμο και σίγουρα δεν είναι μικρό πράγμα, γιατί είναι πλασμένες με καρδιά, πάθος και θάρρος, όσο διάσπαρτες και ατημέλητες μπορεί να φαίνονται.
Τούτου λεχθέντος, ήθελα να εξηγήσω το νόημα της οργής μου ενάντια στο καθεστώς 41bis. Νομίζω ότι ορισμένοι νομικοί το έχουν καταλάβει, αλλά πολύ λίγοι (γενικά) το έχουν καταλάβει: το 41bis είναι μια μετάσταση που απειλεί και στην πραγματικότητα υπονομεύει το λεγόμενο κράτος δικαίου σας, ένας καρκίνος που σε μια ελαφρώς πιο ολοκληρωτική δημοκρατία – και με την κυβέρνηση της Meloni είμαστε σχεδόν εκεί – μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει, να φιμώσει με τρόμο κάθε πολιτική διαφωνία, κάθε είδους υποθετικό εξτρεμισμό. Το δικαστήριο που αποφασίζει την ποινή στo μεσαιωνικό οπλοστάσιο του 41bis μοιάζει πολύ με το ειδικό φασιστικό, η δυναμική είναι η ίδια: θα μπορέσω να φύγω από αυτό τον κύκλο της Κόλασης του Δάντη, μόνο αν αρνηθώ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, τον αναρχισμό μου, μόνο αν πουλήσω τον εαυτό μου ή κάποιον/α σύντροφο/ισσα. Ξεκινά πάντα με τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, τους ανταγωνιστές, τους χούλιγκανς, τους ανατρεπτικούς και μετά την λίγο ή πολύ επαναστατική αριστερά.
Πώς να μην αντιτίθεμαι σε όλα αυτά, σίγουρα με απελπισμένο τρόπο, και ειδικά για έναν αναρχικό, ακριβώς επειδή δεν έχουμε οργάνωση, η λέξη που χρησιμοποιείται είναι το παν, οπότε θα συνεχίσω μέχρι το τέλος. Εν κατακλείδι, όπως είπε ο αναρχικός Ανρί, αν θυμάμαι καλά πριν του κόψουν το κεφάλι: Όταν η παράσταση δεν μου ταιριάζει, έχω το δικαίωμα να την εγκαταλείψω, βγαίνοντας έξω και χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες, ελπίζω με αξιοπρέπεια και γαλήνη, όσο το δυνατόν περισσότερο.
Μια μεγάλη αγκαλιά στον Domenico που ξεκίνησε απεργία πείνας στο 41bis στο Sassari με την ελπίδα να μπορέσει να αγκαλιάσει ξανά τα παιδιά και τους αγαπημένους του, με την ισχυρή μου ελπίδα ότι άλλοι καταραμένοι στο 41bis θα παραιτηθούν και θα συμμετάσχουν στον αγώνα ενάντια σε αυτό καθεστώς που φτιάχνει το σύνταγμα και το λεγόμενο – για ό,τι αξίζει – κωλόχαρτο του κράτους δικαίου.
Κατάργηση του καθεστώτος 41bis.
Κατάργηση της ισόβιας κάθειρξης.
Αλληλεγγύη σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές, κομμουνιστ(ρι)ές και επαναστάτ(ρι)ες κρατούμενους/ες ανά τον κόσμο.
Σας ευχαριστώ αδέρφια και αδερφές για όλα όσα έχετε κάνει, σας αγαπώ και συγχωρείτε το παράλογο πείσμα μου. Ποτέ προσκυνημένος, πάντα για την αναρχία.
Ζήτω η ζωή, κάτω ο θάνατος.
Alfredο Cospito
[Μέσω τηλεδιάσκεψης από τη φυλακή της Όπερας, 14 Μαρτίου 2023]
Σημείωση: Ο σύντροφος, επικαλούμενος τον σημερινό υπουργό Δικαιοσύνης Nordio, αναφέρεται στο άρθρο “Χημικός ευνουχισμός, επιστροφή στον Μεσαίωνα”, που δημοσιεύτηκε στο “Il Messaggero”, στις 28 Μαρτίου 2019 (προς το παρόν διαθέσιμο σε αυτούς τους συνδέσμους: https://www .ilmessaggero.it/editoriali/carlo_nordio/editoriali_carlo_nordio-4390216.html & https://web.archive.org/web/20230323152621/https://www.ilmessaggero.it/editoriali/carlo_nordio33.9_nordio). Επιπλέον, η αναφορά στον υπουργό που πλουτίζει με λαθρεμπόριο όπλων σίγουρα αφορά τον σημερινό υπουργό Άμυνας Crosetto, πρόεδρο σημαντικού λόμπι της στρατιωτικής βιομηχανίας την εποχή του διορισμού του. Τέλος, ο Alfredo αναφέρει από μνήμης τον σύντροφό του Émile Henry (1872–1894), του οποίου τα ακριβή λόγια είναι τα εξής: “ακόμη και με τον κίνδυνο να διαταραχθεί η ηρεμία όσων είναι ικανοποιημένοι με αυτό”
Πηγή: Athens Indymedia
